ΠΕΡΣΕΥΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ (212 π.Χ. – 166 π.Χ). 7ος Βασιλιάς της Μακεδονίας της Ελειμιώτικης Δυναστείας των Αντιγονιδών (179 π.Χ.- 168 π.Χ.). Σταύρου Π. Καπλάνογλου Συγγραφέα -ιστορικού ερευνητή

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Ο Περσέας ήταν ο τελευταίος βασιλιάς της Μακεδονίας, μέλος της Ελιμιωτικης δυναστείας των Αντιγονιγών μια δυναστείας δηλαδή που οι ρίζες της ηταν στο Βασίλειο της Ελίμειας που βρισκόταν στην κλασσική αρχαιότητα στο Νοτιοδυτικό τμήμα των σημερινών περιφερειακών ενοτήτων Κοζάνης και Γρεβενών μια και ο ιδρυτής Αντίγονος ο Α που έφερε και τα προσωνυμία Ετερόφθαλμος , Μονόφθαλμος και Κύκλωψ είχε γεννηθεί σε αυτό.
Η ζωή του σημαδεύτηκε από τους αγώνες αντίστασης κατά της Ρωμαϊκής εισβολής στον Ελλαδικό χώρο
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ο Περσέας ‘ γεννήθηκε στην Πέλλα και ήταν γιος του Φιλίππου Ε
και Της Πολυκράτειας από το Άργος
Γεννήθηκε το 212 π.Χ., Αρχαία Πέλλα και έφυγε από την ζωή το 166 π.Χ., στην Άλβα Φουκέντια (Alba Fucens) της Ρωμαϊκής Χερσονήσου
Ο Περσέας ήταν απόγονος πέμπτης γενιάς του Αντιγόνου Α΄ Μονόφθαλμου· υπήρχαν φήμες ότι δεν ήταν ο εξ αίματος γιος του βασιλιά Φιλίππου· φημολογούνταν ότι η σύζυγος του βασιλιά είχε πάρει κρυφά το αγόρι ως βρέφος από κάποια Γναθηνία .
Παντρεύτηκε την Λαοδίκη ,κόρη του βασιλιά Σέλευκου Δ’ των Σελευκιδών,
Έκανε 3 παιδιά τον τον Αλέξανδρο τον Φίλιππο και μια κόρη της οποίας το όνομα δεν είναι γνωστό.
Έκτος από αυτά τα τρία κάποια στιγμή μετά την ήττα του στην Πύδνα και την απώλεια του θρόνου της Μακεδονίας εμφανίσθηκε ο Ανδρίσκος ( θα αναφερθούμε με λεπτομέρειες σε αυτόν στην επόμενη δημοσίευση )
που ισχυρίστηκε ότι ήταν το τέταρτο παιδί του.
Εκπαιδεύτηκε νωρίς στα όπλα και ήταν ακόμα ένα απλό αγόρι όταν διορίστηκε από τον πατέρα του να διοικήσει τον στρατό που προοριζόταν να φυλάει τα περάσματα της Πελαγονίας κατά των Ιλλυριών, B. C. 200 (Λιβ. 31.28).
Το B. C. 189 τον ξαναβρίσκουμε να οδηγεί στρατό στην Ήπειρο, όπου πολιόρκησε την Αμφιλοχία, αλλά αναγκάστηκε από τους Αιτωλούς να αποσυρθεί
Βασίλευσε κατά την περίοδο 179 – 168 π.Χ.
Πέθανε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες στην Άλβα Φουκέντια το 166 π.Χ. οπού βρισκόταν αιχμάλωτος από τους Ρωμαίους έχοντας προδοθεί από αυτούς που είχε ζητήσει άσυλο μετά την ήττα του στην Πύδνα .
Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
Μετά τον θάνατο του Πάτερα του αναλαμβάνει τα καθήκοντα του στην διακυβερνηση της Μακεδονίας .
Ο Περσέας ανέλαβε αμέσως την κυρίαρχη εξουσία και η πρώτη του πράξη ήταν να θανατώσει τον Αντίγονο, στις συμβουλές του οποίου απέδωσε τις εχθρικές προθέσεις του πατέρα του κάποια στιγμή απέναντι του .
Τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του Φιλίππου είχαν δαπανηθεί σε προετοιμασίες για μια ανανέωση του πολέμου με τη Ρώμη, τον οποίο προέβλεψε ότι θα ήταν αναπόφευκτος: και όταν ο Περσέας ανέβηκε στο θρόνο, βρέθηκε άφθονο εφοδιασμένος με άνδρες και χρήματα για τον επικείμενο αγώνα. .
Αλλά, είτε από ειλικρινή επιθυμία ειρήνης, είτε από αδιευκρίνιση χαρακτήρα, προσπάθησε να αποτρέψει μια ανοιχτή ρήξη όσο το δυνατόν περισσότερο. και μία από τις πρώτες πράξεις της βασιλείας του ήταν να στείλει μια πρεσβεία στη Ρώμη για να επιτύχει την αναγνώριση του δικού του τίτλου στο θρόνο και την ανανέωση της συνθήκης που συνήφθη με τον πατέρα του.
Αυτή η πρεσβεία ήταν πιο απαραίτητη καθώς είχε ήδη από τις εχθροπραξίες του με έναν Θράκα αρχηγό, ονόματι Αμβρούπολη, ο οποίος ήταν ονομαστικά σε συμμαχία με τη Ρώμη, προσέφερε ένα πρόσχημα για τη ζήλια αυτής της δύναμης. αλλά για τη στιγμή που αυτή η αιτία της προσβολής αγνοήθηκε, ο Περσέας αναγνωρίστηκε ως βασιλιάς και η συνθήκη ανανεώθηκε με τους ίδιους όρους όπως πριν.
Είναι πιθανό ότι κανένα από τα μέρη δεν ήταν ειλικρινές στη σύναψη αυτής της ειρήνης. Τουλάχιστον κανένας από τους δύο δεν μπορούσε να έχει ελπίδα για τη διάρκειά του. Ωστόσο, πέρασε μια περίοδος επτά ετών προτού η αμοιβαία έχθρα των δύο δυνάμεων ξεσπάσει σε πραγματικές εχθροπραξίες.
Στην συνέχεια όμως έκανε κάποιες κινήσεις που δυσαρέστησαν πολλούς
Οι ενέργειες του Περσέα δεν ωφέλησαν τη δημοκρατία – άρχισε να παρεμβαίνει στις υποθέσεις των γειτόνων του, κατέλαβε τους Δελφούς, έδιωξε Ρωμαίους πρεσβευτές από τη Μακεδονία και συνήψε δυναστικό γάμο.
Όλα αυτά τα γεγονότα έδωσαν αφορμή στους Ρωμαίους να επέμβουν στα πράγματα της Μακεδονίας.
Σύντομα η Ρώμη και ο Περσέας κήρυξαν πόλεμο ο ένας στον άλλο, ο οποίος έγινε γνωστός ως Τρίτος Μακεδονικός Πόλεμος (171-168 π.Χ.).
ΤΡΙΤΟΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
Το 171 π.Χ. ξεσπά ο Τρίτος Μακεδονικός Πόλεμος, ανάμεσα στη Μακεδονία και τη Ρώμη. Διεξάγονται μάχες χωρίς σημαντικό αποτέλεσμα. Ο βασιλιάς των Σελευκιδών Αντίοχος Δ’ Επιφανής και ο γαμπρός του Προύσιας αρνούνται να τον βοηθήσουν.
Τελικά το 168 π.Χ. στις 22 Ιουνιου στην Πυδνα της Μακεδονίας ο
Μακεδονικός στρατός συντρίβεται και ο πόλεμος τελειώνει με ταπεινωτικούς όρους για τους Μακεδόνες.
Το κράτος τους διασπάται, ο στρατός διαλύεται, μέρος του πληθυσμού αποστέλλεται στη Ρώμη.
Ο Περσέας παραδίδεται στον Αιμίλιο Παύλο και οδηγείται στην Ιταλία.
Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΠΥΔΝΑΣ
Ι .Ο τόπος της σύγκρουσης Πύνδα .
