(Η κ. Νίκα, είναι νηπιαγωγός, ασχολείται επίσης με τη συγγραφή λογοτεχνικών βιβλίων για παιδιά.)
Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr
Σχολείο δίχως πρόσωπο!
Σεπτέμβρης πάλι έφτασε
και τα σχολειά ανοίγουν
κι οι μαθητές κι οι δάσκαλοι
παρέα ξανασμίγουν.
-Μα, πού είναι φέτος ο Κωστής;
-Δεν βλέπω τη Δανάη…
-Μαρίνα εσύ στέκεις εκεί;
-Ο Παύλος πού κοιτάει;
-Κυρία, εγώ είμαι, ο Κωστής…
Δεν με αναγνωρίζεις;
-Δεν είμαι εγώ η κυρία σου…
για άλλη με νομίζεις…
-Ψάχνω το πρόσωπο να δω
να μου χαμογελάει…
Παντού ίδιο βλέμμα αισθάνομαι
γύρω να με κοιτάει…
Χριστίνα, εσύ μου μίλησες;
-Όχι, η Παναγιώτα!
-Βιβή, εσύ τραγούδησες;
-Τον Αριστείδη ρώτα…
-Κωστή μου, έλα, είμαι εδώ…
εδώ και περιμένω…
-Κυρία, πώς να σ΄αισθανθώ
με πρόσωπο πια ξένο;
Όλοι είναι ίδιοι γύρω μου
και θέλω τον καθένα
να μου μιλά, να μου γελά,
να χαίρεται μ΄εμένα…
Ν΄αγγίζω, να αισθάνομαι…
να τρέχω, να φωνάζω,
να χαίρομαι, να τραγουδώ,
να παίζω, ν΄αγκαλιάζω!
-Κωστή μου, μην ανησυχείς
και θέλεις εξηγήσεις…
Θα ΄σαι ασφαλής και δυνατός,
τι άλλο να ζητήσεις;
-Κυρία, πνίγομαι βαθιά…
Θέλω να αναπνεύσω
αέρα λεύτερο, γλυκό,
ψηλά να ταξιδέψω!
-Κωστή μου, μη ζητάς πολλά…
κι αν πάλλεται η καρδιά σου,
ποιος την ακούει να σκιρτά
μαζί με τα όνειρά σου;
Στο πλήθος ένας και εσύ
ντυμένος προσωπείο…
Παιδί με θείο Πρόσωπο
σε απρόσωπο σχολείο…
