242
ΣΙΑΤΙΣΤΑ – 12 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1912, «ήρθαν παιδίμ’ οι Έλληνες», «λευτερωθήκαμι»
Με γοητεύει η ανάμνηση του τότε δωδεκάχρονου παιδιού, μετέπειτα Καθηγητή Λατινικής Φιλολογίας Χρήστου Καπνουκάγια απο ένα τεύχος του 1953 του περιοδικού “ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ” του Νικόλαου Σφενδόνη.
Το πορτραίτο του αείμνηστου καθηγητή είναι του Kώστα Ντιό. Η φωτογραφία είναι από μία από τις πρώτες (αν όχι η πρώτη) παρουσίες του Ελληνικού Στρατού στην Σιάτιστα όπου Εύζωνοι έρχονται με Τούρκους αιχμαλώτους.
«Σήμερον (δωδεκάτη Οκτωβρίου 1952) προ τεσσαράκοντα ετών πρωί πρωί ενώ ο ουρανός ήτο νεφελώδης βαρέως, όπως και σήμερα και αγωνιούσαμε και ημείς και οι μικροί των δώδεκα ετών – διότι δώδεκα ετών παιδί ήμην το 1912 να μάθωμεν τι θα γίνωμεν ημείς οι Έλληνες της Σιάτιστας της Μακεδονίας μετά την κήρυξιν του πολέμου κατά της Τουρκίας υπό του Βαλκανικού συνασπισμού κατά την έκτη Οκτωβρίου του 1912 και την εσπευσμένην και καταφανών σπασμωδικήν των Τούρκων υπαλλήλων αποχώρησιν και συμπεριφοράν προς ημάς τους υπηκόους των, ήρχισαν να ηχούν χαρμοσύνως οι κώδωνες του μητροπολιτικού ναού Σιατίστης, του Αγίου Δημητρίου. Μόλις είχομεν σηκωθεί υπό τον ύπνον φοβισμένοι από τα δια νυκτός διερχόμενα στρατεύματα, τα τουρκικά από Λιψίστης προς Κοζάνην.
Με το άκουσμα έτρεξα προς τα χωράφια – διότι από το αλώνι «τ’ Βάτ» φαίνεται η πόλης καλλίτερον – και όταν έλαβα την άγουσαν προς τον ανήφορον, συνήντησα μια γυναίκα εκ της οικογένειας Μπλιάγκου και κατέρχηται με τραγούδια και χορευτά λέγουσα το «ήρθεν το ρωμέϊκο», «ήρθεν το ρωμέϊκο». Την ηρώτησα τι συμβαίνει: και μου είπεν «ήρθαν παιδίμ’ οι Έλληνες», «λευτερωθήκαμι»»
