Είναι εμφανές ότι κάποιοι σε αυτή την χώρα αρέσκονται στο να πατάνε το κουμπί, για να χορεύουν όλοι οι υπόλοιποι. Μιας και δεν είμαστε λοιπόν διατεθειμένοι να τους κάνουμε την χάρη, έστω κάποιοι από εμάς τους υπόλοιπους, θα προσπαθήσω σε αυτό το κείμενο να τους το αποδείξω.
Εν σχέσει με το θέμα του γάμου, είμαι της γνώμης ότι ο γάμος ως κοινωνικός θεσμός αποτελεί μια ιστορική συγκυρία, την οποία εγώ προσωπικά δέχομαι εκ των πραγμάτων και αποκλειστικά ως έχει. Δεν συμφωνώ δηλαδή με τον γάμο ως γάμο, ούτε και απαραίτητα διαφωνώ, υπό την έννοια ότι αποδείχθηκε μια τεχνοκρατικά επιτυχημένη προσπάθεια των κοινωνιών να ελέγξουν τους ανθρώπους και τις σχέσεις τους. Δεν παραβλέπω φυσικά το ότι στο πλαίσιο του γάμου ως θεσμού συνυπάρχουν και συνυπήρξαν άνθρωποι που είχαν και έχουν αγνά συναισθήματα ο ένας για τον άλλον. Αυτό όμως δεν αναιρεί καθόλου το γεγονός ότι ο γάμος υπάγεται στο αστικό δίκαιο και άρα ελέγχεται από την πολιτεία, η οποία παρέχει στα ζευγάρια δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις. Μπορεί φυσικά αυτό να είναι κοινωνικά αναγκαίο και να αποφέρει οφέλη στο κράτος και στα ίδια τα ζευγάρια, αλλά αυτό από μόνο του δείχνει ότι ο γάμος αντιμετωπίζεται από την πολιτεία με βάση την αρχή κόστους-οφέλους. Δεν είναι τυχαίο που τα παιδιά θεωρούνται τεκμήρια. Συνεπώς, κάθε προέκταση του θεσμού του γάμου με νέου τύπου γάμους, δηλαδή κάθε προέκταση του ελέγχου του κράτους στις σχέσεις των ανθρώπων και κάθε προέκταση της αντίληψης του κέρδους επί των ανθρώπων, με βρίσκει κάθετα αντίθετο και αναιρεί το πιο αγνό κομμάτι του γάμου, εφόσον όλοι όσοι σκοπεύουν να παντρευτούν αποδέχονται την υπαγωγή τους σε υποχρεώσεις, αλλά και σε απτά οφέλη που δύνανται να έχουν. Όλοι οι περισπούδαστοι που τώρα ξαφνικά ενδιαφέρθηκαν για την ισότητα επί των δικαιωμάτων, αυτοί οι ίδιοι που κερδίζουν (εις βάρος μας) χιλιάδες ευρώ κάθε μήνα, θα θέλαμε παρακαλώ πολύ να μας πουν γιατί ένας παντρεμένος δημόσιος υπάλληλος ή άλλος εργαζόμενος δύναται να έχει (και όντως έχει) περισσότερα δικαιώματα από εμένα, που δεν είμαι παντρεμένος. Με δυο λόγια, είτε είσαι παντρεμένος είτε δεν είσαι, θα πρέπει να έχεις τα ίδια δικαιώματα. Διαφορετικά, μιλάμε για μια κοινωνία που πριμοδοτεί τον γάμο, απλώς επειδή ο γάμος είναι ένα αποτελεσματικό εργαλείο ελέγχου της κοινωνίας, μέσω του οποίου τόσο το κράτος όσο και τα ζευγάρια αντλούν έσοδα και άλλα προνόμια, παράλληλα με τις όποιες αντικειμενικές υποχρεώσεις.
