Τις λέξεις του ποιητή, που την ύμνησε, χρησιμοποιεί η Ελλάδα για να απευθυνθεί στις φυσικές και πλανητικές δυνάμεις, για να της συμπαρασταθούν και την βγάλουν από το «τρίγωνο των Βερμούδων» ( Δ.Ν.Τ, Ευρωπαϊκή ένωση και δανειστές) που την έριξαν οι καπετάνιοι της.
Τέσσερα χρόνια, τρομαχτικοί αγέρηδες, πελώρια κύματα κι αστραπές αυλακώνουν το σκαρί της. Το πλοίο βολοδέρνει, μπάζει νερά, γέρνει και οι επιβάτες φοβισμένοι, πανικόβλητοι, κοιτούν το πλήρωμα που δεν κάνει κάτι να σώσει το καράβι. «Δεν έχουμε εντολή να κάνουμε κάτι. Να περιμένουμε μας λέει ο καπετάνιος»
Κι ο καπετάνιος, που παραχώρησε την κυριαρχία του καραβιού σε ξένους πλοιοκτήτες, ασφαλής μέσα στην καμπίνα του, συνομιλεί μαζί τους, έχοντας την διαβεβαίωση πως, αν τελικά το καράβι θα βουλιάξει, έχουν έτοιμο το μέσο που θα τον παραλάβει μαζί με τους συνεργάτες του!
Διάλεξε και αποφάσισε. Καλύτερος ο πάτος της φυγής και της ντροπής, από τον πάτο της θάλασσας!
Εκεί που πάνε καθημερινά απλοί επιβάτες, αρπαγμένοι από τα κύματα και τους αγέρηδες κι άλλοι που από πανικό και απελπισία πηδάνε από το καράβι και τους καταβροχθίζουν τα αρπαχτικά του ωκεανού.
Αν με αφήνανε… αν με αφήνανε… μονολογεί η Ελλάδα.
Ποιος να σε αφήσει κόρη των ιδεών και του πνεύματος; Την ρωτάει ο ποιητής.
Αυτοί που δεν αφήνουν τίποτα… απαντά η κόρη και κλείνεται στην σιωπή της…
Περιμένοντας τις ροές της θάλασσας και των άστρων τις μακρινές επιρροές…
Να αρπάξουν το πηδάλιο από τους σατανάδες και να οδηγήσουν το σκάφος σε ασφαλή νερά, πριν πέσει στα βράχια και διαβολοτσακιστεί….
Υ.Γ. Ή θα παλεύεις διαρκώς κατά των Μήδων όπως ετάχθη
Ή θα ριζώνουν οι Μήδοι μέσα σου και θα σε εξουσιάζουν…
