Εάν κάποτε βρεθείτε σε μια ουσιαστική συζήτηση σχετικά με το λαοφιλέστερο άθλημα ολόκληρου (σχεδόν) του πλανήτη και σας ρωτήσουν «τελικά, τι είναι το ποδόσφαιρο;» μπορείτε να μην χρησιμοποιήσετε λόγια αλλά το παρακάτω βίντεο, στο εικοστό περίπου δευτερόλεπτο του οποίου ο Γιώργος Σαμαράς σκοράρει με την φανέλα της Σέλτικ για το κλασσικό Old Firm εναντίον της Ρέιντζερς. Οι σκηνές που εκτυλίσσονται αμέσως μετά την επίτευξη του συγκεκριμένου τέρματος από τον παλαίμαχο πλέον Έλληνα επιθετικό ΕΙΝΑΙ το ποδόσφαιρο.
• Ο Γιώργος Σαμαράς που φεύγει τρέχοντας για το πέταλο ΕΙΝΑΙ το ποδόσφαιρο
• Οι αγκαλιές των εκστασιασμένων οπαδών της Σέλτικ μέσα στις οποίες προς στιγμήν εξαφανίζεται ο Γιώργος Σαμαράς ΕΙΝΑΙ το ποδόσφαιρο.
• Ο κύριος που αγκαλιάζει τον Γιώργο Σαμαρά χοροπηδώντας σαν παιδάκι και βγάζει την τραγιάσκα του προσπαθώντας να την φορέσει στο κεφάλι του τελευταίου ΕΙΝΑΙ το ποδόσφαιρο.
Και ύστερα μπορείτε να αναφέρετε επιγραμματικά τι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ το ποδόσφαιρο.
• Δεν είναι οι Ανιέλι και η Fiat.
• Δεν είναι ο Φλορεντίνο Πέρεθ και η κατασκευαστική του εταιρεία (ACS).
• Δεν είναι η JP Morgan και το παιδί για τα θελήματά της, Εντ Γούντγουορντ.
• Δεν είναι ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς και η (πρώην) δημόσια περιουσία που απέκτησε έναντι πινακίου φακής με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης (πριν από αυτό πουλούσε πλαστικά παιχνίδια μπάνιου).
• Δεν είναι οι Γκλέιζερ και η Wall Street.
• Δεν είναι ο Κρόενκε και ο Dow Jones.
• Δεν είναι ο Χένρι και ο Nasdaq.
• Δεν είναι οι πετρελαιοπηγές του Κόλπου και κάτι τύποι με κελεμπίες.
• Δεν είναι η Suning Holdings Group και ο νέος Δρόμος του Μεταξιού.
Διαχρονικά η Ευρωπαϊκή Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (UEFA) δεν έκανε τίποτε άλλο από το να προωθεί τα συμφέροντα των ισχυρών εις βάρος των υπόλοιπων. Κάποτε ομάδες όπως ο Ερυθρός Αστέρας (1991) και η Στεάουα (1986) πατούσαν την κορυφή της Ευρώπης και ομάδες όπως ο Παναθηναϊκός (1971) και η Παρτιζάν (1966) έφταναν μέχρι τον τελικό: ήταν οι εποχές που στο Κύπελλο Ευρώπης Πρωταθλητριών Ομάδων συμμετείχαν απ’ ευθείας μόνο οι πρωταθλητές κάθε χώρας. Τα χρόνια πέρασαν και η διοργάνωση άλλαξε όχι μόνο όνομα (Champions League) αλλά και δομή, πάντα προς όφελος των «μεγάλων»: σταδιακά οι πρωταθλητές των «κατώτερων» ποδοσφαιρικά χωρών απώλεσαν την απευθείας παρουσία στην διοργάνωση και υποχρεώθηκαν σε προκριματικούς γύρους. Την θέση τους πήραν όχι μόνο ο 1ος αλλά πλέον ο 2ος, ο 3ος και ο 4ος των πέντε πιο «προηγμένων» πρωταθλημάτων (Αγγλία, Ισπανία, Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία). Έτσι λοιπόν σήμερα σε Βελιγράδι, Βουκουρέστι και Αθήνα θα πανηγυρίσουν απλώς και μόνον αν μπουν στους ομίλους της διοργάνωσης, ενώ αν κάποιος μιλήσει για κατάκτηση του τροπαίου μάλλον θα τον περάσουν για τρελό.
