Ο μακαρίτης ο πατέρας μου – κι ενώ ήμουν εξωφρενικός ως παιδί και έφηβος – δεν με χτύπησε ποτέ, παρά μόνο μία φορά: χρησιμοποίησα την λέξη “αούτος” με υποτιμητικό τρόπο για έναν πόντιο συμμαθητή μου στην Στ’ Δημοτικού κι έφαγα ένα χαστούκι ανάποδο, σε όλο το εμβαδόν του μούτρου. Όταν ρώτησα αποσβολωμένος “μα κι εσύ δεν το λες αυτό;” εκείνος απάντησε με το αδιάσειστο πατρικό επιχείρημα “εγώ αστειεύομαι δεν τα λέω σοβαρά” και μετά ακολούθησε πολυήμερη κατήχηση υπέρ του μείζονος Ελληνισμού της Αιολικής, Ιωνικής και Ευξείνου επικράτειας, κατά του αιωνίου εχθρού της Δημοκρατίας εξ Ουλάν Μπατούρ και γενικώς τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους και οι σχετικοί όρκοι δόθηκαν για την απελευθέρωση της Πόλης, της Μικράς Ασίας, της Οδησσού, της Αλεξάνδρειας και της Κάτω Ιταλίας εν ευθέτω χρόνω. Βρίσκομαι ακόμα στο στάδιο της προετοιμασίας, δεν βρίσκω κατάλληλο άλογο.
Διαπίστωσα μέσα στις δεκαετίες ότι το χαστούκι ήταν δίκαιο: αν μη τι άλλο οι ποντιακής καταγωγής συμπολίτες μας είναι συνολικά οι καλύτεροι που διαθέτουμε ως εθνική ομάδα και επιλέγω τις λέξεις πολύ προσεκτικά. Τα δε γεγονότα που διαδραματίστηκαν ακριβώς 100 χρόνια πριν, τέτοιες τελευταίες 10 μέρες του Αυγούστου, είναι αναμφίβολα η πιο μεγάλη πληγή του λαού μας μετά τον 15ο αιώνα. Και μια μη επαρκώς αναγνωρισμένη, απαράδεκτη διεθνής ιστορική στιγμή: η γενοκτονία των Ποντίων είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, όχι παράπλευρο ή τυχαίο πολεμικό γεγονός.
Είχα την τιμή πέρυσι να μελοποιήσω ένα κείμενο του διευθυντή του Μουσικού Σχολείου Πτολεμαΐδας, Παύλου Ταγτεβερενίδη, με θέμα τα αμελέ ταμπουρού (τάγματα εργασίας) στα οποία εξοντώθηκαν συστηματικά εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες. Δεν ήταν εύκολο, το θέμα είναι σκοτεινό, ο ποιητής δεν φείδεται της αποτύπωσης των Βενεζικών πραγματικοτήτων, οι μαθητές είναι νεαροί και δεν χρωστάνε τίποτα να σκέφτονται βασανιστήρια και εκτοπισμούς, αλλά όμως υπάρχει και η Ιστορία. Αντιμετώπισαν την πρόκληση με σεβασμό και χωρίς να περάσουμε σε κλαψουρίσματα. Τραγουδά εδώ η μαθήτρια της Β Λυκείου Σοφία Μπούρμπουλα με ευγένεια και σθένος απέναντι στον εφιάλτη.
Είναι μια απλή μουσική, γραμμένη στο ανήκουστο βήμα εκείνων των μαρτύρων που ακόμη δεν έχουν δικαιωθεί. Είναι ένα τίποτα και πουθενά, τόσο μπορούμε να θεραπεύσουμε τον παντοτινό θρήνο της υπόθεσης.
Paul Tagte Verenidis
Panayotis Dimopoulod (fb)
