( Το άρθρο είναι μακροσκελές, ως συνήθως και αναφέρεται στη φορολόγηση ωφέλειας ποσού «κουρέματος» επιχείρησης από δανειακή σύμβαση πιστωτικού ιδρύματος, αφ ενός και στα ωφέλη που έτυχαν πιστωτικά ιδρύματα, βάσει δανειακών συμβάσεων πελατών των, ως και στην εμφάνιση και λειτουργία των funds στην Ελλάδα, αφ ετέρου ).
OI NOMOI ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΩΦΕΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗΣ
Με τον ν. 3522/2006 και την παράγραφο 4 του άρθρου 9 είχε προστεθεί στο άρθρο 28 του ν. 2238/1994, περί φορολογίας εισοδήματος των φυσικών και νομικών προσώπων (προϊσχύσαντος του νυν 4172/2013), παράγραφος 3 περίπτωσης ι, η ωφέλεια που αποκτά μια επιχείρηση, λόγω παραίτησης της πιστώτριας επιχείρησης από την είσπραξη ολόκληρης της χρηματικής οφειλής ή μέρους αυτής (άφεση χρέους) και αποτελούσε για αυτή (την ωφελούμενη επιχείρηση), εισόδημα από εμπορικές επιχειρήσεις, φορολογούμενη βέβαια (η ωφέλεια) με τις γενικές διατάξεις και έτσι δεν είχαν εφαρμογή εκείνες περί φορολογίας δωρεών.
Να ληφθεί υπόψη ότι αν η επιχείρηση αυτή είχε ζημιές, στην οικεία χρήση, η εν λόγω ωφέλεια συμψηφιζόταν με τη ζημία και αν προέκυπτε θετικό αποτέλεσμα φορολογούνταν, ενώ αν προέκυπτε ζημία μεταφερόταν στα επόμενα έτη, όπως όριζε το άρθρ. 4 αυτού του ν. 2238/94.
Όλα αυτά επειδή η διευθέτηση του χρέους είχε γίνει στα πλαίσια της επαγγελματικής συνεργασίας για την χορήγηση πίστωσης.
Ό,τι αναφέρθηκε άρχιζε από 1/1/2006 και επόμενες χρήσεις (διαταγή 1027178/10254/80012/πολ. 1052/15-3-07).
Ο νέος κώδικας περί φορολογίας εισοδήματος ν. 4172/13 (ΦΕΚ Α΄167/23-7-13) αντικατέστησε τον προαναφερόμενο νόμο 2238/94 με διάφορες προσθέσεις, αφαιρέσεις, τροποποιήσεις, άρθρων.
Οι διατάξεις του νέου αυτού κώδικα έχουν ισχύ από 1/1/2014 και μετά (φορολογικό έτος).
Το άρθρο λοιπόν 28 του προΪσχύσαντος νόμου 2238/94 αντιστοιχήθηκε με το άρθρο 21 του νέου νόμου 4172/13.
Με την έναρξη ισχύος του, το άρθρο 21, εμπεριείχε τέσσερες (4) παραγράφους. Αργότερα προστέθηκε παράγρ. 5, βάση του ν. 4549/2018 άρθρ. 115 παράγρ. 3γ, που εφαρμόστηκε από το οικ. έτος 2018 και επόμενα.
Υπόψη ότι στον νέο αυτόν κώδικα ν. 4172/13, από την έναρξη ισχύος του (1/1/2014), δεν θέλησε ο νομοθέτης την εφαρμογή των διατάξεων του προηγούμενου ν. 2238/94 άρθρ. 28 παράγρ. 3 περίπτ. ι , περί της ωφέλειας που αποκτά επιχείρηση λόγω παραίτησης της πιστώτριας επιχείρησης από την είσπραξη ολόκληρης ή μέρους της οφειλής (όπως αναφέρθηκε παραπάνω) και συνεπώς από 1/1/2014 δεν εφαρμόζονταν αυτά.
Όμως, στις 12/12/2019 ο νομοθέτης αλλιώς αποφάσισε τώρα και με το νόμο 4646/19 άρθρ. 10 αυτού, πρόσθεσε παράγρ. 6 στο άρθρ. 21 του ν. 4172/13, που έχει ως εξής :
« Η ωφέλεια επιχείρησης που προκύπτει από την παραίτηση πιστώτριας επιχείρησης από την είσπραξη χρέους στο πλαίσιο αμοιβαίας συμφωνίας ή δικαστικού συμβιβασμού η οποία λαμβάνει χώρα στο πλαίσιο της επαγγελματικής τους συνεργασίας, αποτελεί εισόδημα από επιχειρηματική δραστηριότητα με την επιφύλαξη των ειδικότερων διατάξεων του άρθρου 62 του ν. 4389/2016.
