ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΣΤΗ ΣΙΑΤΙΣΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΒΟΪΟ
Του Ιωάννη Ρόνα
Φοροσυμβούλου
Αρθρογράφου
ΜΕΡΟΣ Α΄
Όπως είναι ήδη γνωστό μια ορεινή και ακριτική περιοχή της Ελλάδας βρίσκεται σε οικονομική απόγνωση. Το Βόϊο, η Σιάτιστα, έχουν μαραζώσει.
Η απογραφή του 2021 έδειξε ότι ο δήμος έχει αλματώδη τάση συρρίκνωσης του γερασμένου πλέον πληθυσμού και από 18.686 χιλιάδες μόνιμους κατοίκους, της απογραφής του 2011, μειώθηκε στις 14.947 χιλιάδες, μόνιμους (!) κατοίκους (μείωση κατά 19% περίπου) της απογραφής του 2021..
Συνεχώς οι νέοι εγκαταλείπουν τις εστίες τους για εξεύρεση δουλειάς στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και στο εξωτερικό.
Η γουνοποιϊα που ήκμαζε για δεκαετίες και αποτελούσε την βασική πηγή πλούτου, έχει πλέον εγκαταλειφθεί, εξ αιτίας πολλών παραγόντων. Αν θυμηθούμε τις καλές εποχές ανάπτυξης της οικονομίας, ο κλάδος αυτός έφερε στην πατρίδα μας το πολύτιμο συνάλλαγμα, που τόσο είχε ανάγκη, και αποτελούσε το 6% του τότε ΑΕΠ. Οι σκοπιμότητες, αλλά και το μειωμένο ενδιαφέρον μας, επέτρεψε κάποιους καιροσκόπους, ανταγωνιστές του είδους (!) να οδηγήσουν την γουνοποιϊα σιγά- σιγά και μεθοδευμένα στη σημερινή κατάσταση, που δεν περιμέναμε.
Χαριστική βολή, το λεγόμενο εμπάργκο της Ελλάδας προς τη Ρωσία, που τελευταία αυτή θεωρούνταν, ίσως, ο μοναδικός πελάτης προώθησης γούνινων προϊόντων. Έκλεισε η αγορά και μαζί οι τοπικές βιοτεχνίες και οικοτεχνίες επεξεργασίας και εμπορίας, όσες είχαν απομείνει, στις οποίες απασχολούνταν μεγάλος αριθμός του ενεργού πληθυσμού της Σιάτιστας, ιδιαίτερα. Έμειναν τώρα ελάχιστες που προβληματίζονται και αυτές, εντάσσοντας το προσωπικό τους στην «αναστολή»!.
Και τώρα τι κάνουμε που δεν ξέρουμε άλλη δουλειά απ αυτή της γουνοποιΪας ; Όπως οι γεωργοί τη δική τους, ας πούμε.
Μια ορεινή και άγονη περιοχή που αναπτύχθηκε εξ αιτίας της βιοτεχνίας της γούνας, που από αιώνες πολλοί των κατοίκων απασχολούνταν μ αυτή , σήμερα κινδυνεύει σε σοβαρή μείωση του πληθυσμού της..
Ο πρωτογενής τομέας στην ορεινή αυτή περιοχή δεν ευδοκιμεί επαρκώς και ούτε ενθαρρύνεται αρμοδίως. Η συρρίκνωση της γεωργίας, της κτηνοτροφίας, αλλά και της βιομηχανίας, γενικά, όπως την ξέραμε, δεν φέρνουν την ποθούμενη ανάπτυξη.
Γνωρίζουμε, αφού το ζούμε, ότι τα μνημόνια της τρόϊκας, που επιβλήθηκαν σκόπιμα, είχαν λόγο για την οικονομική καταστροφή και αιχμαλωσία της χώρας, αφού πολλοί πόροι της πέρασαν στους ξένους, στους πλουτοκράτες, τους ολιγάρχες, τους κερδοσκόπους . Δεν έχουμε βιομηχανίες, αφού μεταβιβάστηκαν σε ξένους επιχειρηματίες. Θυμηθείτε τα εργοστάσια με χιλιάδες εργαζομένους σ αυτά. Χάσαμε την Εθνική μας κυριαρχία. Υποχρεούμαστε σε μεγάλη λιτότητα διάρκειας. Το πρωτογενές δε πλεόνασμα να είναι στο 2 ή 2,5% συνεχώς, για χρόνια ακόμα, κατά εντολή. Πολλά κράτη, κανονικά, δεν μπορούν αυτό να το αντέξουν. Πόσο μάλλον η Ελλάδα, μ αυτές τις συνθήκες. Γίνεται προσπάθεια, αλλά πως να παλέψεις την τρόϊκα.
Καταγγελία των μνημονίων δεν προβλέπεται. Το κρατικό και το ιδιωτικό χρέος είναι στα ύψη και δεν μπορούν να πληρωθούν. Άρα χρειάζονται κάποια τεχνάσματα για μπάλωμα όμως και όποιος αντέξει.
Γενικά όμως, όσο αφορά και τους λοιπούς πολίτες της περιοχής Δυτικής Μακεδονίας, σύμφωνα με στοιχεία της Εurostat, βρίσκονται ήδη σε κίνδυνο υλικής στέρησης, φτώχιας και κοινωνικού αποκλεισμού. Ένας στους τρείς (32,7%) δηλαδή, για το έτος 2023 (efkozani.gr).
( Δύσκολη η ανάκαμψη. Καμιά σχέση με την διαλαλούμενη τάχα ανάπτυξη της πόλης μας , του δήμου μας. Αντίθετα, αναμενόμενη περαιτέρω συρρίκνωση με υπανάπτυξη ).
Ίσως να ερωτηθεί κάποιος για το πως ζει εδώ ο πληθυσμός τώρα, το 2024; Η απάντηση μπορεί να είναι ότι : – οι συντάξεις και τα επιδόματα προβάλλονται ως πρώτος λόγος. Δυστυχώς. Και οι υποχρεώσεις, ως δεύτερη ερώτηση; Εδώ δεν υπάρχει απάντηση, αλλά μειδίαμα.
Μήπως όμως σ΄αυτό το άρθρο είμαστε υπερβολικοί ; Μια εύκολη απάντηση είναι : – Ελάτε εσείς οι εκτός πόλης και εκτός δήμου , ερωτώντες , να βιώσετε εδώ με τις επικρατούσες συνθήκες μέσα στον 7μηνο χειμώνα.
Και οι εντός ; Η απάντηση είναι : – Που δουλεύεις και πόσα παίρνεις.
Υπάρχει όμως κάποια λύση; Μπορεί και να υπάρχει, λέμε εμείς.
Στο άρθρο 101 παρ. 4 του Συντάγματος, διαβάζουμε τα εξής : « Ο κοινός νομοθέτης και η Διοίκηση, όταν δρουν κανονιστικά, υποχρεούνται να λαμβάνουν υπόψη τις ιδιαίτερες συνθήκες των νησιωτικών και ορεινών περιοχών, μεριμνώντας για την ανάπτυξή τους».
συνεχίζεται
