Περί θανάτου και πίστεως. Δύο φίλοι συζητούν για την κοινή τους φίλη, η οποία έχασε την κόρη της από καρκίνο και μόνασε

Δεν αντέχεται φίλε ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου, ιδίως όταν αυτό είναι το παιδί μας. Το κενό δεν αναπληρώνεται με κανέναν τρόπο, με κανέναν παρηγορητικό λόγο, δεν γεφυρώνεται θαρρώ με καμιά προσδοκία και δεν αντισταθμίζεται με κανένα αντάλλαγμα. Αν αυτό που συνέβη στη φίλη μας, συνέβαινε σε μένα και κλεινόμουνα σε κάποιο κελί θα είχα σαλτάρει από τα πρώτα εικοσιτετράωρα.
–          Υπερβάλλεις μάλλον φίλε, και με τις απόψεις σου αυτές περιγράφεις έναν τύπο ανθρώπου δίχως ίχνος πίστης, δίχως αγωγή σχέσης με το Θεό, δίχως την παραμικρή εξοικείωση με το επέκεινα, δίχως συνάφεια και όσμωση με την ατμόσφαιρα μιας άλλης λογικής και την πραγματικότητα ενός άλλου κόσμου, που δεν έχει σχέση με τον παρατηρούμενο υλικό και εφήμερο. Εσύ, όμως, δεν είσαι ένας τέτοιος τύπος.
–         Ναι, είναι αλήθεια πως άπιστος δεν είμαι, αλλά δεν είμαι και Αβραάμ. Η γυναίκα μου, στις συζητήσεις μας περί πίστης πάντα χρησιμοποιεί το παράδειγμα του πατριάρχη Αβραάμ της Βίβλου, που έφτασε στο ακραίο σημείο να αποφασίσει να θυσιάσει τον μονάκριβο γιό του Ισαάκ, υπακούοντας στη θεϊκή εντολή. Για την Αριάδνη η πίστη του Αβραάμ φανερώνει μια ψυχική κατάσταση, μια πνευματική πράξη, ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός πνευματικό, χάρη στο οποίο ο άνθρωπος εξαντλεί τα όρια της υπακοής στο θέλημα του Θεού με πάθος και με πολύ πόνο, αλλά πλήρης από πίστη. Αυτή η πίστη φίλε μου, κι αυτός ο τρόπος της τυφλής υπακοής εμένα όχι απλά με προβληματίζει, αλλά κάτι πιο συγκλονιστικό, με τρομάζει!
Αλλά, για να μην ξεφύγουμε από τη συζήτηση για τη φίλη μας, μπορείς να μου πεις τι πετυχαίνει με την απομάκρυνσή της από τον κόσμο, με αυτή την απομόνωσή της σ΄εκείνη την ερημιά του Μοναστηριού;
Γυναίκα με ζωντάνια και πάθος για τη ζωή, με περγαμηνές και προσόντα γιατί δεν στράφηκε σε δράσεις κοινωνικής προσφοράς;
Δε θα μπορούσε να ζει κι αυτή μέσα στο καμίνι τούτο της κοινωνίας, να εργάζεται βοηθώντας συνανθρώπους της και να εκτελεί έτσι θεάρεστο έργο;
Επέλεξε να δραπετεύσει από την κοινωνία των ανθρώπων για να σώσει την ψυχή της; Ή αν αυτό δεν συμβαίνει, τότε ποια άλλη εξήγηση θα δικαιολογούσε τη φυγή της; Έχεις κάποια απάντηση φίλε;
–          Μία απάντηση για τόσες ερωτήσεις δεν είναι  δυνατόν να έχω. Αλλά όση ώρα με βομβάρδιζες με τις ερωτήσεις σου σκεφτόμουνα πως σίγουρα δεν διάβασες το βιβλίο της με τίτλο «Γυναίκες Μοναχές, αλλά όχι μόνες», γιατί αν το είχες διαβάσει, αυτές τις απορίες δε θα τις είχες.
–       Πρώτη φορά το ακούω, και μάλιστα για να είμαι ειλικρινής δεν ήξερα ότι έγραψε βιβλία, γιατί αν το γνώριζα θα είχα φροντίσει κάποιο από αυτά να διαβάσω.
–          Εγώ φίλε το συγκεκριμένο βιβλίο όχι μόνον το διάβασα, αλλά  και το μελέτησα με προσοχή. Σε αυτό, λοιπόν, εκείνο που διάβασα και μου έκανε ιδιαίτερα βαθιά εντύπωση είναι αρχικά ο τρόπος που προσεγγίζει το ζήτημα της πίστης. Είναι λέει η εθελούσια έξοδος από τον εγωισμό της λογικής μας, από το καβούκι των γνωστικών δυνατοτήτων μας, η πορεία αναζήτησης του Θεού και η συνάντησή Του στο πρόσωπου του Ιησού Χριστού. Δεν είναι και δεν θα μπορούσε, λέει,  να είναι επιστημονικό επίτευγμα, νοητική αξία, υπόθεση των αισθήσεων, αλλά είναι αυτό που είναι, δηλαδή πνευματική αξία, υπόθεση ψυχής και τελικά βίωμα. Για την πρώην φίλη μας και τώρα αδελφή μοναχή, η πίστη είναι αποκαλυπτική προσωπική εμπειρία που υπερβαίνει τις όποιες φυσικές αναγκαιότητες του ανθρώπου και ξεπερνά τα όρια της λογικής, αφού ως μεγάλο μεταφυσικό γεγονός της ψυχής δεν έχει την ανάγκη λογικών αποδείξεων, ούτε πειραματικών επιβεβαιώσεων ή άλλων θαυματουργικών πιστοποιήσεων, γιατί αν συνέβαινε αυτό θα εμπεριείχε το στοιχείο της επιβολής και από πραγματικότητα απόλυτης ελευθερίας, θα καταντούσε γεγονός εξαναγκασμού. Η πίστη λέει είναι η ύψιστη εκείνη ηθική δύναμη που αποκρυπτογραφεί στον άνθρωπο το παράλογο του πόνου, της δοκιμασίας, των θλίψεων και του ίδιου του θανάτου. Είναι η πίστη που δεν σπεύδει να τον παρηγορήσει επιδερμικά και επιφανειακά, αλλά τον σώζει βαθιά υπαρξιακά, συνδέοντάς τον με την πηγή της αιώνιας ζωής, τον σαρκωθέντα, σταυρωθέντα και αναστάντα Ιησού Χριστό.
Ηλίας  Κ  Μάρκου
iliaskmarkou@yahoo.gr