Πόλεμος και ειρήνη. Γράφει ο Απόστολος Παπαδημητρίου

Τον Ιούνιο του 1944 συνέβη σημαντική εξέλιξη του Β’ μεγάλου πολέμου του 20^ου αιώνα στο ευρωπαϊκό έδαφος, η επιτυχημένη για τους συμμάχους κατά του «Άξονα» απόβαση της Νορμανδίας. Η, στη συνέχεια, προέλαση των συμμαχικών στρατευμάτων συνετέλεσε στην επίσπευση του τέλους του φονικότατου εκείνου πολέμου.

Είναι επωφελές για τους λαούς να οργανώνονται εκδηλώσεις σε ανάμνηση σημαντικών ιστορικών συμβάντων, ώστε οι μελλοντικές γενεές να ενημερώνονται για τις θυσίες ανθρώπων προηγουμένων γενεών και να στοχάζονται ότι, αν αυτές απολαμβάνουν τα αγαθά της ειρήνης, κάποιοι άλλοι έχασαν τη ζωή τους γι’ αυτή.

Στις εκδηλώσεις μνήμης συνηθίζεται, όταν τα συμβάντα σχετίζονται με πολλές χώρες, να προσκαλούνται εκπρόσωποί τους. Μάλιστα σε ένδειξη υπέρβασης των εχθροτήτων του παρελθόντος προσκαλούνται και ηγέτες των χωρών του αντιπάλου στρατοπέδου. Εφέτος, στη Γαλλία, οργανώθηκαν εκδηλώσεις για την 80ή επέτειο της απόβασης στη Νορμανδία. Κατά το παρελθόν, ακόμη και κατά την περίοδο του «ψυχρού» πολέμου, μεταξύ των χωρών που προσκαλούνταν ήταν και η Σοβιετική Ένωση, καθώς ήταν μεταξύ των «συμμαχικών» χωρών και επί πλέον είχε υποστεί βαρύτατες απώλειες κατά την επιχείρηση των στρατευμάτων του «Άξονα» εναντίον της. Με την κατάρρευση του κομμουνισμού η Ρωσία υποκατέστησε τη Σοβιετική Ένωση στις εκδηλώσεις. Εφέτος όμως από την οργανώτρια Γαλλία δεν προσεκλήθη η Ρωσία αλλά αντ’ αυτής ο πρόεδρος της Ουκρανίας. Ως λόγος αυτής της απόφασης προβλήθηκε η πρόθεση να διατρανωθεί η ενότητα των ηγετών της Δύσης έναντι των συμβαινόντων στη δοκιμαζόμενη από τον πόλεμο Ουκρανία.

Είναι αναμφισβήτητο ότι καλλιεργείται ψυχροπολεμικό κλίμα στον δυτικό κόσμο με κίνδυνο να γενικευθεί η αντιπαράθεση με επέκταση του πολέμου και πέραν της Ουκρανίας. Η Ουκρανία δεν είχε αποκτήσει κρατική οντότητα με διεθνή συνθήκη. Ο Λένιν τη διαχώρισε από τη Ρωσία, μετά την κατάλυση του τσαρικού καθεστώτος, χαράσσοντας αυθαίρετα τα σύνορά της. Και επειδή στο έδαφός της οργανώθηκε η αντεπανάσταση των μενσεβίκων έκρινε καλό να περιλάβει στην Ουκρανία και περιοχές, κατοικούμενες από Ρώσους, τους οποίους τα δυτικά μέσα ενημέρωσης αποκαλούν ρωσόφωνους. Ο Λένιν δεν λησμόνησε το πρόβλημα που προξένησε η αντεπανάσταση και, αργότερα, τιμώρησε τους κατοίκους της Ουκρανίας με λιμό, που θανάτωσε άγνωστο πόσα εκατομμύρια ανθρώπους. Αλλά το αίμα πάντοτε διψά για εκδίκηση, κάτι που, δυστυχώς, θέλουμε να αγνοούμε στενεύοντας δραματικά τον χρονικό ορίζοντα. Καθώς τμήμα του πληθυσμού, κατά την πολωνική κατοχή της περιοχής, είχε μεταστραφεί στον ρωμαιοκαθολικισμό ή στην ουνία, διαχώρισε τη θέση του από τον ορθόδοξο πληθυσμό, που επίσης δοκιμαζόταν από την κομμουνιστική καταπίεση, και υποδέχθηκε τους Γερμανούς εισβολείς ως ελευθερωτές. Μάλιστα έσπευσαν αρκετοί να στρατευθούν στο πλευρό τους σχηματίζοντας δύο μεραρχίες που υπάχθηκαν στις άλλες των S-S. Αυτοί και άλλοι, που συγκρότησαν πολιτοφυλακές, ενέχονται για εκτελέσεις Εβραίων και άλλων. Με τη λήξη του πολέμου Ουκρανοί οπαδοί του ναζισμού βρήκαν καταφύγιο στις ΗΠΑ, όπως άλλοι, Γερμανοί κυρίως, στις χώρες της Λατινικής Αμερικής. Με την κατάρρευση του κομμουνισμού απόγονοί τους επανήλθαν στα πάτρια εδάφη φέροντας και την ιδεολογία των προγόνων τους. Έτσι σχηματίστηκαν οι μεραρχίες του «Αζόφ», οι οποίες συνετέλεσαν σημαντικά στην αποσταθεροποίηση της Ουκρανίας, όταν στην εξουσία ήταν φιλορώσος ηγέτης. Μάλιστα υπήρξαν η αιχμή του δόρατος προκλήσεων και φόνων ακόμη πολιτών, που δήλωναν Ρώσοι.

