Της Ιωάννας Βαρδαλαχάκη
Έχοντας κλείσει επίσημα ένα χρόνο πανδημίας και διαθέτοντας πλέον μια γκάμα διαθέσιμων εμβολίων, όλοι μιλούν για την αρχή του τέλους, το περίφημο τούνελ στην αρχή του οποίου βρισκόμαστε με εισιτήριο την επιστήμη και απαραίτητη προϋπόθεση το «ρολάρισμα» των εμβολιασμών.
Από την αρχή του νέου έτους, τα νέα στελέχη του ιού που «κινούνται» με ιδιαίτερα υψηλή μεταδοτικότητα στον πληθυσμό έχουν πυροδοτήσει νέες εξάρσεις μολύνσεων, οι οποίες σε συνδυασμό με την κόπωση των πολιτών, τον καιρό και τις βασικές εστίες μόλυνσης που εξακολουθούν να «παράγουν» κρούσματα, έχουν οδηγήσει τις κυβερνήσεις στην Ευρώπη- που βρίσκεται μπροστά στο τρίτο κύμα- στην επέκταση, ή και αυστηροποίηση, των περιορισμών, δημιουργώντας έτσι την αίσθηση ότι η πανδημία δεν τελειώνει ποτέ.
Η ιστορία παρέχει ένα πλαίσιο στο οποίο θα μπορούσαμε να στηριχθούμε για να υποθέσουμε τον τρόπο με τον οποίο θα κλείσει τον κύκλο του το ξέσπασμα το νέου κορωνοϊού. Πώς τελειώνουν τελικά οι πανδημίες; Ή μήπως δεν τελειώνουν πραγματικά ποτέ;
Στα μέσα του 17ου αιώνα, καθώς η Βρετανία έδινε τη μάχη της με κρούσματα ευλογιάς, πανώλης και τύφου, ο Τζον Γκράουντ ο οποίος θεωρείται ο πατέρας της επιδημιολογίας, ξεκίνησε πρώτος τη δειγματοληπτική έρευνα μελετώντας δεδομένα που συλλέχθηκαν από ιερείς της εποχής σε διάρκεια πάνω από τέσσερις δεκαετίες και αφορούσαν τα ποσοστά θανάτων των ασθενών.
Πολλοί επιστήμονες μάλιστα θέτουν αφετηρία της Στατιστικής το έτος 1663, με την έκδοση του βιβλίου Φυσικές και Πολιτικές παρατηρήσεις της Θνησιμότητας του Γκράουντ .
Αυτά τα δεδομένα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να αποδείξουν ότι οι επιδημίες δεν τελειώνουν όταν εξαφανίζεται η ασθένεια αλλά όταν οι θάνατοι πέφτουν σε επίπεδα που παρατηρούνται σε «κανονικές» περιόδους.
Αυτό το μέτρο αργότερα έγινε ο γνωστό μας όρος «θνησιμότητα».
«Το τέλος της πανδημίας δεν είναι το τέλος του ιού», έχει υποστηρίξει ο επικεφαλής της ομάδας εμβολίων του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης Άντριου Πόλαρντ ο οποίος ορίζει ως το τέλος της πανδημίας το χρόνο κατά τον οποίο ο κορωνοϊός θα σταματήσει να προκαλεί μη βιώσιμη επίδραση στα συστήματα υγείας. «Όταν μπορέσουμε να τον μετατρέψουμε σε κάτι πιο αθώο, τότε θα έχουμε το τέλος της πανδημίας», έχει πει.
Το «ιστορικό μοτίβο» μας διδάσκει πως οι πανδημίες τελειώνουν, υποστηρίζουν οι Financial Times, αλλά το τέλος τους συνοδεύεται από ένα απρόβλεπτο, κοινωνικό και οικονομικό, «χάλι». Οι ασθένειες από την άλλη σπάνια εξαλείφονται γι αυτό και τα κρούσματα δεν τελειώνουν παντού και ταυτόχρονα. Κάποιες πάλι μπορεί και να εξαφανιστούν, αλλά και σε αυτή την περίπτωση το ιστορικό παράδειγμα φροντίζει να μας προειδοποιήσει για άλλους κινδύνους.
Τι απεφάνθη η ιστορία;
Ο ιός της γρίπης A, έχει διάφορα στελέχη σε κυκλοφορία σε όλο τον κόσμο και εμφανίστηκε για πρώτη φορά στους ανθρώπινους πληθυσμούς στα τέλη του 1500. Αποτελεί ένα κλασικό παράδειγμα μιας ασθένειας που «έπιασε» επιδημικές διαστάσεις προτού υποχωρήσει για να επανέλθει στη συνέχεια ξανά σε απρόβλεπτα κύματα.
Μια ιδιαίτερα μολυσματική εκδοχή του ήταν η ισπανική γρίπη, από το 1918 έως το 1920. Οι ιστορικοί επιστήμονες συνεχίζουν να διαφωνούν για τον τρόπο με τον οποίο τελείωσε. Μερικοί υποστηρίζουν ότι μόλυνε αρκετό μέρος του πληθυσμού δημιουργώντας τελικά τη φυσική ανοσία. Άλλοι λένε ότι μεταλλάχθηκε παίρνοντας λιγότερο θανατηφόρο μορφή με την πάροδο του χρόνου. Σε κάθε περίπτωση, οι έντονες εκρήξεις του συνεχίστηκαν σε όλο τον κόσμο μέχρι και το 1922.
Το πρώτο εμβόλιο έφτασε τη δεκαετία του 1940.
Γενετικοί συγγενείς με την ισπανική γρίπη ήταν υπεύθυνοι για το ξέσπασμα της ασιατικής γρίπης το 1957 και την πανδημία της γρίπης του Χονγκ Κονγκ το 1968. Συνεχίζουν επίσης να αναζωπυρώνονται κάθε χρόνο, έναν ολόκληρο αιώνα αργότερα.
«Αν μπορέσουμε να φτάσουμε σε ένα σημείο όπως με τη γρίπη όπου οι περισσότεροι άνθρωποι είναι εντάξει, και έχουμε μια εποχή κορωνοϊού κάθε χρόνο, τότε μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε», σχολίασε ο Πόλαρντ που θεωρεί πως αν υποβαθμιστεί ο κορωνοϊός στο επίπεδο της γρίπης θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε τον ιό.
Και μετά… ενδημικός
Όπως συνέβη με τη γρίπη, ο Covid-19 πιθανότατα δεν θα εξαφανιστεί ποτέ. Αντ ‘αυτού, με την πάροδο του χρόνου είναι πιθανό να μειωθεί σημαντικά ο αντιληπτός κίνδυνος που ενέχει ο ιός.
Οι πανδημίες τελειώνουν όταν «αλλάζουν από κάτι που εμείς ως κοινωνία θεωρούμε απαράδεκτο, σε πράγματα που μπορεί ναι μεν μπορεί να είναι θανατηφόρα, αλλά μόνο στο παρασκήνιο», δήλωσε η Έρικα Τσάρτερς, αναπληρώτρια καθηγήτρια της ιστορίας της ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.