Στο θέμα της υιοθεσίας, πρώτα και κύρια, λογαριάζουμε χωρίς τα παιδιά να είναι σε θέση να διαβουλευθούν μαζί μας. Και πες ότι το δεχόμαστε αυτό ως αναγκαίο. Ποιός είπε ότι η υιοθεσία, δηλαδή το να αγοράζεις παιδιά, είναι κάποια θεάρεστη πράξη; Επιπλέον, ελάχιστα ζευγάρια μπορούν ακόμα και σήμερα να υιοθετήσουν, εφόσον απαιτούνται μεγάλα χρηματικά ποσά ως εγγυήσεις, δικαστικά έξοδα, κλπ. Είναι λοιπόν προφανές ότι συζητάμε για το αν και επίσης ελάχιστα νέου τύπου ζευγάρια, δηλαδή όσα έχουν πολλά χρήματα, θα μπορούν να υιοθετήσουν. Και αυτό φυσικά είναι το ένα σκέλος του ζητήματος. Δεν συζητάμε καν για το τί μπορεί να προκύψει μέσα σε ένα τέτοιο οικογενειακό περιβάλλον εις βάρος του παιδιού, όπως ούτως ή άλλως συμβαίνουν ανάλογα πράγματα στα παραδοσιακά οικογενειακά περιβάλλοντα. Επίσης, ανοίγουμε τον ασκό των Αιόλου και πάλι εις βάρος των παιδιών, εφόσον δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι κοινωνία και πολιτεία είναι έτοιμες να αποδεχθούν και να προστατεύσουν τα υιοθετημένα παιδιά αυτών των νέου τύπου οικογενειών, όπως το να είσαι υιοθετημένος με τις σημερινές συνθήκες παραμένει αρκετά προβληματικό για τις κοινωνικές σου σχέσεις, είτε σε διαπροσωπικό, είτε σε νομικό επίπεδο. Ποιός θα διασφαλίσει ότι τα παιδιά αυτά δεν θα υποστούν διακρίσεις μέσα στο σχολικό τους περιβάλλον ή/και έξω από αυτό; Κανένας. Και σίγουρα όχι αυτοί που σήμερα προσβλέπουν σε ψήφους από την μερίδα αυτή της κοινωνίας. Το θέμα όμως είναι άλλο. Είναι προφανές ότι το κράτος, όχι μόνο σήμερα αλλά διαχρονικά, προτιμάει να πριμοδοτήσει την υιοθεσία, εκμεταλλευόμενο και πάλι τα συναισθήματα των ανθρώπων, παρά να επενδύσει στην κοινωνική πρόνοια και τις δομές της. Είπε πρόσφατα η βουλευτής κ. Κωνσταντίνα Γιαννακοπούλου: “Είναι καλύτερο να ζει ένα παιδί σε κάποιο ίδρυμα, από το να βρίσκεται σε μια νέα οικογένεια;”. Ναι, κυρία μου, είναι καλύτερο, εφόσον τηρούνται ορισμένες αυστηρές προϋποθέσεις, για τις οποίες ποτέ δεν ενδιαφερθήκατε. Από πότε τα δύστυχα παιδιά που είτε έμειναν ορφανά, είτε οι γονείς τους τα παράτησαν, είναι θεμιτό και νόμιμο να πηγαίνουν από οικογένεια σε οικογένεια, χωρίς μάλιστα να ερωτηθούν; Ποιός ήταν αυτός που έριξε στο τραπέζι την ιδέα του ορφανοτροφείου-petshop, όπου θα πηγαίνουν κάποιοι άνθρωποι, και ναι, κάποιοι από αυτούς με καλές προθέσεις, για να διαλέξουν εκείνο το παιδί που τους αρέσει περισσότερο, το ξανθό, το στρουμπουλό, κοκ.; Αν θέλετε να κάνετε κάτι σωστό, να προσλάβετε παιδαγωγούς, ψυχολόγους, νοσηλευτές, κοινωνικούς λειτουργούς και άλλους που παραμένουν άνεργοι. Στελεχώστε τα ευαγή ιδρύματα της πολιτείας μας προς όφελος των παιδιών που η τραγική μοίρα τα πέταξε στον δρόμο, αντί να αγοράζετε ψήφους από χιλιάδες άχρηστους υπαλλήλους, τους οποίους τοποθετείτε στα υπουργεία, στον ΟΠΕΚΕΠΕ και τις άλλες υπηρεσίες, όπου για να εξυπηρετηθείς πρέπει πρώτα να απειλήσεις με προσφυγή στο πλησιέστερο βουλευτικό γραφείο.