Στην περίπτωση αυτή δεν έχουν εφαρμογή οι διατάξεις περί φορολογίας δωρεών του Κώδικα Διατάξεων Φορολογίας Κληρονομιών, Δωρεών, Γονικών Παροχών, Προικών, και Κερδών από τυχερά παίγνια ο οποίος κυρώθηκε με το πρώτο άρθρο του ν. 2961/2001(Α¨266)».
Επομένως, επανήλθαν στην ουσία οι διατάξεις του άρθρ. 28 παρ. 3 περίπτ. ι του προϊσχύσαντος νόμου 2238/94, όπως προαναφερθήκαμε.
Πριν καταθέσουμε τις απόψεις μας για την αναφερόμενη παράγρ. 6 του άρθρ. 21 του ν. 4172/13, εξετάζουμε στο σύνολο και διατάξεις του ν. 4389/16 άρθρ. 62, που ίσχυσε αυτός από 27/5/2016 (ως άνω) και αναφέρεται στην ωφέλεια νομικού και φυσικού προσώπου, που αποκτά το εισόδημα αυτό από επιχειρηματική δραστηριότητα, η οποία ωφέλεια προκύπτει από τη διαγραφή του συνόλου ή μέρους χρέους προς πιστωτικό ή χρηματοδοτικό ίδρυμα στο πλαίσιο εξωδικαστικού συμβιβασμού ή σε εκτέλεση δικαστικής απόφασης, που δεν θεωρείται δωρεά, και απαλλάσσεται του φόρου εισοδήματος.
Ομοίως επ αυτού, ο νόμος αυτός, 4389/16, αναφέρεται και σε περίπτωση που η ωφέλεια δεν θεωρείται εισόδημα και απαλλάσσεται του φόρου δωρεάς, ως και άλλοι λόγοι που απορρέουν και αφορούν όμως όλοι την περίοδο 31/3/2016 έως την 31/12/2017 (υπόψη αυτά).
ΠΕΡΙ ΤΩΝ FUNDS
Επίσης, σ αυτό το άρθρο 62 του ν. 4389/16, γίνεται λόγος για τον ν. 4354/2015 (Α΄176) στον οποίο συγκαταλέγονται στα γνωστά πιστωτικά ή χρηματοδοτικά ιδρύματα και άλλες επιχειρήσεις που ιδρύθηκαν μ αυτόν τον νόμο ( funds ) . Οπότε η ίδια ισχύς δίδεται, σύμφωνα με το νομοθέτη, ως προς τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια- «κόκκινα» και στις αναφερόμενες αυτές επιχειρήσεις (!!!) που η Τράπεζα της Ελλάδος χορήγησε την σχετική άδεια λειτουργίας των.
Στη συνέχεια και αυτές οι επιχειρήσεις (funds) μπορούν να μεταβιβάζουν τις συμβάσεις σε άλλες, για κερδοσκοπικούς λόγους βέβαια και πάει λέγοντας!!! ( Μύλος η υπόθεση, που λέμε!!! ή ο εισπράξας του εισπράξαντος. Νόμος της ζούγκλας δηλαδή. Για να τρώνε πολλοί από το ίδιο κουφάρι. )
ΠΩΣ ΕΧΕΙ Η ΩΦΕΛΕΙΑ
Ερχόμαστε τώρα να εξετάσουμε το προϊόν που αποκομίζεται από τη διαδικασία της ωφέλειας(!!!) μιας επιχείρησης, λόγω παραίτησης της πιστώτριας από την είσπραξη ολόκληρης της χρηματικής οφειλής ή μέρους αυτής, προφανώς και εξ αιτίας της αδυναμίας αποπληρωμής του δανείου (κόκκινα δάνεια) της επιχείρησης, του νομικού ή του φυσικού προσώπου.
Παραθέτουμε ένα παράδειγμα:
Πιστωτικό ίδρυμα έχει ανεβάσει την οφειλή δανείου επιχείρησης στο ποσό των 100 χιλιάδων ευρώ, ας πούμε, όπου σ αυτό όμως το ποσό συμπεριλαμβάνονται τόκοι, έξοδα, προμήθειες, εισφορές, ανατοκισμοί, εκτοκισμοί και ανακεφαλαιοποιήσεις των. Σε εξωδικαστικό συμβιβασμό, ας πούμε, αποφασίζει το πιστωτικό ίδρυμα ή ιδρύματα να απαλλάξει την επιχείρηση (γιατί άραγε αυτή η φιλανθρωπία;) με το ποσό των 55 χιλιάδων ευρώ προς ωφέλεια της και το υπόλοιπο να το ρυθμίσει, μάλλον εκ νέου, έτσι όπως θα επιβάλλει (!) αυτό και μάλιστα αναντίρρητα, όπως συνηθίζει.