Όμως όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, παρά τις αλλαγές αυτές, παρά την συρρίκνωση της ελπίδας, η φυσιογνωμία του αθλήματος μπορεί να παραχαράχτηκε βάναυσα αλλά η ψυχή του έμεινε κατά βάση αναλλοίωτη. Το ποδόσφαιρο από την φύση του δίνει την δυνατότητα στον φτωχό και τον αδύναμο να ονειρεύεται τα αστέρια, να κυνηγά στόχους και υπερβατικές επιτυχίες τις οποίες να κατακτά με σωστή δουλειά, ομοψυχία και συλλογική προσπάθεια, κόντρα σε αντιξοότητες και εμπόδια κάθε είδους.
Το αποτυχημένο ποδοσφαιρικό πραξικόπημα που προσπάθησαν να κάνουν οι ιδιοκτήτες δώδεκα αυτοαποκαλούμενων «μεγάλων» συλλόγων του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου πριν από περίπου δύο εβδομάδες ήταν μια προσπάθεια να φτάσουν μέχρι το μεδούλι καταστρέφοντας και το τελευταίο πράγμα που έχει απομείνει στο ποδόσφαιρο: την ψυχή του. Μια εντελώς κλειστή λίγκα πλουσίων χωρίς καμιά επαφή με την κουλτούρα του αθλήματος αποδεικνύει για ακόμα μια φορά πόσο ριζοσπαστικός αριθμός είναι το μηδέν, ο απόλυτος εκμηδενισμός της ελπίδας όσο κι αν αυτή είχε συρρικνωθεί από την προηγηθείσα εμπορευματοποίηση του αθλήματος.
Το εν λόγω εγχείρημα κατέστη αποτυχημένο γιατί δεν υπολόγισε σωστά την μαζικότητα και σφοδρότητα των αντιδράσεων που ενέσκηψαν από πρώην και εν ενεργεία ποδοσφαιριστές, προπονητές, οπαδούς. Κυρίως όμως αυτοί που βρέθηκαν στις επάλξεις και ουσιαστικά έσωσαν την παρτίδα ήταν οι οπαδοί στο Νησί: αυτοί κέρδισαν την μάχη για λογαριασμό όλων. Τώρα παρουσιάζεται μπροστά τους μια μοναδική ευκαιρία να κερδίσουν και τον πόλεμο, παλεύοντας για να κάνουν πραγματικότητα το περίφημο κανονισμό του 50 + 1 που ανθεί στην Γερμανία. Εκεί όπου μέχρι το 1998, οι γερμανικοί σύλλογοι λειτουργούσαν ως σωματεία, αφού ανήκαν κατά αποκλειστικότητα στις λέσχες μελών που συγκροτούσαν οι οπαδοί τους. Εκείνη την χρονιά λοιπόν, η γερμανική ομοσπονδία ποδοσφαίρου προσπαθώντας να βρει την χρυσή τομή ρομαντισμού και ανταγωνιστικότητας υιοθέτησε έναν κανονισμό βάσει του οποίου θα επιτρεπόταν πλέον η μετατροπή των ποδοσφαιρικών σωματείων σε ανώνυμες εταιρείες. Ο κανονισμός προέβλεπε όμως ως ασφαλιστική δικλείδα πως ο αθλητικός σύλλογος θα πρέπει υποχρεωτικά να διατηρεί το 50% συν μία, των συνολικών μετοχών της εταιρείας. Με τον τρόπο αυτό, τα μέλη του club, δηλαδή οι οπαδοί, θα έχουν πάντα το πάνω χέρι έναντι οποιουδήποτε σεΐχη, τραπεζίτη, βιομήχανου, μεγαλέμπορου, χρηματιστή.