Η Πύδνα αναφέρθηκε για πρώτη φορά απ
ό τον Έλληνα ιστορικό Θουκυδίδη και απέκτησε σημασία κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο. Οι Αθηναίοι πολιόρκησαν την Πύδνα το 432 π.Χ. ε. Ο βασιλιάς Αρχέλαος Α’ πολιόρκησε την πόλη το 410 π.Χ. μι. από τη στεριά, και ο αθηναϊκός στόλος ανέλαβε την πολιορκία από τη θάλασσα.
Μεταξύ 6ου και 7ου αιώνα μ.Χ. μι.
Η Πύδνα ονομαζόταν Κίτρος και ήταν η σημαντικότερη πόλη της Πιερίας μέχρι τον 14ο αιώνα.
Είναι σημαντικός χώρος για την ιστορία και σημαντικός αρχαιολογικός χώρος πια , που βρίσκεται ακριβώς στις όχθες του Αιγαίου, 16 χλμ βορειοανατολικά της Κατερίνης, 28 χλμ βορειοανατολικά του Δίου και 2,5 χλμ από το χωριό Μακρυγιαλός.
Η μάχη της Πύδνας έγινε μεταξύ του Ρωμαίου διοικητή Αιμίλιου Παύλου και του τελευταίου Μακεδόνα βασιλιά Περσέα.
Η Μακεδονική κυριαρχία έληξε αυτήν την ημέρα και η Μακεδονία έγινε Ρωμαϊκή αποικία ως αποτέλεσμα της Ρωμαϊκής νίκης.
ΙΙ .Τα αντίπαλα στρατόπεδα
* Μακεδόνες
Οι Μακεδόνες είχαν 44 χιλιάδες στρατιώτες, εκ των οποίων οι 21 χιλιάδες φαλαγγίτες.
* Ρωμαίοι
Ο έμπειρος στρατιωτικός ηγέτης και πρόξενος Λεύκιος Αιμίλιος Παύλος ( Lucius Aemilius Paulus ) της Μακεδονίας ήταν ο διοικητής των ρωμαϊκών στρατευμάτων
Οι Ιππεις ήταν υπό τη διοίκηση του Publius Cornelius Scipio Nasica Corculu
Ο Ρωμαϊκός στρατός αποτελούνταν από 29 χιλιάδες στρατιώτες, εκ των οποίων οι 24,5 χιλιάδες ήταν πεζοί, συμπεριλαμβανομένων δύο λεγεώνων.
*Ο αριθμός του ιππικού μεταξύ των αντιπάλων ήταν ίσος – περίπου 4 χιλιάδες σε κάθε πλευρά.
Στη μάχη έλαβαν επίσης μέρος οπλίτες από πόλεις της υπόλοιπης Ελλάδας (Αιτωλίας, Θεσσαλίας, Αχαΐας, Ηπείρου, καθώς και από την Πέργαμο) συμμαχώντας με τον Περσέα
Καθως και άλλες πόλεις που είχαν συμμαχήσει με τους Ρωμαίους, εναντίον του Περσέα.
ΙΙΙ Ο πρώτες κινήσεις των Ρωμαίων
Εκείνη τη χρονιά, τα Ρωμαϊκά στρατεύματα ξεκίνησαν με επιτυχία πολεμικές επιχειρήσεις, αφού ο Περσέας της Μακεδονίας δεν είχε χρόνο να συγκεντρώσει όλα τα στρατεύματά του. Αλλά μέχρι το τέλος του έτους η κατάσταση άλλαξε και ο Μακεδόνας βασιλιάς κατάφερε να επιστρέψει τη σημαντική θρησκευτική πόλη για τους Μακεδόνες – το Δίον.
Οι Ρωμαίοι εκστράτευσαν το 171 π.Χ. κατά του Μακεδονικού κράτους με αρχηγό τον Ρωμαίο ύπατο Αιμίλιο Παύλο. Ύστερα από πολύχρονους αγώνες κατόρθωσαν να περάσουν τα στενά των Τεμπών, να κυριέψουν το Λιτόχωρο και τελικά εξανάγκασαν τους Μακεδόνες σε υποχώρηση μέχρι την περιοχή της αρχαίας Πύδνας.
