Τα δεδομένα:
– Η ιστορία των λαών διδάσκει ως σύνολο και όχι με διαγραφή ανεπιθύμητων χρονικών περιόδων.
– Η δημοκρατία είναι δίκαιη, γενναιόδωρη, θαρραλέα και συμπεριληπτική.
– Οι ηγέτες παρακινούν, καθοδηγούν και κατευθύνουν ανθρώπους, αγνοούν το πολιτικό κόστος και συγκρούονται, αν χρειασθεί, με βλαπτικές, μειοψηφικές συμπεριφορές.
– Η βασιλεία είναι ένας ξεπερασμένος θεσμός που δεν έπρεπε να υπάρχει σε αναπτυγμένα κράτη. Κατά συνέπεια, δεν είμαι οπαδός της βασιλείας.
– Οι λαοί έχουν το πολίτευμα και τους ηγέτες τους αρμόζει.
Στο τελευταίο μου βιβλίο “Εθνική εικόνα και οικονομική ανάπτυξη” τονίζω τις θετικές πρωτοβουλίες που ανέλαβε ο πρωθυπουργός αμέσως μετά την εκλογή του, προκειμένου να αναδιαμορφώσει και να βελτιώσει την εικόνα της Ελλάδας σε εσωτερικό και εξωτερικό. Και ενώ η εικόνα της χώρας είχε βελτιωθεί σημαντικά, κάτι που καταγράφηκε το τελευταίο διάστημα με την προσέλευση σημαντικών ξένων επενδύσεων στη χώρα, χρειάστηκαν τρία περιστατικά για να τη θολώσουν και να τη θέσουν πάλι υπό αμφισβήτηση στη διεθνή σκηνή: Οι υποκλοπές, η υπόθεση δωροδοκίας της Ε. Καϊλή από το Κατάρ και το θέμα της κηδείας του έκπτωτου βασιλιά. Στην τελευταία περίπτωση αποδείχθηκε περίτρανα ότι η κυβερνητική επικοινωνιακή στρατηγική είναι ερασιτεχνικού επιπέδου.
Πιστεύει κανείς νουνεχής πολίτης, συμπεριλαμβανομένων των αριστερών που δεν αιθεροβατούν και δεν τρέφονται με ζηλοφθονία και μίσος, ότι η αντιμετώπιση του ζητήματος της κηδείας του έκπτωτου βασιλιά θα παράξει ελκυστική εικόνα για τη χώρα; Πιστεύει κανείς ότι, τη στιγμή που διεκδικούμε την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα και προσδοκούμε τη θετική αξιολόγηση για άνοδο στην επενδυτική βαθμίδα, τα ρεπορτάζ των ξένων ΜΜΕ για την ουσία του θέματος (αν έπρεπε να ταφεί δημοσία δαπάνη και με τιμές αρχηγού κράτους) και κυρίως οι εικόνες του χώρου των βασιλικών τάφων στο Τατόι τιμούν τη χώρα ως αναπτυγμένη δημοκρατική χώρα που σέβεται την ιστορία της. Τιμούν τη χώρα οι εικόνες με τα σκαπτικά μηχανήματα να διαμορφώνουν την τελευταία στιγμή έναν καμένο, εγκαταλειμμένο χώρο γύρω από τους τάφους των πρώην βασιλιάδων που, καλώς ή κακώς, αποτελούν κομμάτι της ιστορίας του τόπου; Έναν χώρο που κανείς δεν δεήθηκε να διαμορφώσει στοιχειωδώς, ώστε να είναι δυνατή η εύκολη πρόσβαση σε αυτόν. Θα τιμήσουν τη χώρα οι εικόνες που μετέδωσαν τα ξένα τηλεοπτικά δίκτυα και έδειχναν τους συνταγματικούς βασιλείς και τους πρίγκιπες των χωρών τους να περπατούν σε έναν κατσικόδρομο που οδηγεί στον χώρο ταφής; Δεν μπορούσε να διαμορφωθεί αξιοπρεπώς ο χώρος πριν την αποδημία του θανόντος; Στο γραφείο του Πρωθυπουργού και στο Υπουργείο Πολιτισμού ήταν από καιρό σε γνώση η σοβαρή κατάσταση της υγείας του. Τι άλλο κάνουν οι σύμβουλοι του Υπουργείου Πολιτισμού και η ίδια η Υπουργός από το να υπηρετούν τη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία του “βλέποντας και κάνοντας”; Ο Πρωθυπουργός έκανε πολύ καλές επιλογές υπουργών, αλλά γιατί έπρεπε σε ένα υπουργείο που διαχειρίζεται το σημαντικότερο άυλο, δημόσιο κεφαλαιουχικό αγαθό, τον πολιτισμό, να τοποθετηθεί ένα άτομο με δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία και όχι ένας σύγχρονος μάνατζερ;
Με την αιτιολογία μη όξυνσης των παθών, ο Πρωθυπουργός αποφάσισε να μην παρευρεθεί στην κηδεία και να εκπροσωπηθεί από την Υπουργό Πολιτισμού και τον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης κ. Π. Πικραμένο, τη στιγμή που μια ντουζίνα συνταγματικοί βασιλιάδες και βασίλισσες και άλλοι τόσοι πρίγκιπες και πριγκίπισσες ευρωπαϊκών χωρών τίμησαν τον νεκρό με την παρουσία τους! Κιότεψε φοβούμενος την κρίση των αριστερών, ενώ στο παρελθόν δεν δίστασε να τιμήσει με την παρουσία του κηδείες αριστερών, τόσο πρωταγωνιστών του εμφυλίου που είχαν διαπράξει εγκλήματα, όσο και καλλιτεχνών.
