Έκπληκτη η Ελληνική κοινωνία, παρακολουθεί τα όσα φοβερά αποκαλύπτονται τις τελευταίες μέρες στον κόσμο του θεάτρου. Η δυσωδία που αναδύεται από όλον αυτόν τον κόσμο των «καλλιτεχνών», ξεπερνάει κάθε νοσηρή φαντασία. Δικαιολογείται όμως αυτή η έκπληξη, ή μήπως αυτό που παρακολουθούμε προέκυψε σαν φυσική συνέπεια των αρχών και αξιών που υιοθετήσαμε και άλλων που είχαμε και απαρνηθήκαμε, τα τελευταία πενήντα χρόνια; Μήπως αυτά τα φαινόμενα δεν αφορούν μόνο το θέατρο, αλλά είναι η σημερινή εικόνα της κοινωνίας μας;
Πρώτα – πρώτα, τα τελευταία χρόνια καταργήσαμε την πατροπαράδοτη ηθική μας και την αντικαταστήσαμε με το απόλυτο κενό και αυτό πέρασε και θα συνεχίσει να περνάει σαν πάγια κατάσταση και στις επόμενες γενεές. Οι αρχές και οι αξίες μας που συγκροτούσαν μια όχι αγγελική αλλά πολύ ανώτερη ως προς την ηθική της υπόσταση κοινωνία, αφού πρώτα συκοφαντήθηκαν ως συντηρητικά κατάλοιπα, στη συνέχεια ρίχθηκαν στον κάλαθο των αχρήστων και αγνοήθηκαν. Αυτές οι αρχές όμως ήταν αυτές που για αιώνες προφύλασσαν ψυχές από τους πάσης φύσεως φιλιππίδηδες, που καιροφυλακτούν για να πετύχουν τους άνομους σκοπούς τους.
Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε ξεκάθαρα τις τελευταίες δεκαετίες. Τα νέα παιδιά γνωρίζουν πολύ νωρίς το σεξ, γιατί τους δίνουμε από παντού τέτοια ερεθίσματα, αλλά αγνοούν τον έρωτα. Δίνουν προτεραιότητα στις εφήμερες και όχι στις ξεχωριστές σχέσεις. Δεν μαθαίνουν να αγαπούν και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το να μη σέβονται τους συντρόφους τους. Έτσι τα φαινόμενα τύπου φιλιππίδη, σπυρόπουλου και χαϊκάλη πολλαπλασιάζονται και φυσικά όχι μόνο στο θέατρο. Μην ξεχνάμε ότι και αυτοί έτσι μεγάλωσαν και είναι παιδιά της ίδιας κοινωνίας. Και φυσικά μιλάμε για ένα φαινόμενο που δυστυχώς έχει προχωρήσει πάρα πολύ. Όλοι έχουμε ακούσει αντίστοιχες ιστορίες, ακόμα και για μια θεσούλα με ημιαπασχόληση, σε μια μικρή επαρχιακή επιχείρηση.
Από την άλλη ακούμε πολύ συχνά το ερώτημα: «γιατί μίλησαν τώρα τα θύματα των παραπάνω, και γιατί δεν μίλαγαν νωρίτερα»; Η απάντηση σίγουρα δεν είναι εύκολη, αλλά νομίζω ότι η πιθανότερη εκδοχή είναι ότι τώρα ωρίμασαν και κατάλαβαν τι έκαναν. Μέχρι τώρα όλα αυτά τα σκέπαζε η νεανική επιθυμία για καταξίωση. Τι γίνεται όμως μέχρι αυτά τα παιδιά να ωριμάσουν; Μήπως η σημερινή διαμορφωμένη κατάσταση, τα αφήνει εντελώς έκθετα στους πάσης φύσεως φιλιππίδηδες; Τι κάνει διαχρονικά η πολιτεία; Είναι δυνατόν να μην ευθύνεται όταν έχει αφήσει αυτά τα παιδιά και όλα τα νέα παιδιά, χωρίς ηθικό αντίβαρο; Είναι δυνατόν να μην ευθύνεται, όταν από την παιδεία μας απουσιάζει εντελώς η διαπαιδαγώγιση και η ηθική; Δεν είναι θέμα έλλειψης παιδείας το να μη μαθαίνουν τα παιδιά να σέβονται το σώμα τους και να το αντιμετωπίζουν σαν μέσον, για να πραγματοποιήσουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, εκχωρώντας το σε τιποτένιους ανθρώπους;
Θα μου πείτε βέβαια ότι φταίνε και άλλοι, εκτός από την πολιτεία. Φταίνε και οι οικογένειες, αλλά όπου οι οικογένειες δεν λειτουργούν ή δεν υπάρχουν, η πολιτεία δεν παρέχει πλέον κανένα εφόδιο. Φταίει και η κοινωνία, αλλά πως μπορεί να λειτουργήσει η κοινωνία όταν ο κοινωνικός ιστός είναι απονευρωμένος;
Πέρα όμως από το να ξορκίζουμε το κακό, πρέπει να δούμε και πως μπορούμε να λύσουμε τα μεγάλα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί. Νομίζω πως η λύση είναι μόνο μία: Η επιστροφή στις παραδοσιακές μας αξίες. Η επιστροφή στην αντίληψη ότι «το καθαρό μέτωπο», για το οποίο ζούσαν οι γονείς μας και οι παππούδες μας, έχει πιό πολύ αξία από τη δημοφιλία των φιλιππίδηδων και από έναν εφήμερο ρολάκο σε ένα σήριαλ. Οφείλουμε να δώσουμε ως κοινωνία μεγαλύτερη αξία σ΄ αυτόν που κατακτά ψυχές με τη στάση ζωής του και όχι σ΄αυτόν που κατακτά κορμιά τσαλακώνοντας ψυχές, εκμεταλλευόμενος την ανάγκη νέων παιδιών για προβολή και καταξίωση. Πρέπει να επανέλθουμε στην αντίληψη ότι ένας άνθρωπος γίνεται σημαντικός από τα έργα του και όχι από την αναγνωρισιμότητά του. Πρέπει να επανέλθει η κοινή αντίληψη ότι η ηθική είναι η υγιής στάση ζωής που συγκροτεί αξιόλογες κοινωνίες. Πρέπει να σταματήσουμε να βλέπουμε τους ανθρώπους στις σχέσεις μας σαν αναλώσιμους, αλλά σαν ξεχωριστούς. Όταν γίνουν όλα αυτά, τότε οι φιλιππίδηδες, ακόμα και αν δεν εξαφανισθούν, θα γίνουν μια θλιβερή μειοψηφία.
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