Ι V. Προσδιορισμός της ημερομηνίας της μάχης και η ακριβής θέση που έγινε
Μάχη της Πύδνας – μάχη του Γ’ Μακεδονικού Πολέμου, πραγματοποιήθηκε στις 22 Ιουνίου 168 π.Χ. π.Χ., η μάχη έγινε μια αποφασιστική μάχη που οδήγησε στην πλήρη υποταγή της Μακεδονίας στη Ρώμη.
Η ακριβής ημερομηνία καθορίστηκε λόγω της σεληνιακής έκλειψης που σημειώθηκε την προηγούμενη μέρα.
Η καθοριστική σύγκρουση έλαβε χώρα στην πεδιάδα μεταξύ των ποταμών Αίσονα (Μαυρονέρι) και Λεύκου (Πέλεκα), στην Πιερία
V. Πρώτα δείγματα νίκης των Μακεδόνων
Τον Ιούνιο του 168 π.Χ. στην Αρχαία Πύδνα επιτέθηκαν πρώτοι οι Μακεδόνες. Οι Ρωμαίοι αναγκάστηκαν αρχικά σε υποχώρηση. Αργότερα όμως προχώρησαν σε αιφνιδιαστική αντεπίθεση, έχοντας στη μάχη και ελέφαντες.
VI .Τελική έκβαση και ήττα
Οι Ρωμαίοι τοποθέτησαν δύο λεγεώνες στο κέντρο, με συμμαχικό Λατίνο, Ιταλικό και ελληνικό πεζικό στα πλευρά.
Το ιππικό τοποθετήθηκε στα φτερά του σχηματισμού, και στη δεξιά πλευρά ήταν 22 πολεμικοί ελέφαντες.
Η φάλαγγα κατέλαβε το κέντρο του μακεδονικού στρατού, μαζί με μια επίλεκτη φρουρά τριών χιλιάδων που βρισκόταν στα αριστερά της.
Ελαφρά σφαιρίδια, μισθοφόροι και Θρακιώτικο πεζικό φρουρούσαν τις δύο πλευρές της φάλαγγας, ενώ το Μακεδονικό ιππικό παρατάχθηκε στα πλευρά. Ένα ισχυρότερο στρατιωτικό σώμα βρισκόταν στη δεξιά πλευρά της Μακεδονίας, όπου ο Περσέας διοικούσε το βαρύ ιππικό
Μεσημεριάζοντας οι στρατοί άρχισαν να πλησιάζουν ο ένας τον άλλον.
Το θέαμα του εχθρού ανησύχησε και τρόμαξε τους Ρωμαίους, η φάλαγγα παρέσυρε τα ρωμαϊκά τμήματα προέλασης και ξεκίνησαν την προγραμματισμένη υποχώρηση τους στο όρος Αλκόρ.
Την ώρα αυτή ο πρόξενος παρατήρησε ότι η μακεδονική φάλαγγα προχωρούσε άνισα, με κενά.
Διέταξε τις μονάδες των λεγεώνων, έναντι των οποίων εμφανίστηκαν κενά στη φάλαγγα, να δράσουν ανεξάρτητα η μία από την άλλη και, σε μικρές μονάδες, να σφηνωθούν στα κενά και να επιτεθούν από τα πλευρά.
Λεγεωνάριοι των δύο πρώτων γραμμών, οπλισμένοι με ασπίδες και κοντά ξίφη, γλίστρησαν πέρα από τις μακεδονικές κορυφές και συμμετείχαν σε κλειστή μάχη, στην οποία το πλεονέκτημα στα όπλα ήταν με το μέρος τους.
Βλέποντας την αλλαγή στην πορεία της μάχης, ο Περσέας και το ιππικό του εγκατέλειψαν το πεδίο της μάχης.
Η μάχη έδειξε το πλεονέκτημα της ρωμαϊκής λεγεώνας έναντι της φάλαγγας σε ελιγμούς. Ωστόσο, ορισμένοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η μάχη χάθηκε λόγω της φυγής του Περσέα και της προδοσίας των Εταίρων, που δεν συμμετείχαν στη μάχη.
