ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΣ (Γιάννη Σ. Κωτσαδάμ)

Η αλήθεια είναι γνωστό ότι… παράγεται από δηλητηριώδη βότανα, δηλαδή είναι πικρή. Ο πιο καλοδιάθετος συνομιλητής σου, όταν ακούσει λόγια αληθινά στραβομουτσουνιάζει. Ευφραίνεται μόλις του γαλβανίσεις το μυαλό(;) με λόγια ευχάριστα. Και ξέρει – πρέπει να ξέρει – ότι τα ευχάριστα λόγια σπανίως (ή ποτέ) είναι αληθινά. Θα θύμιζα τα λόγια του Ηράκλειτου σχετικά με την προτίμηση κάποιων συμπαθών και υπομονετικών τετράποδων (….οίστισιν ήδιον χρυσού τροφή ή βορβόρω ήδονται μάλλον ή καθαρώ ύδατι…), μα δε θέλω να οξύνω τα πράγματα, αφού αμετανόητα φρονώ ότι οι φαύλως  πράττοντες απλοί και ανώνυμοι πολίτες είναι θύματα πολύπλοκων και ακαταμάχητων «μηχανισμών» διαβουκόλησης. Και οι «μηχανισμοί» βρίσκονται στα «τρεμάμενα» χέρια των δαφνηφόρων υποεντολοδόχων των υποτακτικών εντολοδόχων των παγκόσμιων εντολοδοτών. Αλλά ήδη το κλίμα βάρυνε. Και αισθάνομαι ενοχή. Όχι γιατί μέμφομαι τους κατασκευαστές λαϊκών σαγμάτων, αλλά γιατί ονειδίζω ατόπως τα αθώα σαγματοφόρα που υφίστανται τον κολαφισμόν αναιτίως και (δυστυχώς!) αγογγύστως. Το αγογγύστως είναι η πέτρα του σκανδάλου! Φίλτατε άγνωστε και ανώνυμε: ο έσχατος κύριος του ταπεινότερου υποζυγίου, εάν μια φορά πέσει θύμα αδέξιου σαγματοποιού ή πεταλωτή του υποζυγίου του, αναζητάει επειγόντως και αμελλητί έτερον ομότεχνον. Δεν πάει το γαϊδούρι του στον ίδιο σαμαρά ούτε στον ίδιο πεταλωτή. Και όχι μόνον δεν πάει αυτός αλλά αποτρέπει και όσους άλλους συναντά, περιγράφοντάς τους το δικό του πάθημα και εξορκίζοντάς τους να μην το πάθουν κι αυτοί! Εσύ έκανες το ίδιο ποτέ; Μιλάμε για πολιτική και πολιτικούς, εν παραβολαίς. Τι σου είπαν ότι είναι η πολιτική; Η τέχνη του εφικτού, θα μου πεις. Έτσι σου είπαν. Και το «κατάπιες» ως θέσφατο. Ποιοι σου το είπαν; Οι πολιτικοί. Με άλλα λόγια: Γιάννης κερνάει, Γιάννης… Σε χλευάζουν τεχνηέντως. Μα αν η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, πάντοτε θα σου λένε: αυτό που ζητάς δεν είναι εφικτό. Και θα είναι αυτοί δικαιωμένοι κι εσύ αποδιοπομπαίος… Μη συμβιβάζεσαι, λοιπόν, με λόγια χωρίς αντίκρυσμα. Όταν σε χλευάζουν, να τους ραπίζεις. Και να τους διαβολοστέλνεις ως ανεπαρκείς και επίορκους. Η πολιτική είναι πάντοτε εφικτή αλλά οι πολιτικοί είναι απόφοιτοι της Μεγάλης της Απάτης και της Διαβουκόλησης Σχολής. Πολιτεύονται λίαν επιτυχώς και επικερδώς! Αλλά για τον εαυτό τους και τους παρακοιμώμενούς τους. Γι’ αυτό τους βλέπετε όλους καλοζωισμένους και κερδισμένους! Είδατε ποτέ πολιτικό πένητα; Πολιτικό χρεοκοπημένο; Πολιτικό αυτόχειρα λόγω δυσπραγίας οικονομικής; Πόσους, όμως, αθώους πολίτες έχει οδηγήσει σε απονενοημένα διαβήματα η πολιτική τους που εξαθλιώνει τους πολίτες και τους οδηγεί στο τέρμα της ζωής εξαιτίας του οικονομικού αδιεξόδου; Για σκεφτείτε! Και μην τρέφετε αυταπάτες ότι τάχα δε φταίνε για όλα οι πολιτικοί! Φταίνε για όλα, γιατί όλα στη ζωή είναι Πολιτική! Η ευθύνη, συνεπώς, είναι των πολιτικών που δεν είναι Πολιτικοί αλλά πολιτικάντηδες, δημαγωγοί και λαοπλάνοι. Αλλά η ευθύνη πέφτει και στους δικούς μας ώμους, όπως γίνεται φανερό από όσα είπαμε στην αρχή. Ασφαλώς έχουμε ελαφρυντικά, αφού είμαστε ευάλωτοι στους μηχανισμούς αλλοτρίωσής μας που έχουν επινοήσει. Αλλά δεν είμαστε εντελώς αθώοι. Εντελώς αθώοι είναι μόνον όσοι αγωνίζονται αδιάλειπτα. Αυτοί, και όταν ηττώνται, είναι θριαμβευτές. Και είναι ήρωες και άγιοι. Αυτοί είναι οι άγιοι, όχι οι των παπάδων που κι όταν θυσιάζονται το κάνουν για των ουρανών τη βασιλεία! Οι αγωνιζόμενοι για την παρούσα ζωή και μοχθούντες για τη βασιλεία της γης, για ειρήνη και ευημερία όλων των ανθρώπων πάνω στον πλανήτη, είναι άγιοι και άχραντοι! Αυτούς πρέπει να τιμούμε και ν’ ακολουθούμε τα βήματά τους και το παράδειγμά τους. Έτσι θα δούμε να ανατέλλουν στη γη τα αγαθά της ειρήνης, της δικαιοσύνης, της ευημερίας και της αληθινής ευτυχίας! Αλλά αυτά δεν γίνονται με ευχές. Χρειάζονται αγώνες, πράξεις, δραστηριότητες. Όσοι δε μετέχουμε σε αγώνες για κατάκτηση των δικαιωμάτων μας, είμαστε συνένοχοι με αυτούς που απεργάζονται και πολλαπλασιάζουν την αθλιότητα στη γη. Είμαστε – παθητικά – συνεργάτες τους! Το πρώτο χρέος μας και, σχετικά, εύκολο, είναι να επιλέγουμε αυτούς που είναι άφθαρτοι και να τους αναθέτουμε την πολιτική. Αυτούς που όραμά τους έχουν το κοινό καλό και όχι το ατομικό τους βόλεμα! Και πιο πέρα, αυτούς που οραματίζονται έναν κόσμο αλλιώτικο από τούτον που «τρώμε αιώνες στη μάπα» και περιμένουμε να … αλλάξει, όπως περίμενε η αλεπού να πέσουν τα αποδέλοιπα του τράγου! Γιατί ούτε αυτά πέφτουν ούτε τούτος ο κόσμος μπορεί να γίνει ανθρώπινος για όλους! Τούτος είναι και θα παραμείνει για μερικούς μόνο ανθρώπινος, εφόσον εμείς ανεχόμαστε τα καμώματά τους και το ρίχνουμε στη μοιρολατρία, παραδομένοι στο δόγμα πως τίποτα δεν αλλάζει!