Οπότε, η ωφέλεια της επιχείρησης ανέρχεται στις 55 χιλιάδες ευρώ και το ποσό αυτό θα προστεθεί στα κέρδη της χρήσης που προκύπτουν από την επιχειρηματική δραστηριότητα της και αυτά, τα κέρδη, ανήλθαν στις 20 χιλιάδες ευρώ, ας πούμε.
Έτσι τώρα τα κέρδη που θα φορολογηθούν, με τις γενικές διατάξεις περί φορολογίας εισοδήματος, ανέρχονται στις 75 χιλιάδες ευρώ (να ληφθεί υπόψη ότι η επιχείρηση έχει αύξηση των κερδών της σ αυτή την παρούσα χρήση, συγκριτικά με την προηγούμενη).
Στο παράδειγμα έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:
Το οφειλόμενο ποσό των 100 χιλιάδων ευρώ προσδιορίστηκε από το πιστωτικό ίδρυμα ή τα ιδρύματα στο ύψος αυτό αλλά δεν θεωρείται, για την επιχείρηση, εκκαθαρισμένο, επειδή συμπεριέλαβε εκτός των συγκεκριμένων τόκων, με το συμφωνηθέν(!) επιτόκιο και διάφορα άλλα στολίδια, στα οποία γινόταν συνεχώς ανατοκισμός των (τριμηνιαίως, εξαμηνιαίως, αναλόγως των όρων της δανειακής σύμβασης), εκτοκισμός και ανακεφαλαιοποίηση των, κάθε φορά, με τα ποσά που προέκυπταν απ αυτές τις ενέργειες, πράγμα που κάποια από αυτά θεωρούνται παράνομες και καταχρηστικές πράξεις, όπως π.χ. της εισφοράς του ν. 128/75 και αυτό προκύπτει από πάμπολλες δικαστικές αποφάσεις όλων των βαθμίδων της Δικαιοσύνης και ιδιαίτερα του Αρείου Πάγου, ίσως και του ΣτΕ.
Συνεπώς, μέρος αυτών των ποσών συμπεριλαμβάνεται και στην ωφέλεια(!!!) των 55 χιλιάδων ευρώ της επιχείρησης, όπως είπαμε και θα φορολογηθεί αυτή, η επιχείρηση, επί πλασματικών κερδών, κατά παράβαση του νόμου 4172/13 για μη ειλικρινή ποσά, που και η ίδια η επιχείρηση αμφισβητεί το ύψος αυτών .
Είναι δυνατόν δε, η επιχείρηση, με νομικές παρεμβάσεις, όπως προβλέπονται, να ζητήσει από το πιστωτικό ή τα πιστωτικά ιδρύματα την πλήρη ανάλυση υπολογισμού των επιβαρύνσεων, της προέλευσης και του χρόνου κατανομής των επί του συνολικού διαμορφούμενου και απαιτούμενου ποσού της δανειακής σύμβασης.
Επιπλέον, με βάση τα παραπάνω, το ύψος κάποιων από τα λοιπά στολίδια, που είπαμε, δεν είναι απόρροια του έτους που αφορά η φορολόγηση των 55 χιλιάδων ευρώ αλλά αναλογεί, μέρος των, και σε προηγούμενα έτη, όπου σε κάθε χρήση σχηματιζόταν ανάλογο ποσό «οφειλής» αυτών επί της δανειακής σύμβασης, με τον εν λόγω τρόπο.
Φορολογικώς , στο εισόδημα αυτό που μέλλει να φορολογηθεί, έχει παραγραφεί (απόφ. 759/2019 και 716/2020 του Διοικ. Εφετείου Θες/κης, απόφ. 734/2020 του Διοικ. Εφετ. Αθηνών και ιδιαίτερα οι αποφάσεις 616-618/7-5-2021 της ολομέλειας του ΣτΕ ) μέρος του ποσού αυτού των 55 χιλ. ευρώ, που είπαμε, και δεν μπορεί να επιβαρύνει την δανειολήπτρια επιχείρηση αφού παραγράφονται τα προ της τελευταίας πενταετίας επιβαλλόμενα στολίδια. Το πιστωτικό ή τα πιστωτικά ιδρύματα όμως αδυνατούν ή δεν θέλουν να προσδιορίσουν επακριβώς αυτά, όταν ζητηθεί.
Εξ αυτού χρειάζεται η συμβολή ή ο ορισμός ειδικού λογιστικού- οικονομικού ή και δικαστικού εκτιμητή. Αυτό το γνωρίζουν τα πιστωτικά ιδρύματα, ότι δηλαδή το εκκαθαρισμένο ποσό οφειλής, επί της δανειακής σύμβασης, που προβάλλεται , οφείλουν να το αποδεικνύουν υποχρεωτικά και νόμιμα τα ίδια τα πιστωτικά ιδρύματα (αφού αυτά ζητούν να εισπράξουν) και όχι ο δανειολήπτης , καταθέτοντας και τα σχετικά δικαιολογιτικά.