VII. Η αίτια της μεγάλης ήττας
Ο ενθουσιασμός του Μακεδονικού στρατού από την ευνοϊκή εξέλιξη της πρώτης αυτής σύγκρουσης παρέσυρε τον Περσέα και διέταξε γενική επίθεση του στρατού του.
Οι Ρωμαίοι υποχώρησαν προς τα υψώματα, όπου διασπάστηκε η συνοχή της Μακεδονικής φάλαγγας. Αυτό το γεγονός οδήγησε και στη μεγάλη ήττα.
Οι απώλειες για τους Μακεδόνες ήταν τεράστιες.
Μια επέμβαση του ιππικού που ενδεχομένως μετρίαζε την υπεροχή των Ρωμαίων δεν έγινε ποτέ, αφού οι Μακεδόνες άρχοντες είχαν έλθει σε ρήξη με τον βασιλιά τους και δεν πολέμησαν εκείνη την ημέρα.
VIIΙ. Απώλειες
Ο μακεδονικός στρατός ηττήθηκε, χάνοντας 20 χιλιάδες νεκρούς και 11 χιλιάδες τραυματίες (από 40 χιλιάδες ) εναντι 100 περίπου Ρωμαίων
Οι αριθμοί εντούτοις δίνονται μεταγενέστερα από φιλορωμαϊκές πηγές και θεωρούνται μάλλον υπερβολικοί, καθώς οι στρατηγοί της Δημοκρατικής περιόδου έτειναν να διογκώνουν τις νίκες τους με σκοπό το πολιτικό όφελος.
Η μάχη κράτησε περίπου μια ώρα, αλλά η καταδίωξη κράτησε μέχρι το σούρουπο.
Ο Περσέας τράπηκε σε φυγή, αλλά καταλήφθηκε και αιχμαλωτίστηκε από τους Ρωμαίους, οι οποίοι του άφησαν τη ζωή για να μπορέσει να χαρίσει τη θριαμβευτική είσοδο στη Ρώμη του προξένου Αιμίλιου Παύλου
VIII Οι συνέπειες
Οι Ρωμαίοι εκμηδένισαν πολιτικά και στρατιωτικά τη Μακεδονία, την ισχυρότερη Ελληνική δύναμη ενάντια στον ρωμαϊκό επεκτατισμό, η οποία και υποτάχτηκε στο σύνολό της.
Η Μακεδονία χωρίστηκε σε τέσσερις περιφέρειες (ενώσεις πόλεων), καθεμία από τις οποίες ήταν εντελώς ανεξάρτητη, είχε το δικαίωμα να κόβει δικά της νομίσματα, αλλά στερήθηκε κάθε δικαίωμα να διατηρεί οικονομικούς και πολιτικούς δεσμούς με τους γείτονές της
Στην Ελλάδα, οι Ρωμαίοι τιμώρησαν όλους όσοι συμμετείχαν στο πλευρό του Περσέα.
Έχοντας νικήσει τους Μακεδόνες στην Πύδνα, ο πρόξενος Αιμίλιος Παύλος κινήθηκε με στρατό εναντίον των πρώην συμμάχων του Περσέα – της Ιλλυρίας και της Ηπείρου.
Κατέστρεψε ολοσχερώς αυτές τις χώρες, κατέστρεψε 70 Ηπειρώτικες πόλεις και 150 χιλιάδες Ηπειρώτες πουλήθηκαν σε σκλάβους.
Περισσότεροι από χίλιοι Αχαιοί στάλθηκαν στη Ρώμη ως όμηροι, μεταξύ των οποίων και ο μετέπειτα διάσημος ιστορικός Πολύβιος.
Το 148 π.Χ. ε., μετά την καταστολή της αντιρωμαϊκής εξέγερσης, η Μακεδονία, μαζί με την Ιλλυρία και την Ήπειρο, μετατράπηκε σε ρωμαϊκή επαρχία.
*Η Μακεδονία
Η Μακεδονία χωρίστηκε σε τέσσερις περιφέρειες (ενώσεις πόλεων), καθεμία από τις οποίες ήταν εντελώς ανεξάρτητη, είχε το δικαίωμα να κόβει δικά της νομίσματα, αλλά στερήθηκε κάθε δικαίωμα να διατηρεί οικονομικούς και πολιτικούς δεσμούς με τους γείτονές της.
