Ήταν μια στιγμή που δεν θέλει να την ζήσει κανένας γονιός. Ο μικρός σου άγγελος κλαίει, με λυγμούς, με το στήθος του να πυροβολεί ανάσες μισές χωρίς να προλαβαίνει να γεμίσει οξυγόνο κι ηρεμία το μικρό πανέμορφο κεφαλάκι του, και οι λέξεις βγαίνουν μισές και χωρίς ειρμό απ’ το στόμα του. Αλλά το νόημα είναι στιλέτο που καρφώνεται στην καρδιά σου και σου δολοφονεί κάθε καθαρή σκέψη και ψυχραιμία σε μια στιγμή. «Δεν αντέχω άλλο». Η κατάθλιψη και η ψυχική ανισορροπία σε ηλικίες που δεν είχαμε συνηθίσει να ασχολούμαστε μέχρι πρόσφατα, όπως τα παιδιά κι οι προέφηβοι είναι πλέον ένα τεράστιο πρόβλημα, συνεχώς αυξανόμενο και εξωφρενικά σοβαρό, το οποίο με την εξέλιξη της πανδημίας, θα έρχεται όλο και μεγαλύτερο μπροστά μας. Και η αλήθεια είναι, πως όσο δύσκολα κι αν περνάμε ως γονείς κι ενήλικοι, είναι ώρα να δούμε πιο σφαιρικά τι ακριβώς οφείλουμε να κάνουμε για να προστατεύσουμε τον κόσμο της επόμενης γενιάς πριν καταρρεύσει εν τη δημιουργία του. Στην πρώτη καραντίνα, τα περισσότερα από τα μικρά παιδιά που έβλεπαν από λίγο ως ελάχιστα τους γονείς τους, πανηγύριζαν και γλεντούσαν το απρόσμενο δώρο των «Χριστουγέννων διαρκείας»….συνέχεια ΕΔΩ