“Σε θυμάμαι Δάσκαλέ μου…
*Γράφει ο Ηλίας Γιαννακόπουλος, Blog “ΙΔΕΟπολις”
*Επ’ ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας των Εκπαιδευτικών, 5 Οκτωβρίου
“Ο δάσκαλος να΄ ναι η δύναμη / πράξη ο μαθητής / και το σχολειό γιορτή” (Λιαντίνης)
Ο καθένας μας διατηρεί στη μνήμη του – σαν τις παλιές ξεθωριασμένες φωτογραφίες – την εικόνα του Δ α σ κ ά λ ο υ του. Άλλοι έχουν την τάση να τον κρίνουν αυστηρά με βάση τη σύγχρονη παιδαγωγική ή και να τον απορρίπτουν αν υπήρξαν θύματα της αυστηρότητάς του ή ακόμα και της ανεπάρκειάς του.
Οι περισσότεροι, όμως, θυμούνται με νοσταλγία τη μορφή του παλιού τους Δασκάλου. Δεν λείπει σε αυτήν την περίπτωση και η τάση να εξιδανικεύουμε τον παλιό μας Δάσκαλο, αφού τον έχουμε ταυτίσει με την αθωότητα των παιδικών μας χρόνων και τα πρώτα βήματά μας στο δρόμο της Γνώσης ή ακόμη και με τις πρώτες νουθεσίες-απαγορεύσεις που από τη φύση τους συνιστούν και το προστάδιο της κοινωνικοποίησής μας.
Την εικόνα του ιδανικού προτύπου Δασκάλου ή του απορριπτέου πολλές φορές την διαμορφώνει και η τέχνη με τις ποικίλες εκφάνσεις της, όπως η Λογοτεχνία, ο Κινηματογράφος, η Φωτογραφία και ίσως ακόμη η Μουσική.
Συνέχεια ΕΔΩ
