Ποδόσφαιρο: Από τις αλάνες στις μπίζνες
Και μια ωραία μέρα, η θεά του ανέμου φιλά το πόδι του άνδρα,
το χτυπημένο, το περιφρονημένο πόδι του κι από αυτό το φιλί ένας αστέρας του ποδοσφαίρου γεννιέται μέσα σε ένα παχνί άχυρο,
σε μια καλαμένια καλύβα.
Κι αυτός κάνει τον κόσμο να κρέμεται από μια μπάλα…»
(Εντουάρντο Γκαλεάνο)
Πάντοτε οι λογοτέχνες έχουν τον τρόπο να παραλλάσσουν την πραγματικότητα ή να φανερώνουν την αθέατη όψη της. Ό,τι δεν μπόρεσαν οι ψυχολόγοι και οι κοινωνιολόγοι το κατόρθωσε ο ανώνυμος οπαδός – ευρηματικός στα συνθήματα για τη βαθύτερη ουσία του ποδοσφαίρου. Συνθήματα που αποτυπώνουν με απλότητα, αλλά και με περισσή σαφήνεια τη σχέση του ποδοσφαίρου με τη θρησκεία.
Ποδόσφαιρο: Θρησκεία χωρίς θεό
«Θρύλε θεέ μου, Ολυμπιακέ μου»
«ΠΑΟ – θρησκεία, θύρα – δεκατρία»
Τα συνθήματα αυτά δεν κοσμούν μόνον ως graffiti τους τοίχους, ούτε είναι μία φωνή – κραυγή των οπαδών στο γήπεδο αλλά αποτελούν μια απόπειρα ερμηνείας της υπόγειας διαδρομής που συνδέει τον οπαδό μιας ποδοσφαιρικής ομάδας με το θείο. Εξάλλου το γεγονός αυτό ερμηνεύει το γεγονός πως μπορούμε να βρούμε ανθρώπους που άλλαξαν κόμμα, θρησκεία ή και υπηκοότητα. Είναι δύσκολο, όμως, να βρεις άνθρωπο που να άλλαξε ομάδα ποδοσφαιρική.
Ο ποδοσφαιριστής – γιος της θεάς του ανέμου – λατρεύεται ως ήρωας, αφού λειτουργεί ως υποκατάστατο των «αρχέτυπων ηρώων» του Γιουνγκ. Ο ποδοσφαιριστής – ήρωας δυναμώνει τη φαντασία των οπαδών, θερμαίνει τα όνειρά τους, καλλιεργεί την αγωνιστικότητά τους και εξασφαλίζει μία ψευδαίσθηση ατομικής επιτυχίας. Το γκολ ανακουφίζει τον οπαδό και βοηθά στη βίωση μιας ουτοπίας, άφατης χαράς και ευτυχίας.
Η νίκη της ομάδας εισπράττεται ως δική του νίκη, αφού επενδύει σε αυτήν συναισθηματικά. Η ομάδα του είναι ο χώρος που ο οπαδός βρίσκει τον εαυτό του, δομεί την ταυτότητά του και λειτουργεί ως πιστός. Η δύναμη της ομάδας είναι και δική του δύναμη, ιδιαίτερα σε μια εποχή και σε έναν κόσμο που του αρνείται το συναίσθημα, την πίστη και τη λατρεία…..συνέχεια ΕΔΩ