Βρίσκου μια μέρα τουν αν’ψιό μ’ του Σάκη τ’ Μαλέτσκ’ σιαπάν μι μια τσιάντα αθλητ’κιά.
– Γεια σου ρα αν’ψιέ. Για πού ρα μι ν’ τσιάντα;
– Ια, θείου, μόλις γυρνώ απ’ τ’ σάουνα. Έχου μέσα σ’ν τσιάντα ν’ αλλαξιά.
– Τι είνι αυτήν η σάουνα ρα αν’ψιέ; Χίρσαν όπους ιτότις π’ πάεινάμι κάθι Κυριακή στα λουτρά κι λούζουμάσταν; Πάν’ αυτά τώρα ρα. Ποιος δεν έχ’ μπανιέρα στου σπίτι τ’; Καμόσ’ έχ’ν κι δυο.
– Όχ(ι) θείου. Αυτό είνι άλλου. Σιβαίν’ς μέσα σ’ ένα τιτράγουνου κ’τι κι βγαίν’ ατμός απού κάτ’ τρανές φιράδις, φτάν’ μέχρ’ ιξήντα-ουγδόντα βαθμοί. Κι όπους είσι γκόλιαβους καίουντι κι λιών’ τ’ άλατα. Ξέρ’ς θείου; Μέχρ’ τρία κιλά μπουρείς να χά’εις. Ιγώ πααίνου δυο φουρές τ’ν ιβδουμάδα κι βρήκα τ’ν υγειά μ’. Χάφτου όσου χαλέβου κι δεν χουντραίνου ντιπ. Κι σι γλιέπου θείου σα να γιόμουσις λίγου. Χαλέβ’ς να σι πάρου μιάφρα να ιδείς; Μπουρεί να σ’ απιράσ’ κι του κιφάλ’ που σι πουνεί κάθι τόσου. Μην αντρέπισι, ου Στέφανους ου φίλου σ’ έρχιτι κι αυτός, τουν είιδα κανα δυο φουρές.
– Άσι μι ρα Σάκη. Δεν είμι ιγώ για τέτοια. Τα μας πάρ’ν χαμπάρ’ κι δεν τα να ’μιστι για κόσμουν!
– Ποιον έχ’ς ανάγκ’ θείου; Να κοιτάξ’ς τ’ν υγειά σ’.
– Ω ρα καλά είμι.
– Όχ(ι), όχ(ι), σι γλιέπου ιγώ. Χόντρινις ψίχα. Άμα ρθεις καμιά δικαρά φουρές τα γέν’ς στιλάκ’.
Μ’ έβαλιν του σκλήκ’. Τ’ Διφτέρα μι χπάει του κουδούν’.
– Θείου, έλα να σι πάρου να ιδείς μούγκι.
– Ια μι, έρχουμι.
– Πού μπρε, μι λιέει η Κατίγκου, τα πααίν’ς;
– Ια, πααίνουμι ψίχα μι τουν αν’ψιό να τουν δείξου κάτ’. Έχουμι μια δ’λειά.
Μόλις πααίνουμι στου γυμναστήριου μι λιέει «άϊντι ξιντύσ’ να σιβείς ψίχα κι συ μέσα».
– Ω ρα ισείς ξιγκουλιαβιάζιστι ντιπ για ντιπ.
– Τι, αντρέπισι; Σάματ’ είσι μ’κρός.
Δεν πρόφτασα να πω καντίπουτας άλλου κι βρέθ’κα ξιγκουλιαβιασμένους. Μέσα στου κ’τι χίρσιν να έρχιτι ατμός σαν απ’ τα τρένα. Σ’ν αρχή ήταν καλός, χλιαρούτσ’κους.
– Μη σφίγγισι, μι λιέει ου αν’ψιός μ’. Χαλάρουσι, χαλάρουσι. Ου ατμός χίρσιν να σιβαίν απ’ τ’ς φιράδις ζιουματ’στός. Χίρσα να ιδρώνου, τηρώ τ’ θύρα, ήταν σφαλ’στή απ’ όξου, έβαλα μι του νου μ’ κακό.
– Ωϊ, λιέου, τι είνι ου άνθρουπους κι πως καταντάει κι πως μπουρεί να τα τ’νάξ μέσα σι δυο λιφτά. Δεν άντιχα άλλου, χα να σκάσου!
– Βάρα ν’ πόρτα ρα αν’ψιέ, τουν λιέου. Τα λιγουθυμίσου. Τα μι ρθει καταρρουή.
– Στάσ’, στάσ’, ια του ρουλόι λιέει ακόμα δυομ’ς λιφτά.
Όταν αν’ξιν η θύρα, είπα «καλά να πάθου, τι τα ’θιλα ιγώ αυτά». Α μα δεν πρόφτασα να πάρου ανάσα, έρχιτι ου γυμναστής κι μι λιέει «από δω, από δω κύριε»!
Όπους ήταν θουλουμένα τα μάτια μ’ κι δεν ήγλιπα, μι χ’πάει απ’ απχάτ’ απού ένα ντουζ. Κι ώσπου να καταλάβου τι γένιτι, μ’ απουλνάει του νιρό του μπούζ’(ι). Δεν άντιξα, άγριψα κι χίρσα να φουνάζου «σιχτίρ απ’ τ’ ιδώ, διαουλόπλα, τα μι ξικάν’τι πριν απ’ τ’ν ώρα»!
Μ’ έβγαλαν κακήν κακώς.
– Μα, μι λιέει ου γυμναστής, έτσι πρέπει κύριε, για την καρδιά σας.
– Να φκιά’εις ισύ έτσια, τουν λιέου, άμα χαλέβ’ς γιρή καρδιά.
Κι όπους ήμαν γινατιασμένους, δεν καρτέρ’σα τουν αν’ψιό μ’ να μι πάρ’ μι τ’ αυτουκίνητου κι κίντσα μι τα πουδάρια.
Τρεις μέρις ήμαν τιντουμένους στου μιντιρλίκ’ κι δεν γυρνιούμαν. Ίσια μι τριάντα τρία τσάϊα ήπια κι εικουσιδυό ασπιρίνις. Είχα κι ν’ Κατίγκου μ’ να μι μουτζών’ αράδα απού πίσου. Ιφτυχώς η μάνα μ’, παρά τα ινινήντα χρόνια τ’ς, μι χτύπ’σιν κανα δυο βιντούζις κι ήρθα στα συγκαλά μ’.
Τώρα τα μι πείτι «τι τα ’θιλιν η σκρόφα τα τραγούδια»; Έλα ντε! Κι οι γνουμ’κοί ν’ πατούν καμιάφρας.