Θεωρώ ότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως η στρατηγική της κυβερνώσας παράταξης για άντληση ψηφοφόρων από την Κεντροαριστερά δεν μπορεί να αποφέρει άλλα εκλογικά οφέλη. Αντίθετα, δείχνουν διαρροή δεξιών ψηφοφόρων προς τους πολιτικούς σχηματισμούς που βρίσκονται δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας. Γι΄ αυτό είναι προτιμότερο να αρχίσει ο Πρωθυπουργός να φροντίζει το σπίτι του. Να περιορίσει τις διαρροές προς την άκρα δεξιά, αν θέλει να επανεκλεγεί. Για να έχει επιτυχία αυτό θα πρέπει να είναι δημοκρατικός, γενναιόδωρος και δίκαιος προς όλους και όχι αμήχανος, φοβικός και μεροληπτικός προς στην Αριστερά. Αποφάσεις όπως αυτή της κηδείας του έκπτωτου βασιλιά (να μην παραστεί ο ίδιος ο Πρωθυπουργός) πλήττουν την εικόνα του ίδιου και της χώρας. Και είναι κρίμα γιατί αδικεί τον εαυτό του, καθώς έχει δημιουργήσει μέχρι τώρα μια αξιόπιστη εικόνα ικανού και αποδεκτού ηγέτη στο εξωτερικό.
Η κατάσταση αυτή δεν θα είχε δημιουργηθεί αν υπήρχε ένας, στελεχωμένος με έμπειρα στελέχη, δημόσιος οργανισμός, αποκλειστικά αρμόδιος για τη διαχείριση της εικόνας της χώρας. Ένας οργανισμός ομπρέλα, που θα συντόνιζε τη δράση όλων των συναρμόδιων υπουργείων και φορέων που εμπλέκονται στην εξωστρέφεια της χώρας, θα προλάμβανε τις κρίσεις και θα μείωνε τις αστοχίες.
Αυτή την πρόταση κάνω στο βιβλίο που ανέφερα στην αρχή του άρθρου, όχι επειδή ανακάλυψα τον τροχό, αλλά επειδή αυτή η πρακτική εφαρμόζεται διεθνώς. Όλες οι αναπτυγμένες χώρες διαθέτουν τέτοιους οργανισμούς, αλλά εμείς, έχοντας διανύσει το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα, εξακολουθούμε να αγνοούμε τον ρόλο της εθνικής εικόνας ως δημόσιο κεφαλαιουχικό αγαθό και να πορευόμαστε αυτοσχεδιάζοντας, οδυρόμενοι κατόπιν εορτής σαν τις πρωταγωνίστριες και τους πρωταγωνιστές του χορού αρχαίου δράματος. Γιατί η χώρα, στην οποία γεννήθηκε η στρατηγική, να πορεύεται χωρίς μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, τιμώντας τον αυτοσχεδιασμό και τη μικροπολιτική και αρδεύοντας τον χρεοκοπημένο, μονoλιθικό αριστερισμό που αντλεί ιδεολογία από τις χωματερές της ιστορίας;
* Ο Ανδρέας Μήλιος είναι διδάκτωρ Πολιτειολογίας του Πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης, οικονομολόγος με ειδίκευση στο μάρκετινγκ και συγγραφέας.Το τελευταίο του βιβλίο έχει τίτλο “Εθνική εικόνα και οικονομική ανάπτυξη”