ΥΓ 1: Ο πρόεδρος της Ρεαλ Μαδρίτης ισχυρίστηκε σε τηλεοπτική συνέντευξη ότι το σχέδιο για την European Super League έγινε για να σωθεί το ποδόσφαιρο! Και δεν βρέθηκε ένας να επισημάνει επί τόπου τον Φλορεντίνο Πέρεθ ότι το ποδόσφαιρό δεν πρόκειται να πεθάνει αν η ομάδα του περάσει μια δύσκολη περίοδο εξαιτίας δικής του οικονομικής κακοδιαχείρισης και μείνει μακριά από τίτλους και διακρίσεις. Θα συνεχίσει να υπάρχει με κάποια άλλη ομάδα στις πρώτες θέσεις. Στο ενδιάμεσο οι οπαδοί θα έχουν σφυρηλατήσει ακόμα πιο ισχυρούς δεσμούς με την ομάδα που αγαπάνε βοηθώντας την έτσι ακόμα περισσότερο να ανασυνταχθεί και να επιστρέψει εκεί που πιστεύουν ότι ανήκει: αυτό είναι ένα κομμάτι της γοητείας του αθλήματος.
ΥΓ 2: Στην ίδια συνέντευξη ισχυρίστηκε ότι τα παιχνίδια που δίνουν οι δώδεκα «μεγάλοι» με «κατώτερους» αντιπάλους είναι βαρετά (αφού προφανώς νικούν συνέχεια οι πρώτοι) και ότι ο κόσμος θέλει να βλέπει αποκλειστικά και μόνο αγώνες μεταξύ των «μεγάλων» . Αυτό που έπρεπε άμεσα να του υπενθυμίσει κάποιος είναι ότι μόλις φέτος η «κατώτερη» Σαχταρ από την Ουκρανία υπέταξε την Ρεαλ δύο φορές στην φάση των ομίλων της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Και πως εάν η Γκλαντμπαχ νικούσε την Ιντερ για τον ίδιο όμιλο, η Ρεαλ θα παρακολουθούσε την συνέχεια της διοργάνωσης από το σπίτι της. Δηλαδή πέρασε στην επόμενη φάση από καθαρή τύχη. Ή να του υπενθύμιζαν την περίπτωση της Μαντσεστερ Γιουνάιτεντ που φέτος κληρώθηκε σε όμιλο με τα «μεγαθήρια» της Λειψίας και της Μπασακσεχίρ, και μαντέψτε: αποκλείστηκε.
ΥΓ 3: Οι οπαδοί των συλλόγων έχουν χρέος να κυνηγήσουν το 50 + 1 μέχρι αυτό να γίνει πραγματικότητα. Και οι οπαδοί των εθνικών ομάδων έχουν χρέος να κάνουν μποϋκοτάζ στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ το 2022 και να πιέσουν τις εθνικές τους ομοσπονδίες να κάνουν το ίδιο. Άραγε με τι κουράγιο θα ζητωκραυγάζουν τα γκολ των ομάδων τους χοροπηδώντας στις εξέδρες σταδίων για την κατασκευή των οποίων έχασαν την ζωή τους πάνω από 6.500 μετανάστες εργάτες; Με τι κουράγιο θα γιορτάζουν τα βράδια τις νίκες των ομάδων τους όταν θα γνωρίζουν ότι άνθρωποι από την Ινδία, το Μπαγκλαντές, το Νεπάλ και τη Σρι Λάνκα αναζητώντας καλά μεροκάματα και μια καλύτερη ζωή για αυτούς και τις οικογένειές τους συνέρρευσαν στο Κατάρ και το μόνο που βρήκαν ήταν ανυπόφορη ζέστη, ανεπαρκή ιατρική υποστήριξη, έλλειψη νερού, εξοντωτικά ωράρια, καταναγκαστική εργασία, κρατήσεις μισθών και ταξιδιωτικών εγγράφων, ξυλοδαρμούς, αυθαίρετες συλλήψεις και τελικά τον ίδιο τον θάνατο;
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