Κάποια στιγμή πρέπει να βρεθεί κάποιος που θα πει σε αυτούς τους ανθρώπους ότι τα αιτήματά τους δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτά, κι αν από λάθος ή εκ του πονηρού γίνουν, θα καταρριφθούν από την φυσική και κοινωνική εξέλιξη. Κάποια στιγμή πρέπει να βρεθεί κάποιος που θα πει σε αυτούς τους ανθρώπους ότι δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα και πως όταν αποφασίζεις να συμβιώσεις με άτομο του ίδιου φύλου, αυτομάτως αποδέχεσαι ότι δεν μπορείς να κάνεις, άρα ούτε και να έχεις παιδί. Κάποια στιγμή πρέπει να βρεθεί κάποιος που θα πει σε όλους μας ότι αν δεν έχεις ή δεν μπορείς να κάνεις παιδί και θέλεις τόσο πολύ να μοιραστείς αυτά που έχεις (μέσα σου ή στην τράπεζα), πάρε σκύλο, βοήθησε τον γείτονα που υποφέρει ή δώσε χρήματα στις οργανώσεις που ταΐζουν τα πεινασμένα παιδιά του κόσμου. Κάποια στιγμή πρέπει να βρεθεί κάποιος που θα πει σε αυτούς που ισχυρίζονται ότι αυτά ήδη συμβαίνουν στην Γερμανία και την Σουηδία, να φροντίσουν πρώτα να φτάσουν στο επίπεδο της Γερμανίας και της Σουηδίας, οι οποίες κατάφεραν να κατακτήσουν την τεχνογνωσία του να βάζεις δύο τραίνα σε δύο διαφορετικές γραμμές. Κάποια στιγμή πρέπει να βρεθεί κάποιος που θα πει σε αυτούς τους ανθρώπους ότι στην Γαλλία, την Γερμανία και την Σουηδία, που είναι κάπως πιο εξελιγμένες από εμάς, υπάρχουν έντονες διαφωνίες με τα ως άνω ζητήματα, κάτι που εκφράζεται με την θεαματική άνοδο της άκρας δεξιάς, η οποία μπορεί εν μέρει να απαντήσει στις ανησυχίες των σύγχρονων ανθρώπων. Κάποια στιγμή πρέπει να βρεθεί κάποιος που θα μας πει ότι το να τα βάζεις με την φύση είναι από μόνο του προβληματικό και ακραία προσβλητικό. Όταν ήμουν μικρός και ήθελα ή νόμιζα ότι ήθελα να κάνω αυτό που έκαναν και οι άλλοι της ηλικίας μου, οι γονείς μου με ρωτούσαν: “Αν οι άλλοι αποφασίσουν να πνιγούν, θα πας κι εσύ μαζί τους;”. Για να βρεθεί φυσικά κάποιος που θα τα πει όλα αυτά, θα πρέπει να αναλάβει και το πολιτικό κόστος. Το σίγουρο είναι ότι η κοινωνία είναι θυμωμένη και κάποια στιγμή θα σας απαντήσει με οριστικό διαζύγιο. Στην αριστερά του ~5% από την οποία προέρχομαι, εύχομαι καλή ξεκούραση από τους κοινωνικούς αγώνες που δεν έχουν επιφέρει κανένα απτό αποτέλεσμα (πλην του αποτελέσματος της κάλπης). Μπορείτε αν θέλετε να πάτε όλοι μαζί να πνιγείτε (προς θεού, όχι μόνον οι αριστεροί). Εγώ πάντως δεν θα σας ακολουθήσω.
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
