Πού πήγε εκείνη η τόλμη και η αφοβιά μας;

Πού πήγε εκείνη η τόλμη και η αφοβιά μας;
Όσο πίσω και να γυρνάω στη ζωή μου θυμάμαι να μας φρίγουν οι τρανύτεροι.
«Καλά σι σιργιανούσιν στα φιληναδιά η θεια σ η Κουκούλα μέχρι τώρα… Απού βδουμάδα που θα πας στα Νήπια να δούμι τι θα φκιάεις. Αρχινάει του ΣΧΟΥΛΕΙΟ!»
Πέρασαν τα Νήπια, δεν θυμάμαι να προβιβάστηκα, αλλά χαλαρά πήγε η δουλειά.
«Καλά! Τα Νήπια δεν ήταν καντίπουτα. Τώρα να σι ιδώ! ΠΡΩΤΗ!»
Ε, πέρασιν κι η Πρώτη, πέρασιν κι η Δεύτερη μια χαρά, και εκεί κατά τον Αύγουστο καινούργια φριξίματα
«Αυτά ήταν τα εύκουλα! Τώρα σην ΤΡΙΤΗ να σι ιδώ. Απού αρχίζν οι Ιστουρίις κι οι Γιουγραφίις!»
Παρόμοιο φρίξιμο και στην Πέμπτη.
«Μμμμμ! Ιδώ είνι μάνα μ τα κουμπιά τς Αλέξινας! ΔΙΑΓΟΥΝΙΣΜΟΙ!!!
Σώθκαν με το καλό και αυτές οι Φαλκονέρες, και πριν καλά-καλά πάρουμε απολυτήριο απ’ το Δημοτικό … άααααϊντι πάλι!
«Ι! Καντίπουτα δεν ήταν του Δημουτικό! Στου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ να ιδούμι τι θα φκιάεις! Απού θα έχτι 20 καθηγηταί κι σ’ αφήν κι μιταξιταστέουν! Μι σι πω κι ζμπουμ!»
Αμάν αρά!
Περνάει η Πρώτη, περνάει η Δεύτερη, περνάει η Τρίτη … νε ζμπουμ, νε ξιζμπούμ!
Πλην όμως ιατς πάλι οι Ταλιμπάν!
«Τι? Θα δώεις ιξιτάσεις για του Λύκειου? Του νου σ! Ξέρς κάτι Άλγιβρις κι κάτι Τριγουνουμιτρίις π σι καρτιρούν? Άιντι να τα απιράεις! Είσι κι κουρίτσ΄! Δεν τα καταλαβαίν τα Μαθηματικά τα κουρίτσια….»
Τις παλέψαμε κι αυτές τις προκλήσεις, με τον Τραχαλιό να παιδεύεται να μας βάλει σε σειρά – καλή του ώρα. Και λέμε να πάμε παραπάνω…
«ΠΑΝΙΠΙΣΤΗΜΙΟΥ!!!! Σιούρτσις? Δεν κοιτάς να κουλουριάεις κάναν, να φκιάεις οικουγένεια κι πιδιά. Ου ρόλους τς γυναίκας είνι… (τα γνωστά)»
Αργότερα άρχισαν οι φοβέρες για τις γέννες.
«Κάτι πόοοοοοονοι!!!! Σαν να σι ξικίζν! Ανυπούφιρτοι»
Ε, τς υπούφιράμι κι αφνούς, σώθκαν κι οι τράπεζες, τα τζιάμ πλιάφια, τα πλεχτά τα ζακετάκια για τα μκρά, ασσορτί με σκουφιά κι καλτσιούνια…
Κι είπαμε να βγούμε να δουλέψουμε.
«Δλειά! Γιατί? Τι ανάγκη έχς? Τώρα τα είδαμι κι αυτά! Η γυναίκα κι η γάτα είνι για του σπίτι! Δυο καρπούζια σι μνιαν αμασχάλη δεν παίρνουντι» Κι άλλες παροιμίες με πανίδα και χλωρίδα…
Τελικά διαπιστώσαμε ότι η γάτα είναι ΚΑΙ για τα κεραμίδια. Και ότι είναι εξίσου δύσκολο να κυκλοφορείς και με ΕΝΑ καρπούζι στην αμασχάλη. Κι ότι οι γυναίκες (είτε εξ ανάγκης είτε εκ κατασκευής) είναι καλύτερες στο multitasking (=ελληνιστί πολλά καρπούζια σε μια μασχάλη ταυτόχρονα και με επιτυχία).
Χόρτασάμι δλειά! Και δεν έπαθάμι κι τίποτα. Τζάμπα το φρίξιμο!
Απομυθοποιήσαμε λοιπόν όλους τους φόβους.
Και σιγά-σιγά μάθαμε να πορευόμαστε, με αφοβιά τις περισσότερες φορές
Μέχρι που φτάσαμε τα τελευταία χρόνια να ζούμε την απόλυτη ανατροπή.
Και να φοβόμαστε για όλα αυτά που γίνονται γύρω μας, κοντά και μακριά. Που πάλι γύρω μας είναι.
Από την κλιματική αλλαγή που προέκυψε πιο γρήγορα και με μεγαλύτερη σφοδρότητα από ό,τι περιμέναμε. Μέχρι το αγκομαχητό για να αντιμετωπίσεις την καθημερινότητα
Από το θέριεμα των φασιστικών αντιλήψεων σε μια χώρα που έπαθε τόσα πολλά από τον ναζισμό. Μέχρι την εξάπλωση του ρατσισμού σε έναν τόπο που αιμορραγούσε επί δεκαετίες από την μετανάστευση.
Κι από την κτηνωδία των ισχυρών που παίζουν γεωπολιτικά παιχνίδια εις βάρος των ανίσχυρων. Μέχρι τον θρήνο των αθώων. Και τη βουβή τους απελπισία, που είναι ακόμα χειρότερο.
ΤΩΡΑ φοβόμαστε…
Και ντρεπόμαστε…