Πόσοι γνωρίζουν άραγε, το όνομα Πυρηναία,
πώς δόθηκε στα γνωστά βουνά, στην Ισπανία τη νέα;
Μαθαίνουμε απ’ το Διόδωρο*, πως κάποιοι τσοπαναραίοι,
βάλανε φωτιά και κάψανε, τα όμορφα βουνά οι … μοιραίοι.
Από την πυρκαγιά καήκανε, κορφούλες και πλαγιές.
Χάθηκε όλη η ομορφιά, κι έγινε, ανάμνηση του χτες.
Κι αφού το πράσινο χάθηκε, και πήραν μορφή νέα,
οι οροσειρές ονομάστηκαν, έκτοτε Πυρηναία.
Λένε όμως, ότι τότε φάνηκαν, κάτω απ’ τα καμένα,
ψήγματα ασημιού στις κορυφές, κι ήταν εκτεθειμένα.
Και το ασήμι ήταν πολύ, και για πολύ κοσμάκη,
που χρόνια το συγκέντρωνε, κι έβγαζε, μπόλικο παραδάκι.
Τότε, ήρθαν και οι Φοίνικες, οι άσοι του εμπορίου,
που γίνονταν, σε όλη την τότε γνωστή γη, κι όχι του επιχωρίου.
Αυτοί εκμεταλλεύτηκαν, το ασήμι των Πυρηναίων,
προς δόξαν κακών χειρισμών, παλιών χρόνων και νέων.
Κι εδώ μέγα ερώτημα, στους αιθέρες, σήμερα πλανιέται.
Στον κόσμο, όπου γης πυρκαγιές, αυτό επιθυμιέται;
Άραγε, και τώρα όλοι αυτοί, που καιν’ δάση και τόπους,
τα ίδια ονειρεύονται, με κείνους τους ανθρώπους;
Καίνε τα δάση τα βουνά, για ίδιο συμφέρον,
γι’ αυτό δείχνουνε μέγιστο, και τόσο ενδιαφέρον;
* Διόδωρου Σικελιώτη Ιστορική Βιβλιοθήκη Βιβλίο Ε΄ κεφ. 35, 3
Αθ. Παπατριανταφύλλου
ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