. Οι κάτοικοι των αποικιών της Μακεδονίας έπρεπε να παραδίδουν στη Ρώμη ένα ετήσιο αφιέρωμα στο ποσό του μισού από αυτό που πλήρωναν στους πρώην τους
– Η τύχη του Περσέα .
Ο Περσέας διέφυγε στη Σαμοθράκη αιχμαλωτίστηκε όμως αργότερα με δόλιο τρόπο από τους νικητές Ρωμαίους και διαπομπεύτηκε σε θρίαμβο στη Ρώμη.
Του τέλος του τελευταίου βασιλιά της Μακεδονίας, Περσέα, ήταν τόσο φρικτό που ο ιστορικός Διόδωρος γράφει πως ξεπερνάει κάθε φαντασία.
Στην αρχή, οι Ρωμαίοι τον φυλάκισαν σε υπόγειο κάτεργο στην Άλβα Φουκέντια.
Εκεί ήταν φυλακισμένος μαζί με τα παιδιά του και πολλούς ακόμα καταδικασμένους σε θάνατο.
Η βρώμα από τα περιττώματα και τα σαπισμένα φαγητά ήταν τόσο ανυπόφορη, που κανένας δεν μπορούσε να σταθεί κοντά στο κελί.
Παρόλο που τους έριξαν ένα σπαθί και ένα σχοινί, ο βασιλιάς αρνιόταν να δώσει τέλος στη ζωή του.
Τελικά, η Σύγκλητος αποφάσισε να τον απελευθερώσει και να τον έχει απλώς υπό ισχυρή φρούρηση.
Αφού πέρασε δύο χρόνια ασφαλής, ο Περσέας νόμισε ότι η τύχη είχε γυρίσει με το μέρος του και άρχισε να χλευάζει τους φρουρούς του.
Εκείνοι τον τιμώρησαν κρατώντας τον ξύπνιο μέχρι που πέθανε από έλλειψη ύπνου. Αυτό συνέβη το 165 με 162 π.Χ.
* Στο λεξικό A Dictionary of Greek and Roman biography and mythology
William Smith, Ed
Η φυγή του και ο θάνατος του περιγράφεται ως εξής :
<<Ο ίδιος ο Περσέας ήταν από τους κορυφαίους φυγάδες: στην αρχή κατεύθυνε τη φυγή του στην Πέλλα, αλλά βρίσκοντας τον εαυτό του εγκαταλελειμμένο από τους φίλους του, έσπευσε από εκεί στην Αμφίπολη, συνοδευόμενος μόνο από τρεις ξένους αξιωματικούς και 500 Κρητικούς μισθοφόρους. Με αυτούς τους λίγους οπαδούς και τους θησαυρούς που είχαν συγκεντρωθεί στην Αμφίπολη, ρίχτηκε για ασφάλεια στο ιερό νησί της Σαμοθράκης. (Λιβ. 44.32-46· Πλουτ. Αιμιλ. 13-23· Πλ. 29.6· Ζονάρ. 9.23· Ευτροπ. 4.7· Όρος. 4.20· Βέιλ. Πατ. 1.9.) Εδώ αποκλείστηκε γρήγορα από τον πραίτορα Cn. Ο Οκτάβιος με τον ρωμαϊκό στόλο, και παρόλο που ο τελευταίος δεν τολμούσε να παραβιάσει το ιερό στο οποίο είχε καταφύγει ο βασιλιάς, ο Περσέας βρέθηκε εγκαταλειμμένος, διαδοχικά, από τους λίγους εναπομείναντες οπαδούς του. και μετά από μια αναποτελεσματική προσπάθεια να δραπετεύσει δια θαλάσσης στη Θράκη, αναγκάστηκε να παραδοθεί επί μακρόν ο ίδιος και τα παιδιά του στα χέρια του Ρωμαίου πραίτορα. Όταν τον έφεραν ενώπιον του Αιμίλιου, λέγεται ότι ταπείνωσε τον εαυτό του με τις πιο άθλιες ικεσίες: αλλά του φέρθηκε με καλοσύνη και ευγένεια ο Ρωμαίος στρατηγός, ο οποίος του επέτρεψε κάθε βαθμό ελευθερίας συμβατό με τη θέση του. Το επόμενο έτος μεταφέρθηκε στην Ιταλία, όπου αναγκάστηκε να στολίσει τον υπέροχο θρίαμβο του κατακτητή του (30 Νοεμβρίου π.