Και αυτά, τα αναφερόμενα στολίδια , δεν υπολογίστηκαν μόνο στο ποσό της ωφέλειας της επιχείρησης, των 55 χιλιάδων ευρώ, αλλά και στο υπόλοιπο εναπομείναν για αποπληρωμή στο πιστωτικό ίδρυμα, όπως είπαμε, τις 45 χιλιάδες δηλαδή, γι αυτό και η διόγκωση της συνολικής οφειλής.
Εδώ όμως θα πρέπει, η περίπτωση, να εξετασθεί λογιστικώς και φορολογικώς καθ ότι το πιστωτικό ίδρυμα ή το fund δεν κατέβαλλαν το αναφερόμενο ποσό των 55 χιλιάδων ευρώ και η δανειολήπτρια επιχείρηση δεν εισέπραξε αυτό. Απλά υπολογίστηκε.
Να ληφθεί υπόψη ότι η επιχείρηση, βάσει της δανειακής σύμβασης, κατέβαλλε ως τώρα ανάλογο συμφωνηθέν ποσό τοκοχρεωλυσίων κατά μήνα, λόγω της ρύθμισης της και τώρα πρέπει να αναγράψει στα βιβλία της (εάν υφίσταται ακόμα αυτή) εκδίδοντας παράλληλα στοιχείο είσπραξης για όλο το ποσό ωφέλειας της άφεσης του χρέους επί της δανειακής σύμβασης, ως έσοδο, λόγω μείωσης της πίστωσης, πράγμα που την αποδεκατίζει φορολογούμενη στο έτος αυτό.
Η επιχείρηση λοιπόν, για την περίπτωση, να γνωρίζει ότι σ αυτή τη χρήση θα φορολογηθεί επί του ποσού των 75 χιλ. ευρώ , είτε ως νομικό πρόσωπο είτε ως φυσικό που ασκεί επιχείρηση, όπως οι συντελεστές φόρου στα άρθρα 58, 29 και 15, περί φορολογίας εισοδήματος (Ν.4172/13), προβλέπουν.
Σύμφωνα πάλι με το ν. 4172/13 (αρθρ 69-71) υπάρχει και προκαταβολή φόρου, για το επόμενο έτος, που αυξάνει το βάρος και αυτό πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη.
Εκτός αυτών δε, στη συνέχεια, η επιχείρηση και οι εταίροι θα υποστούν συνέπειες διάφορες, λόγω του ύψους των φορολογούμενων κερδών της, σε στατιστικά θέματα , ας πούμε, και σε άλλες περιπτώσεις που δεν θα μπορούν να τυχαίνουν επιδομάτων, διευκολύνσεων και εκπτώσεων, όπως αυτό συνέβαινε χωρίς την πρόσθεση των 55 χιλιάδων ευρώ ωφέλειας(!).
Όποιο ποσόν όμως φόρου και αν προκύψει τελικά είναι αδύνατον η επιχείρηση να καταβάλει, ακόμα και με τις προβλεπόμενες μηνιαίες δόσεις. Είναι υποχρεωμένη να προβεί σε ρύθμιση του ποσού στη Δ.Ο.Υ με τις ανάλογες επιπλέον επιβαρύνσεις επ αυτού.
Να γνωρίζουμε ότι από 1/6/2021 είναι σε ισχύ ο λεγόμενος νέος Πτωχευτικός νόμος στα πλαίσια της διαχείρισης του ιδιωτικού χρέους και ίσως αρκετοί να προσφύγουν σ αυτή την τακτοποίηση(!) οφειλών και ο Θεός να βάλει το χέρι Του(!!!).
Με βάση τα παραπάνω εκτεθέντα, επιχειρήσεις που συμμετείχαν ή θα συμμετάσχουν θα έχουν την αναφερόμενη διαδικασία και να τα έχουν αυτά υπόψη.
ΤΟ ΩΦΕΛΟΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΤΙΚΩΝ ΙΔΡΥΜΑΤΩΝ
Επεκτείνοντας το φορολογικό θέμα, θα εξετάσουμε επιπροσθέτως και το χρηματοπιστωτικό, συνδεόμενο με τα παραπάνω.
