Παλιγγενεσία είναι ο όρος που χρησιμοποιούμε ή χρησιμοποιούσαμε μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες για να δηλώσουμε την μετά από αιώνες ανασύσταση ελληνικού κράτους, για την οποία χύθηκαν ποταμοί αιμάτων. Ο όρος αυτός τείνει να εξοβελιστεί από το λεξιλόγιο του Νεοέλληνα σε αντίθεση με τον όρο Αναγέννηση, που υποδηλώνει την κίνηση των λαών της Δύσης προς ανατροπή της φεουδαρχίας. Είναι τόσο καταθλιπτική η υποταγή μας στο πνεύμα της Δύσης, ώστε να συμπεριφερόμαστε όπως ο οργανισμός που πάσχει από αυτοάνοσο νόσημα: Στρέφεται εναντίον του εαυτού του, και όχι κατά των επικινδύνων εισβολέων, αυτοκαταστρεφόμενος.
Η επέτειος της Παλιγγενεσίας τιμάται κατά την 25η Μαρτίου. Οι αναθεωρητές της ιστορίας μας, εθνομηδενιστές όντες και τρέφοντες απύθμενο πάθος κατά της πίστης του λαού μας διέδωσαν κατά τις τελευταίες δεκαετίες ότι η απόφαση αυτή ελήφθη από τους Βαυαρούς του Όθωνα, προκειμένου να εξυψωθεί το κύρος της Εκκλησίας, η οποία, κατ’ αυτούς, δεν προσέφερε κάτι το ουσιώδες στον αγώνα! Υπό το πνεύμα αυτό Πολιτεία, πανεπιστημιακοί και διανόηση απαξιώνουν τον πρώτιστο εορτασμό της ημέρας, τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Εμφορούμενοι από το υλιστικό ή ιδεαλιστικό «πνεύμα» της Δύσης όχι μόνο απορρίπτουν την πίστη του λαού, αλλά λυσσομανούν εναντίον αυτής επιχειρώντας, από την Παλιγγενεσία να την ξεριζώσουν από την καρδιά του. Μέχρι πρότινος εμφανίζονταν ως λάτρεις του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, τον οποίο όμως γνώρισαν οι πλείστοι μέσω του τρόπου με τον οποίο, υποτίθεται ότι, τον κατενόησαν οι δυτικοί. Γι’ αυτό και θρηνούσαν για τον αφανισμό του υπό τα «άγρια πλήγματα» της νέας πίστης, η οποία επεβλήθη στους προγόνους μας! Γι’ αυτό και έκδηλο το μίσος τους κατά της Ρωμηοσύνης, την οποία αποκαλούν περιφρονητικά, όπως και οι δυτικοί, Βυζάντιο!
Οι πρόγονοί μας είχαν υποταγεί στους Ρωμαίους κατακτητές χωρίς να προβάλλουν ισχυρή αντίσταση λόγω της βαθειάς τους παρακμής. Δεν επιχείρησαν ουδεμία εξέγερση! Ο αρχαίος κόσμος είχε καταρρεύσει κατά το τέλος της Ρωμαιοκρατίας, αφού ούτε ένας φιλόσοφος βρήκε λόγο συμπάθειας για τα εκατομμύρια των μαρτύρων της νέας πίστεως. Οι πρόγονοί μας δεν αποδέχθηκαν τη νέα πίστη με τη βία, αλλά εν ελευθερία ικανοί όντες να διακρίνουν την ανωτερότητά της όχι έναντι της θλιβερής θρησκείας των ειδώλων, αλλά και έναντι του θαυμαστού στοχασμού των φιλοσόφων μας. Η Δύση έχει λόγους να μισεί τη Ρωμανία (Βυζάντιο), αφού από την εποχή του Καρλομάγνου (τέλος 8ου αιώνα μ.Χ.) εποφθαλμιούσε τα σκήπτρα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Γι’ αυτό και δεν έχανε την ευκαιρία να μαχαιρώνει πισώπλατα τη Ρωμηοσύνη, ενώ αυτή αμυνόταν κατά των βαρβαρικών εξ Ανατολής ορδών!
