Έχει γίνει πλέον καθημερινό φαινόμενο η παραβατικότητα και η χρήση βίας από ανήλικα άτομα. Η αύξηση των περιστατικών είναι αλματώδης, όμως αυτό δεν δείχνει να απασχολεί το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων, που με τα νομοθετήματά τους και τις επιλογές τους εξέθρεψαν αυτήν την κατάσταση.
Κανείς δεν δείχνει να ανησυχεί και κανείς δεν προσπαθεί να δει τα αίτια αυτής της κατάστασης, που φυσικά δεν είναι άλλα από την κατάργηση του παραδοσιακού κώδικα των αξιών μας ως λαού και την αντικατάστασή του από ένα απόλυτο «τίποτα». Ενός κώδικα αξιών που λειτουργούσε αποτρεπτικά και κατευναστικά απέναντι σε τέτοια περιστατικά και ακόμη περισσότερο, σε αυτές τις ηλικίες. Ενός κώδικα αξιών που λοιδωρήθηκε για δεκαετίες ως «συντήρηση» και ως «οπισθοδρομικότητα» και τώρα βλέπουμε ολοφάνερα που μας οδήγησε η κατάργησή του.
Κανείς από όσους αντικατέστησαν τις παραδοσιακές μας αξίες, που οικοδομούσαν μια αποδεδειγμένα κατά πολύ καλύτερη κοινωνία, δεν βγαίνει να πει ότι είναι λάθος ο δρόμος που μας οδήγησαν. Πρέπει άμεσα όλοι αυτοί να αναθεωρήσουν τις πολιτικές τους με τα αποδεδειγμένα ολέθρια αποτελέσματα και να επιστρέψουμε στις παραδοσιακές μας αξίες και στην κοινωνική γαλήνη που μας εξασφάλιζαν αυτές.
Η διοίκηση της εκκλησίας, που έπρεπε να αρθρώνει λόγο σε τόσο σοβαρά θέματα, σιωπά εκ συστήματος και δείχνει ότι δεν είναι στις προτεραιότητές της τέτοιου είδους θέματα, ενώ ο θεωρούμενος ως «πνευματικός κόσμος», αποδεικνύει με την ανυπαρξία του σε τόσο σοβαρά θέματα ότι μόνο πνευματικός δεν είναι, με αποτέλεσμα ο λαός να οδηγείται σε περιπέτειες, με τον εκφυλισμό του καλύτερου κομματιού του, του φορέα των ελπίδων του, της νέας γενιάς.
Τι απομένει λοιπόν; Ακούω συχνά τη φράση ότι πλέον μόνο ο Θεός μπορεί να μας σώσει. Αυτή είναι η εύκολη απάντηση, αλλά δεν μας απαλλάσσει από την ευθύνη να αντιδράσουμε. Πρέπει ως άνθρωποι και ως κοινωνία, να βγούμε από το καθεστώς της απάθειας και να πράξουμε τα αυτονόητα. Να απαιτήσουμε να ξαναγίνουν τα σχολεία χώροι διάπλασης χαρακτήρων και καλλιέργειας των ηθικών αξιών, αντί να είναι απλά μεταφορείς αμφιλεγόμενης γνώσης, όπως κατάντησαν να είναι σήμερα. Να καλλιεργήσουμε ως κοινωνία τις ηθικές μας αξίες και να αναδείξουμε τα στοιχεία της παράδοσής μας, που αποδεδειγμένα για αιώνες συγκροτούσαν υγιέστερες κοινωνίες και να βάλουμε στο περιθώριο όσους με πράξεις ή παραλείψεις ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση. Μόνο έτσι θα ζήσουμε σε μια καλύτερη κοινωνία και θα αισθανόμαστε ότι οικοδομούμε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας και για την πατρίδα μας.
Ιωάννης Σ. Παπαδόπουλος
Στρατιωτικός ε.α. – Διπλ. Πολιτικός Μηχανικός