Τα πιστωτικά ιδρύματα από το 2008 της οικονομικής κρίσης, το 2010 και μετά, λόγω των μνημονίων, ανακεφαλαιοποιήθηκαν, σε βάρος του κράτους, του λαού, αρκετές φορές, με ενισχύσεις εκατοντάδων δις ευρώ , συνεχώς ανανεούμενες με τη λήξη τους, μάλλον χωρίς επιστροφή, που είχαν προορισμό όμως την βοήθεια προς τις επιχειρήσεις, μέσω των πιστωτικών αυτών ιδρυμάτων, για να δημιουργηθεί ανάπτυξη στη χώρα, ως και για «κούρεμα» δανειακών συμβάσεων, για τον ίδιο σκοπό, ως ο ν. 3723/2008 αρχικά και στη συνέχεια ο ν.3845/2010, ο ν. 3864/2010, ο ν. 4031/2011, η Πράξη Νομοθ. Περιεχομένου ΦΕΚ 203/2011 κ.ά και δεν χρειάζεται να αναφερθούμε σε περισσότερους ακόμα που γνωρίζουμε, μη διαθέτοντας, μάλλον, ή διαθέτοντας επιλεκτικά, αυτές τις ενισχύσεις, τα πιστωτικά ιδρύματα, προς επιχειρήσεις .
Η ΤτΕ, από εκχώρηση σ αυτή δανειακών συμβάσεων πελατών του χαρτοφυλακίου πιστωτικού ιδρύματος ή πιστωτικών ιδρυμάτων, ως ασφάλεια- ενέχυρο- εγγύηση , εξασφάλιζε μ αυτές τις συμβάσεις, δανεισμούς της και για τον παραπάνω σκοπό (αυξάνοντας έτσι το χρέος του κράτους), στα πλαίσια άσκησης νομισματικής πολιτικής (πράξη 54/27-2-2004 και μετά την τροποποίηση 61/6-12-2006 του Συμβουλίου Νομισματικής Πολιτικής, εγκύκλιος 477/13-8-2008) και εξ αυτών τα πιστωτικά ιδρύματα έχουν ωφεληθεί τα μέγιστα και μπορεί ως τώρα να επιτεύχθηκε απόσβεση ή όχι σ αυτές τις εκχωρούμενες συμβάσεις , δευτερευούσης όμως επί της ουσίας του θέματος. Σε όποια περίπτωση υποστηριχθεί τυχόν η μη εκχώρηση σύμβασης στην αναφερόμενη διαδικασία του ενεχύρου, δεν είναι ισχυρή επειδή μπορεί να μη έχει γνωστοποιηθεί τέτοια ενέργεια στην επιχείρηση. Άλλωστε πρέπει να τηρείται πίνακας ασφαλειών- εγγυήσεων-ενεχύρων.
Οπότε, οφειλόμενο(!) ποσό δανειακής σύμβασης μιας επιχείρησης που εμφανίζει πιστωτικό ίδρυμα δεν πρέπει πλέον να υπάρχει. Πρέπει να έχει τακτοποιηθεί-εξοφληθεί και ωφεληθεί το πιστωτικό ίδρυμα, αποκομίζοντας στη συνέχεια αυτό περαιτέρω κέρδη από την εκμετάλλευση του, εξ αιτίας των παραπάνω ενεργειών.
Συνεπώς, επειδή υπήρξε μεταφορά δανειακών συμβάσεων στην ΤτΕ , από πιστωτικό ή πιστωτικά ιδρύματα, με τον προσυμφωνημένο μεταξύ αυτών νόμιμο τρόπο, αφού γινόταν εκχώρηση των σ αυτή την ΤτΕ, ως ασφάλεια – ενέχυρο – εγγύηση, για δανεισμό της, όπως είπαμε (προβλεπομένη μάλιστα, η δυνατότητα αυτή της εκχώρησης και σε δανειακές συμβάσεις μεταξύ πιστωτικού ιδρύματος ή πιστωτικών ιδρυμάτων και επιχειρήσεων, καταγεγραμμένη σε άρθρο αυτών των συμβάσεων, για μια τέτοια εκχώρηση, ως ενέχυρο αυτών στην ΤτΕ , στα πλαίσια της Νομισματικής πολιτικής, που αναφερθήκαμε), και επόμενο είναι να ακολουθεί πράγματι μεταφορά – τακτοποίηση- διαγραφή- εξόφληση(;) στους τηρούμενους λογιστικούς λογαριασμούς πιστωτικού ή πιστωτικών ιδρυμάτων, επειδή εκχωρήθηκαν λέμε, μετακινήθηκαν, στα χαρτιά έστω (!), βάσει πινακίου, έναντι ποσού της ανακεφαλαιοποίησης των προφανώς και εγγραφής σε λογαριασμούς της ΤτΕ, πιστεύουμε, χωρίς όμως την επίτευξη επιστροφής, μάλλον, εκ μέρους του πιστωτικού ή πιστωτικών ιδρυμάτων, του ισότιμου αυτού ποσού, της ανακεφαλαιοποίησης, προς την ΤτΕ, δηλαδή το κράτος, προς ώφελος αυτού ή αυτών, αλλά και των δανειοληπτών κατά συνέπεια, έναντι των δανειακών συμβάσεων των και βεβαίως δεν πρέπει να υφίστανται σε λογιστικό λογαριασμό των πιστωτικών ιδρυμάτων, μη αναγραφόμενες πλέον αυτές, οι δανειακές συμβάσεις, στον ισολογισμό τους, κάθε φορά που αυτό συμβαίνει.