Δεν υποστηρίζουμε ότι όλα υπήρξαν λαμπρά στην αυτοκρατορία μας. Σε κάθε περίπτωση υπάρχει ακμή και παρακμή. Η ακμή σηματοδοτείται με τον λόγο και τα έργα των πατέρων της Εκκλησίας πρωτίστως, καρπός των οποίων υπήρξαν τα έργα ευποιΐας και κοινωνικής πρόνοιας ενός λαού, ο οποίος έχοντας θέσει ως επίκεντρο του βίου του την χριστιανική πίστη είχε αναπτύξει το κοινοτικό πνεύμα, παρά τις αμαρτίες και τις πτώσεις του. Η παρακμή σηματοδοτείται με την απομάκρυνση από την πίστη αυτή και την υιοθέτηση τρόπου βίου προκλητικά αντιεκκλησιαστικού. Το μαρτυρούν αυτό οι πρώιμοι εξισλαμισμοί στην έκταση της Μικράς Ασίας κυρίως των ευκαταστάτων, οι οποίοι εξόμωσαν, για να μην χάσουν τις περιουσίες τους! Δεν υπάρχει πιο καυστική γλώσσα από εκείνη εκκλησιαστικών προσώπων, που καυτηριάζουν την κατάντια αρχόντων και λαού κατά το λυκόφως της Ρωμηοσύνης. Γι’ αυτό και η προέλαση των Τούρκων υπήρξε ραγδαία, αφού προηγουμένως οι δυτικοί είχαν καταφέρει καίριο πλήγμα κατά την 4η «σταυροφορία»!
Υπάρχουν αρκετοί δυτικοί περιηγητές, οι οποίοι, αν και εκφράζονται με ακραία περιφρόνηση για την, κατ’ αυτούς, κατάντια των απογόνων λαμπρών προγόνων, ομολογούν ότι οι λαοί της Δύσης θα είχαν πλήρως εξισλαμισθεί υπό το καθεστώς δουλείας των Ρωμηών σε μερικές μόνο δεκαετίες! Και οι Ρωμηοί άντεξαν και 300 και 400 και 500 και 800 ακόμη έτη! Η αντοχή αυτή κουρελιάζει το υλιστικό ιδεολόγημα περί του οικονομικού κινήτρου ως του πρωτίστου στις ανθρώπινες ενέργειες. Γι’ αυτό και η απαξίωση και της ελάχιστης, έστω, αναφοράς από μέρους των υλιστών στους νεομάρτυρες, όπως ακριβώς και προς τους μάρτυρες των τριών πρώτων μ.Χ. αιώνων. Για εκείνους που εξισλαμίζονταν οι πρόγονοί μας έλεγαν ότι τούρκεψαν. Χρησιμοποιούσαν δηλαδή εθνικό και όχι θρησκευτικό όρο για τον απλούστατο λόγο: Οι Ρωμηοί, όρος σε χρήση από τους αγράμματους, ή Γραικοί ή Έλληνες, όροι σε χρήση από τους λίγους εγγράμματους, εξυπακούετο ότι ήσαν χριστιανοί ορθόδοξοι. Ακόμη και οι μεταστραφέντες στον καθολικισμό νησιώτες αποκόπηκαν από τον εθνικό κορμό, όπως έδειξε η στάση τους κατά την επανάσταση. Επιδιώκοντας με λύσσα να διαχωρίσουν τη θρησκευτική πίστη από την εθνική συνείδηση οι υλιστές εθνομηδενιστές και αδυνατώντας να το επιτύχουν αποφαίνονται ότι οι υπόδουλοι πρόγονοί μας είχαν μόνο θρησκευτική συνείδηση! Εθνική καλλιέργησαν σ’ αυτούς οι «προστάτες» μας και οι δυτικοσπουδασμένοι ομογενείς μας μετά την παλιγγενεσία!