Πόλεμος δεν δικαιώνεται σε καμμιά περίπτωση. Η εισβολή και η επακόλουθη αιματοχυσία καταδικάζεται. Όμως δεν είναι επιτρεπτό να αγνοούμε αιτίες και αφορμές, για τις οποίες μεγάλη είναι η ευθύνη των δυτικών χωρών, οι οποίες εκδήλωσαν εχθρικές προς τη Ρωσία διαθέσεις αμέσως μετά τη διαδοχή του υποχείριου Γέλτσιν από τον Πούτιν. Το αξιοσημείωτο είναι ότι ο πρόσφατα περατώσας την προεδρική του θητεία πρόεδρος Ζελένσκι είναι Εβραίος. Ίσως και δικοί του συγγενείς να υπήρξαν θύματα των δολοφόνων των σωμάτων του Μπαντέρα. Όμως σήμερα στηρίζεται χωρίς ντροπή σε απογόνους εκείνων των δολοφόνων, οι οποίοι φαίνεται ότι κατέχουν την «τέχνη» της δολοφονίας! Και αυτοί, που εικονίζονται με αγκυλωτούς σταυρούς στους βραχίονές τους δεν ενοχλούνται να τους κυβερνά ένας Εβραίος! Πώς αλλάζουν οι καιροί! Μύθος μεγάλος ότι οι πόλεμοι προκαλούνται λόγω θρησκευτικών ή εθνικών διαφορών. Οι πόλεμοι διεξάγονται για συμφέροντα και μόνο συμφέροντα.

Ο πρόεδρος της Γαλλίας εξέπληξε δυσάρεστα ακόμη και συμπατριώτες του, όταν πρωτοστάτησε υποστηρίζοντας την ανάγκη να σταλεί νατοϊκό στράτευμα στην Ουκρανία. Βέβαια δεν μας έχουν συνηθίσει σε αναλύσεις βάθους τα μέσα ενημέρωσης, ώστε να κατανοήσουμε τους λόγους που τον ώθησαν στη δήλωσή του. Ίσως λίγοι γνωρίζουν ότι υπήρξε ο εκλεκτός των τραπεζικών κύκλων, οι οποίοι πάντοτε έχουν λόγο σοβαρό στους πολέμους! Λιγότεροι γνωρίζουν ότι εξασθενίζει η γαλλική επιρροή σε πρώην αποικίες της της Αφρικής λόγω εμφάνισης και άλλων διεκδικητών, μεταξύ των οποίων και η Ρωσία, η οποία διαθέτει εκεί άνδρες του στρατεύματος «Βάγκνερ». Συνεπώς ας πάψουμε να πιστεύουμε ότι υπάρχουν χώρες που ενδιαφέρονται πράγματι για την ειρήνη και τη συνεργασία μεταξύ των λαών. Οι ισχυροί πάντοτε λόγω αλαζονείας και απληστίας θα προκαλούν πολέμους είτε για να επιβληθούν επί των αδυνάτων χωρών και να τις λεηλατήσουν είτε επί ισχυρών αντιπάλων συνδιεκδικητών. Αλλοίμονο στους λαούς που υφίστανται τις συνέπειες της αλαζονείας και απληστίας των ισχυρών. Αλλοίμονο στους λαούς, που τους εκπροσωπούν πολιτικοί, που δεν διστάζουν να εμφανίζονται «βασιλικότεροι του βασιλέως», όπως πρόσφατα δικός μας, που δήλωσε ότι η χώρα μας ως μέλος του ΝΑΤΟ  είναι έτοιμη να βρεθεί στην πρώτη γραμμή της μάχης υπερασπίζοντας τον δυτικό τρόπο ζωής! Κάποτε ίσως καταλάβουμε την αθλιότητα του τρόπου αυτού ζωής. «Συλλογάται καλά όποιος συλλογάται ελεύθερα» είναι ρήση του Ρήγα Βελεστινλή, που θανατώθηκε στο Βελιγράδι (24.6.1798) παραδοθείς στους Οθωμανούς από τους Αυστριακούς του δυτικού τρόπου. Σήμερα τείνουμε να παραιτηθούμε, υπό τον καταιγισμό των ειδήσεων, από του να σκεπτόμαστε!