Αντίθετη ενέργεια (επιβάρυνσης των επιχειρήσεων, με αξίωση αποπληρωμής αυτών των δανειακών συμβάσεων), σημαίνει διπλάσιο ώφελος πιστωτικού ή πιστωτικών ιδρυμάτων που δεν μπορεί να νοηθεί. Δηλαδή, τα πιστωτικά ιδρύματα ωφελήθηκαν εξ αιτίας των δανειακών συμβάσεων πελατών των, αλλά οι δανειολήπτες που τις «πρόσφεραν» και έγιναν εξ αυτών ανακεφαλαιωποιήσεις των, να μη ωφεληθούν και αυτοί αλλά να στέλνονται μάλιστα και στα δικαστήρια;
Η ΩΦΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΩΝ FUNDS
Τελευταία, σχετικά, χωρίς την έγκριση των συμβαλλομένων δανειοληπτών, εν πολλοίς, παραβλέποντας(!) την διαδικασία του ν. 4354/2015 άρθρ.3, πιστωτικά ιδρύματα μεταβίβασαν-πώλησαν σε funds δανειακές συμβάσεις, μεμονωμένα ή μαζικά (ποιές όμως συμβάσεις; αυτές που μεταβιβάστηκαν στην ΤτΕ, που είπαμε;) «κόκκινα δάνεια» πελατών τους (με τις υποθήκες και τις προσημειώσεις), βάση του αρχικού κεφαλαίου δανειοδότησης ή και πρόσθετου, αντί πολύ μικρού αντιτίμου, συγκριτικά με το μέγεθος αυτών των δανειακών συμβάσεων, όπως τελικά το διαμόρφωσαν πιστωτικά ιδρύματα, με τόκους και λοιπά στολίδια, προκειμένου τα funds να διαχειριστούν την «αποπληρωμή» των, κερδοσκοπώντας κατά τέτοιο τρόπο συνεργασίας που είναι άγνωστος στους δανειολήπτες, μη γνωρίζοντας τον, τον τρόπον, εκ των προτέρων, ούτε και εκ των υστέρων, εξασφαλίζοντας πιστωτικά ιδρύματα και από αυτή την συναλλαγή ικανοποιητική, επιπλέον ωφέλεια και αποτινάζοντας αυτές τις «κόκκινες» δανειακές συμβάσεις από το «βάρος» των Ισολογισμών των!!!
Διερωτόμαστε για το πώς είναι δυνατόν σε οποιαδήποτε δανειακή σύμβαση που συμμετέχουν δύο τουλάχιστον συμβαλλόμενοι, με εγγυητές , μόνο ο ένας εξ αυτών των συμβαλλομένων να λειτουργεί όπως αυτός θέλει, εκ των πραγμάτων βέβαια, αν μας επιτρέπεται αυτή η διατύπωση , χωρίς συναίνεση του άλλου, ή των άλλων, και των εγγυητών βέβαια που έστω και ένας εξ αυτών να έχει διαφορετική άποψη, προ πάσης ενέργειας επ αυτής, της μεταβιβαζόμενης- ξεπωληθείσης δανειακής σύμβασης και ιδιαίτερα όταν περιλαμβάνονται σ αυτή και υποθήκες- προσημειώσεις κ.λ.π. υπέρ του πιστωτικού ιδρύματος όμως και όχι υπέρ των fands με σχετικές διαδικασίες(!).
Έχουμε την εντύπωση ότι οι όποιοι συμβαλλόμενοι, σε κάθε περίπτωση, εκ του νόμου είναι ισότιμοι και ουδείς υπερισχύει του άλλου, άσχετα αν σε δανειακή σύμβαση καταχρηστικώς άλλα, τυχόν, να αναγράφονται και άλλα να επιβάλλονται, από τον ισχυρότερο, τα οποία μάλλον χρήζουν παρέμβασης αρμοδίως και δικαστικώς ίσως.
Με απλή λογική σκέψη, κατά την άποψη μας σε όλα αυτά, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι πιστωτικό ίδρυμα πρέπει να εισέπραξε το ποσό της δανειακής σύμβασης που είχε με την επιχείρηση(;), κατά τον τρόπο που προαναφέραμε, μέσω της ΤτΕ δηλαδή, λόγω μεταβίβασης αυτής, για σκοπούς ενέχυρου (το επιτρέπει αυτό η ΤτΕ;) και επιπλέον αύξησε την ωφέλεια με την «μεταβίβαση- πώληση!!!!!!!!» , της δανειακής σύμβασης στo fund, μεταφέροντας από εκεί και πέρα, για ό,τι πρόκειται να συμβεί, την υποχρέωση, με όρο τους, στην ΤτΕ(!) του 30% του ποσού της νέας ονομαστικής αξίας , αν υπολογίζουμε σωστά, εφόσον δεν αποπληρωθεί- ικανοποιηθεί αυτή η μεταβιβασθείσα- πωληθείσα !!!! σύμβαση.