Το «μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος» θέτει ο Υψηλάντης ως προμετωπίδα στην προκήρυξη της επανάστασης στη Μολδοβλαχία. Αυτός που δεν έχει εθνική συνείδηση, δεν έχει και πατρίδα, όπως συμβαίνει μ’ αυτούς που εκποιούν σήμερα την πατρίδα μας στις αγορές της Δύσης «δια μιάν δολεράν καλημέραν των πρέσβεγων των ανθρωποφάγων»! Ο Υψηλάντης και όλοι οι οπλαρχηγοί, καθαρμένοι με τα βάσανα της σκλαβιάς, ήσαν κληρονόμοι ενός τρόπου βίου, ο οποίος έθετε ως επίκεντρο την πίστη στον Θεό. Γι’ αυτό και όρισαν η επανάσταση να αρχίσει την 25η Μαρτίου, ημέρα μεγάλης γιορτής της Παναγίας, την οποία ο λαός μας έχει τιμήσει με εκατοντάδες επίθετα! Τί λοιπόν κι αν η επανάσταση ξέσπασε τελικά στην Πελοπόννησο δυο τρεις ημέρες ενωρίτερα; Μήπως ήταν απούσα η Εκκλησία από τον ξεσηκωμό; Πού οι επαναστάτες σήκωσαν τα όπλα χωρίς να λάβουν την ευλογία του επισκόπου ή του ιερέα; Ποια σημαία δεν έφερε επάνω της τον σταυρό; Και πρέπει να παρασύρεται ο λαός από τους διαστρεβλωτές της ιστορίας, οι οποίοι με τον όρο Εκκλησία εννοούν τον ανώτερο κλήρο και μόνο; Εκκλησία είναι όλοι, κλήρος και λαός, οι βαπτισμένοι στο όνομα της Αγίας Τριάδος.
Η χώρα μας δοκιμάζεται σήμερα. Θα δοκιμάζεται για πολύ ακόμη, όσο υιοθετούμε τις δυτικές «αξίες» και έναν τρόπο βίου, από τον οποίο έχουμε εκτοπίσει βίαια τον Θεό. Δεν χαρήκαμε την παλιγγενεσία έχοντας από την αρχή σκλαβωθεί σε κακορίζικους ανθρώπους, οι οποίοι ανέλαβαν τον άχαρο ρόλο της διεκπεραίωσης των συμφερόντων των ξένων! Βιώνουμε την τρίτη μεγάλη παρακμή. Θα είναι η τελευταία ή κάποτε θα συνέλθουμε και θα συνειδητοποιήσουμε το κατάντημά μας στην προσπάθεια να φτάσουμε τους «πολιτισμένους», οι οποίοι καταρρέουν πλέον χωρίς να το αντιλαμβάνονται!
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
Παλιγγενεσία είναι ο όρος που χρησιμοποιούμε ή χρησιμοποιούσαμε μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες για να δηλώσουμε την μετά από αιώνες ανασύσταση ελληνικού κράτους, για την οποία χύθηκαν ποταμοί αιμάτων. Ο όρος αυτός τείνει να εξοβελιστεί από το λεξιλόγιο του Νεοέλληνα σε αντίθεση με τον όρο Αναγέννηση, που υποδηλώνει την κίνηση των λαών της Δύσης προς ανατροπή της φεουδαρχίας. Είναι τόσο καταθλιπτική η υποταγή μας στο πνεύμα της Δύσης, ώστε να συμπεριφερόμαστε όπως ο οργανισμός που πάσχει από αυτοάνοσο νόσημα: Στρέφεται εναντίον του εαυτού του, και όχι κατά των επικινδύνων εισβολέων, αυτοκαταστρεφόμενος.