Μετά τη λήξη του Β’ μεγάλου πολέμου, οι πρωτεργάτες της ενοποίησης της Ευρώπης, με την τραυματική εμπειρία των συνεπειών, συνέστησαν (1951) την ΕΚΑΧ, με σκοπό τη συνεργασία στον τομέα κρισίμων για τους εξοπλισμούς υλών προς αποτροπή πολέμου στο μέλλον. Ήταν πολύ ρηχή η προσέγγιση του προβλήματος, που διατρέχει τη μακραίωνη ιστορία του ανθρώπου. Το ίδιο εκείνο έτος ο Αλμπέρ Καμύ, Γάλλος στοχαστής εκ των πλέον αξιολόγων του 20^ου αιώνα, έγραφε στο βιβλίο του «Ο επαναστατημένος άνθρωπος»:  «Όταν ο ΄Αγγλος δημόσιος κατήγορος (σ.σ. στη δίκη της Νυρεμβέγης) παρατηρεί ότι από τό Μάιν Κάμπφ (τό ιδεολογικό κείμενο του Χίτλερ) ο δρόμος οδηγούσε ολόισια στους θαλάμους αερίων του Μαϊντάνεκ, θίγει το ουσιαστικό θέμα της δίκης, δηλαδή την ιστορική ευθύνη του δυτικού μηδενισμού, πού όμως ήταν το μόνο πού δεν συζητήθηκε στη Νυρεμβέργη για ευνόητους λόγους. Δεν μπορείς να διεξάγεις μια δίκη διακηρύσσοντας τη γενική ενοχή ενός πολιτισμού. Δίκασαν μόνο τις πιο κραυγαλέες στην επιφάνεια του πλανήτη πράξεις».

Δυστυχώς κριτική του δυτικού τρόπου ζωής, του δυτικού μηδενισμού, δεν αποτολμήθηκε έκτοτε και από άλλους.  Οι ισχυροί σέρνουν πίσω τους τους ανίσχυρους υπαγορεύοντας κατά ωμό τρόπο τις εντολές τους και εκείνοι πειθήνια τις μεταφέρουν στους λαούς, τα «ζαλισμένα κοπάδια», κατά τον Τσόμσκι. Η μεταχριστιανική Ευρώπη διατρέχει σοβαρό κίνδυνο, παρά την προσπάθειά της να πραγματοποιήσει την ενότητά της, που προσκρούει διαχρονικά στα άθλια συμφέροντα. Αν δεν πρυτάνευαν αυτά, δεν θα είχε αιματοκυλισθεί η πρώην Γιουγκοσλαβία, αλλά θα είχε εισέλθει όλη στην Ένωση. Αν δεν υπερίσχυαν αυτά, θα γινόταν αποδεκτό το όραμα του Ντε Γκώλ για ενωμένη Ευρώπη από την Πορτογαλία μέχρι τα Ουράλια και θα είχε αποτραπεί ο πόλεμος στην Ουκρανία. Αν προείχε το όραμα της ενότητας δεν θα αποχωρούσε το Ηνωμένο Βασίλειο από την ΕΕ ούτε πάλι το διευθεντήριο αυτής θα είχε φέρει, δια των εκπροσώπων του στη χώρα μας, τον λαό μας στη σημερινή άθλια κατάσταση.

Σε ύμνο της Πεντηκοστής αναφέρεται ότι ο Θεός μας καλεί σε ενότητα με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Εμείς όμως έχουμε απορρίψει τη θεία χάρη και επιχειρούμε να πραγματώσουμε στον πλανήτη μας τον παράδεισο ερήμην Θεού στη βάση κακώς εννοούμενης ομόνοιας. Η αποτυχία μας είναι φανερή. Ο πλανήτης θα δοκιμάζεται μέχρι το τέλος της ιστορίας.

«Μακρυγιάννης»