Η μικρή, συγκριτικά, αποτίμηση της αξίας τώρα της δανειακής σύμβασης, της «μεταβιβασθείσης- πωληθείσης!!!!!!!!» στο fund, φαίνεται ασφαλώς στα τηρούμενα λογιστικά βιβλία του πιστωτικού ιδρύματος και του fund, αλλά και στο λεγόμενο δημόσιο βιβλίο του ν. 2844/2000, όπως προβλέπεται, όχι όμως του άλλου συμβαλλομένου στη σύμβαση, όταν είναι επιχείρηση οποιασδήποτε μορφής και ιδιαίτερα εταιρικής που μπορεί αυτή, η εταιρία, να μη υφίσταται πλέον, και οφείλουν οι παραπάνω να καταθέσουν αντίγραφο με την ολοκλήρωση της πράξης «μεταβίβασης- πώλησης», ασχέτως αν η επιχείρηση ζητήσει αυτό, καθ ότι η αξία αυτή της «μεταβίβασης-εξαγοράς» προς το fund πρέπει να θεωρείται και είναι η νέα ονομαστική αξία της δανειακής σύμβασης του πιστωτικού ιδρύματος, του fund και της δανειολήπτριας επιχείρησης και δεν πρέπει να αποκρύπτεται απ αυτή, (άσχετα αν αυτή, η επιχείρηση, εξακολουθεί να υφίσταται ή όχι, όπως τονίσαμε ), βάσει της πραγματικής τώρα συναλλαγής των δύο πρώτων συμβαλλομένων, όπως φαίνεται στα λογιστικά τους βιβλία, έστω και εν αγνοία του τρίτου συμβαλλομένου, που είπαμε, που είναι η επιχείρηση, επί του προκειμένου.
Η διαδικασία δε του αναφερομένου ως άνω ν, 2844/2000 υποχρεωτικά πρέπει να γνωστοποιηθεί νομίμως στην επιχείρηση για την εξέλιξη και την τύχη της σύμβασης και σε καμιά περίπτωση να αποσιωπηθεί ή να παραληφθεί αρμοδίως.
Πρόβλημα γεννάται στο θέμα των υποθηκευμένων στοιχείων της επιχείρησης εν ονόματι του πιστωτικού ιδρύματος και όχι του fund, άσχετα με την πρόβλεψη του ν. 4354/2015 άρθρ. 1 παρ.3. Νομίζουμε ότι σύντομα θα υπάρξει νομολογία μεγάλης έκτασης και κατά την άποψή μας καλά θα ήταν μια τροποποίηση από τον νομοθέτη.
Να ληφθεί υπόψη ότι το πιστωτικό ίδρυμα καθ όλη την χρονική διάρκεια από την αρχική σύνταξη αυτής της δανειακής σύμβασης έως και το ξεπούλημα της στο fund, έχει εισπράξει αρκετά μεγάλα ποσά τοκοχρεωλυσίων από την επιχείρηση και είναι ικανοποιημένο.
Επομένως, η επιχείρηση οφείλει(;) τώρα στο fund (ενώ δεν το γνωρίζει και ουδεμία σύμβαση συνέταξε με αυτό) την νέα ονομαστική αξία της απόκτησης της δανειακής σύμβασης , το ποσό δηλαδή που κατέβαλλε αυτό, το fund, στο πιστωτικό ίδρυμα για την απόκτηση της, όπως φαίνεται στα λογιστικά βιβλία και των δύο αυτών συμβαλλομένων επί της αγοροπωλησίας, αλλά πρέπει αυτό να της γνωστοποιηθεί. Οποιοδήποτε δε αναζητούμενο μεγαλύτερο από αυτό ποσό, εκ μέρους του fund, ας πούμε, πρέπει να θεωρείται καταχρηστική ενέργεια υπερκέρδους και δεν επιτρέπεται, εκτός βέβαια από τους δικαιούμενους νόμιμους τόκους, με βάση την νέα ονομαστική αξία της σύμβασης, που είπαμε και όχι πλασματικούς, με πολλά στολίδια, που τυχόν θα προκύψουν στην πορεία μέχρι την αποπληρωμή.
Εμείς πιστεύουμε ότι αυτός πρέπει να είναι ο ρόλος της εμφάνισης των funds . Ρόλος εισπρακτικής εταιρίας, κατά κάποιον τρόπο και όχι ρόλος ισοδύναμος των πιστωτικών ιδρυμάτων..
