Οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Υπάρχουν στις καλύτερες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες της Δύσης. Τις έχουν, κατά κάποιον τρόπο, ακόμη και προεδρικές δημοκρατίες, αφού τις περισσότερες φορές η κεφαλή της εκτελεστικής εξουσίας αναγκάζεται να κυβερνήσει με κοινοβούλια η πλειοψηφία των οποίων ανήκει σε αντίπαλα κόμματα.
Από αυτήν την άποψη έχει δίκιο ο ΣΥΡΙΖΑ όταν λέει ότι οι περισσότερες κυβερνήσεις της Ευρώπης είναι πολυκομματικές. Αληθές. Στην Ενωση, κυβέρνηση συνεργασίας έχουν 21 από τις 26 χώρες. Ομως, πριν βάλουμε τη χώρα μας με τους πραματευτάδες, πρέπει να διευκρινίσουμε κάποια πράγματα, με πρώτο απ’ όλα πώς φτιάχνονται οι κυβερνήσεις συνεργασίας. Χρειάζεται κατ’ αρχάς μια κοινή διακήρυξη, ένα «συμφωνητικό» των κομμάτων που θα συνεργαστούν. Οσο πιο λεπτομερές είναι, τόσο το καλύτερο. Η εύρεση κοινών τόπων –και δη επί του πρακτέου– είναι δύσκολη δουλειά. Γι’ αυτό και τα ευρωπαϊκά κόμματα, που είναι να συνεργαστούν, διαπραγματεύονται επί μήνες.
Αντιθέτως, στην Ελλάδα η συνεργασία προκύπτει στο ενδιάμεσο εκλογικών αναμετρήσεων, όταν δεν προκύπτει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Δηλαδή σε δυο-τρεις βδομάδες. Συντάσσεται ένα γενικόλογο «κείμενο (υποτίθεται) αρχών», που λέει περίπου ότι «τα κόμματα δεσμεύονται να εργαστούν για το καλό του τόπου». Σε κάποιες περιπτώσεις, μάλιστα, δεν χρειάζεται καν το φύλλο συκής. Η μακροβιότερη κυβέρνηση συνεργασίας ήταν μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, όπου (τουλάχιστον θεωρητικώς) ο κοινός τόπος ήταν απειροελάχιστος. Η δε συγκυβέρνηση συνεχίστηκε και τον Σεπτέμβριο του 2015, αφού έληξε το αίτιό της, που τον Ιανουάριο ήταν «η κατάργηση του μνημονίου».
Το βασικότερο, όμως, που χρειάζεται μια κυβέρνηση συνεργασίας είναι οι κοινοί τόποι των κομμάτων, οι οποίοι δεν προκύπτουν στο πόδι, ούτε με γενικόλογα φληναφήματα στο ενδιάμεσο των εκλογών. Καλλιεργούνται συστηματικώς επί χρόνια. Πώς μπορεί, δηλαδή, να συνεργαστεί κάποιος με τον ΣΥΡΙΖΑ, όταν αυτό το κόμμα έχει διαρκώς λυμένο το ζωνάρι για καβγά; Και πώς μπορεί να συνεργαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα «που έφερε τα μνημόνια», «κατ’ εντολήν των μεγάλων συμφερόντων», «για να φτωχοποιήσει τον ελληνικό λαό»; Βεβαίως, όλα αυτά είναι ανοησίες, αλλά είναι επίσης κουβέντες που δεν πάρθηκαν πίσω.
Να συμφωνήσουμε ότι τα παραπάνω είναι αποτέλεσμα του ελλείμματος στρατηγικής που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ· από τη μια μεριά ομνύει περί συνεργασιών και από την άλλη τσακώνεται με όποιον του πει καλημέρα. Δείχνουν, όμως, ότι στην Ελλάδα υπάρχει πολύς δρόμος ακόμη για κυβερνήσεις συνεργασίας και δεν αρκεί μόνον ένα εκλογικό σύστημα που τις εκβιάζει.
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