Χ. 167) και στη συνέχεια ρίχτηκε σε ένα μπουντρούμι, από όπου, ωστόσο, η επιμέλεια του Αιμίλιου πέτυχε την απελευθέρωσή του. και του επετράπη να τελειώσει τις μέρες του σε μια τιμητική αιχμαλωσία στην Άλμπα. Επέζησε της απομάκρυνσής του εκεί κατά τη διάρκεια μιας περιόδου η οποία αναφέρεται ποικιλοτρόπως από δύο έως πέντε χρόνια (Diod. Exc. Phot. p. 516; Vell. 1.11; Porphyr. apud Euseb. Arm. p. 158). και πέθανε, σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες, από εκούσια πείνα, ενώ άλλες -ευτυχώς με λιγότερες πιθανότητες- τον αντιπροσωπεύουν ως θύμα της σκληρότητας των φρουρών του, που του στέρησαν τον ύπνο. (Liv. 45.4-9, 28, 35, 42· Plut. Aemil. 26, 27, 34, 37· Diod. xxx. Exc. Vat. σελ. 78· Exc. Vales. σ. 581, Exc. Phot. p. 516, Dio Cass. Fr. 74, 75, Zonar. 9,23. 24, Eutrop. 4,7. 8, Oros. l.c., V. Max. 5,1,1, Just. 33,2.) Ο χαρακτήρας του Περσέα έχει εκπροσωπηθεί με το πιο δυσμενές πρίσμα από τους Ρωμαίους, οι torians του, οι οποίοι προσπάθησαν, μαυρίζοντας το όνομά του, να κατευνάσουν τη μεγάλη αδικία με την οποία η δημοκρατία τον ανάγκασε στον πόλεμο που κατέληξε στην καταστροφή του. Αλλά με κάθε επιβάρυνση για αυτή τη μεροληψία, είναι αδύνατο να μην τον θεωρήσουμε ως αδιάφορο >>
ΟΙ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΕΡΣΕΑ & ΟΙ ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΚΦΡΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΕΣ
Οι αρχαίες ελληνικές πηγές είναι πολύ προκατειλημμένες προς τον Περσέα και τον πατέρα του. Ο Πλούταρχος τον περιγράφει ως άνθρωπο ασήμαντης φύσης, άπληστο και διψασμένο για εξουσία
Αυτή η εκτίμηση πρέπει να λαμβάνεται με προσοχή, αφού εκφράστηκε από συγγραφείς που αρχικά ήταν εχθρικοί προς τη Μακεδονία και γενικά τους βασιλείς της.
Κατηγορήθηκε ότι ζηλεύοντας την επιτυχία του αδελφού του ως πρεσβευτής στη Ρώμη, έπεισε τον πατέρα του να δηλητηριάσει τον Δημήτριο ως πιθανό σφετεριστή του θρόνου με την συνεργασία των Ρωμαίων .
Η πιθανότητα αυτή η κατηγορία να μην είχε στηριχθεί σε πραγματικά στοιχεία και άδικα εκτελέστηκε ο Δημήτριος (κάτι που πότε δεν συνέβη ανάμεσα σε μελή της δυναστείας στον οίκο των Αντιγoνιδών και υπήρχε σύμπνοια και όχι αλληλοεξοντώσεις για τιν θρόνο ) και η ενέργεια ρου Φιλίππου για προστασία της Μακεδονίας από τους Ρωμαίους τον προβλημάτιζε και το οδηγούσε θάνατο από θλίψη
Και το τελευταίο γεγονός (αληθινό ή ψεύτικο ) λειτουργούσε πάντα σε βάρος της εκτίμησης για τον χαρακτήρα του Περσέα.
Και φυσικά η εμπλοκή του Περσέα στο θάνατο ενός πιθανού Ρωμαίου προστατευόμενου δεν μπορούσε να τον κάνει αγαπητό και στη Ρώμη