Σημαντική είναι η περίπτωση, που πρέπει να ληφθεί υπόψη, για το εάν αυτή η επιχείρηση υφίσταται ή όχι τώρα, όπως προαναφερθήκαμε, και το πιστωτικό ίδρυμα με το fund προβαίνουν σε αγοροπωλησία της επιχειρηματικής δανειακής σύμβασης χωρίς ύπαρξη, τυχόν, επιχείρησης (όταν μάλιστα το πιστωτικό ίδρυμα το γνωρίζει αυτό), προκειμένου να προβεί, το πιστωτικό ίδρυμα, σε τροποποίηση της μορφής της δανειακής σύμβασης, με τον αρχικό δανειολήπτη που την εκπροσωπούσε, αλλά και τους εγγυητές ακόμα . Το ερώτημα είναι : Τι πωλεί το πιστωτικό ίδρυμα στο fund ;
Εν πάσει περιπτώσει, θα λέγαμε επιπλέον ότι το επιτόκιο που πρέπει να ισχύσει επί της δανειακής αυτής σύμβασης που εξαγοράστηκε, όπως είπαμε, από το fund, θα πρέπει να είναι αυτό που από την ΤτΕ τώρα προβλέπεται, για δανειοδοτήσεις και όχι εκείνο της αρχικής σύμβασης που ίσχυε με το πιστωτικό ίδρυμα και της επιχείρησης, καθ ότι άλλη η τότε εποχή με τα υψηλά επιτόκια, αλλά και δεν είναι οι ίδιοι οι συμβαλλόμενοι που αποφάσισαν τότε. Έχουν αλλάξει οι ρόλοι, άλλος τώρα είναι ο «δανειστής (!) » και άλλος ο «δανειολήπτης».
Κακώς, κάκιστα δεν προβλέπεται αυτό από τον ν. 4354/2015 αρθρ. 1 παρ.7 . Θα είναι δίκαια η τροποποίηση του. Κακώς όλα αυτά «μαγειρεύτηκαν(!)» σε βάρος του δανειολήπτη που δέχθηκε τόσο μεγάλη ταλαιπωρία .
Και αφού άλλος είναι ο «δανειστής» και επιζητεί , με κάθε τρόπο, την εξόφληση της δανειακής σύμβασης που εξαγόρασε , μπορεί ο δανειολήπτης (η επιχείρηση δηλαδή, εφόσον εξακολουθεί να υφίσταται ή όχι) να αμφισβητήσει νομικά τον νέο «δανειστή» και το ύψος του ζητούμενου ποσού, ίσως, επί του αρχικού δανείου, επειδή σ αυτό υπάρχουν άλλα και εξακολουθούν να υπολογίζονται π.χ εισφορά του ν.128/75 που πρέπει να υπολογισθεί με τη νέα ονομαστική αξία της σύμβασης, όπως ξεπωλήθηκε στο fund, αν και αυτή, η εισφορά, με πλείστες οριζόντιες δικαστικές αποφάσεις δεν επιτρέπεται να ανατοκίζεται, να εκτοκίζεται κ.λ.π. αλλά και άλλοι μη νόμιμοι και καταχρηστικοί τόκοι, ανατοκισμοί, εκτοκισμοί, ανακεφαλαιοποιήσεις, όπως εκτενώς αναφερθήκαμε.
Είναι περίεργο το γεγονός ότι σε μία δανειακή σύμβαση που μεταβιβάζεται, ο συμβαλλόμενος δανειολήπτης και οι εγγυητές δεν συναινούν ούτε υπογράφουν και αρκεί η υπογραφή του fund ως νέου συμβαλλόμενου. O νομοθέτης αυτό να το λάβει υπόψη για τροποποίηση, αν θέλει να πιστεύουμε ότι για το λαό νοιάζεται(!) και όχι μόνο για τα πιστωτικά ιδρύματα και τα funds. Γι αυτό λέμε ότι οπωσδήποτε σύντομα θα υπάρξει νομολογία.
Με γνώμονα όλα αυτά τα μακροσκελή που εκθέσαμε, εξάγεται το συμπέρασμα ότι η ταλαίπωρη επιχείρηση έχει «σκλαβωθεί», εξ αιτίας των καταστάσεων που η Ελλάδα οδηγήθηκε, βάσει των μνημονίων, αναγκάζοντας την, την επιχείρηση, να μη μπορεί να επιλέξει τις συνέπειες της «Σκύλλας» ή αυτές της «Χάρυβδης».
Για το πώς αυτό μπορεί να θεραπευθεί είναι θέμα αυτών που δημιούργησαν το πρόβλημα, το συνεχίζουν και που διαχειρίζονται την τύχη των Ελλήνων. Εμείς και πολλοί άλλοι προτείνουμε τη σεισάχθεια ως λύση. Και είναι ανάγκη. Αλλιώς!!!
