Παιχνίδια παίζονται συχνά
στις πλάτες του πολίτη,
κάθε φορά που αναζητεί
τον όποιο κυβερνήτη.
Του λένε, ψήφισε «αυτόν»,
για τα συμφέροντά σου,
να ιδείς καλό παντοτινό
και εσύ και τα παιδιά σου.
Έμμεσα του επιβάλουνε
τον κάθε εκλεκτό τους,
«αυτόν», που ετοιμάζανε
με μύχιο σκοπό τους …
Να ‘ναι πειθήνιο όργανο
σε κάθε κέλευσμά τους.
Να υπακούει δουλικά
στο όποιο κάλεσμά τους.
Αυτά είναι παιχνίδια «κεφαλών»,
εντόπιων και ξένων.
Είναι παιχνίδια αληθινά,
ιδιαίτερα, βολεμένων.
Κι έρχονται και παρέρχονται
Πρωθυπουργοί και άλλοι
Εθνοπατέρες, υπουργοί,
κι άλλοι πολλοί «μεγάλοι».
Εργάζονται όλοι μοναχά
-λένε, για το λαό –
και αντ’ αυτού, αυτοί, «βολεύονται»
και πέφτουν στο «ψαχνό»!
Και το περίεργο στ’ αλήθεια,
όλοι τους τάζουνε πολλά,
καλά, δήθεν, για τον κοσμάκη,
που τα ξεχνούν στα υστερνά
Πράσινοι, κόκκινοι ή γαλάζιοι
όλοι τους τάζουνε αφειδώς,
κι αφού έρθουν στην εξουσία,
κοροϊδεύουν … αναιδώς!
Κι απ’ την ημέρα, που αναλάβουν,
παίζουν παιχνίδι … παλαβό,
οι μεν και οι δε κι όλοι τους λένε.
-Φύγε εσύ, να… έρθω εγώ.
-Εγώ θα σώσω την Ελλάδα,
και τον φτωχό απ’ τα δεινά,
αρκεί να έχω την … κουτάλα.
Και μην τον είδατε ξανά!
ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
