Η τοπική Εκκλησία της Κοζάνης φτώχυνε σε ιεροψάλτες, αφού χθες σίγησε οριστικά η φωνή ενός από τους λαμπρότερους εκπροσώπους της βυζαντινής ιεροψαλτικής, που υπηρέτησαν στην περιοχή μας. Ο Νίκος Αμοιρίδης διακόνησε επί μακρόν τα αναλόγια διαφόρων ιερών Ναών, όπως του Αγ. Νικάνορος Κοζάνης, του Μητροπολιτικού Ναού Αγ. Τριάδος Πτολεμαΐδας και Αγ. Νικολάου Λευκόβρυσης Κοζάνης. Είχε μελωδικότατη και μεταλλική φωνή, που υπέβαλε τους εκκλησιαζόμενους σε κατάνυξη και προσευχή. Στις επισκέψεις του στο Άγιον Όρος παραχωρούσαν πρόθυμα οι μοναστηριακοί ψάλτες τη θέση τους στο αναλόγιο. Και δεν ήταν μόνο ένας ταλαντούχος ιεροψάλτης, αλλά η σεμνή στάση και βιοτή του ενέπνεε τους συμμετέχοντες στις ιερές ακολουθίες. Ποιος δεν θυμάται τις βαθιές, εδαφιαίες μετάνοιές του μέσα στην εκκλησία και ποιος δεν θαύμασε την προθυμία του να βοηθήσει εκκλησιαστικά πρόσωπα (μοναχούς π.χ.) που νοσηλεύονταν στο νοσοκομείο της Κοζάνης! Κοντά στο σπίτι του έμενε μέσα σε μια καλύβα μια φτωχή και εγκαταλελειμμένη γυναίκα, που εξασφάλιζε τα προς το ζην με την επαιτεία της στην Κοζάνη. Η καλύβα της «έμπαζε» από παντού. Βρεχόταν και χιονιζόταν τους χειμερινούς μήνες. Φρόντισε και της έκτισε ο ίδιος καινούργια καλύβα, που της εξασφάλιζε τουλάχιστον προστασία από τις άγριες καιρικές συνθήκες της περιοχής μας.
Ο Νίκος δημιούργησε με την ευλαβέστατη σύζυγό του Καίτη (το γένος Δουγαλή) μια πολύτεκνη και άριστα δεμένη οικογένεια. Η πρώτη κόρη είναι σήμερα καθηγήτρια της Θεολογικής Σχολής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Όλα τα αδέλφια φρόντισαν κατά τον καλύτερο τρόπο τόσο τον πατέρα όσο και την μητέρα τους.
Ο Νίκος υπήρξε ένας ταπεινός χαρακτήρας. Στα 80ά γενέθλιά του θέλησε ο Πολιτιστικός Σύλλογος της Λευκόβρυσης να τον τιμήσει για την όλη προσφορά του. Ο γράφων είχε αναλάβει να συνθέσει ένα ποντιακό τραγούδι. Είχε μάλιστα ετοιμάσει την απόδοση του τραγουδιού με την χορωδία του Συλλόγου. Ο Νίκος αγνοούσε την προετοιμασία. Τον ειδοποιήσαμε λίγες ημέρες πριν το πανηγύρι του χωριού (17 Ιουλίου, Αγ. Μαρίνας), στα πλαίσια του οποίου θα γινόταν και η τιμητική εκδήλωση. Στάθηκε αδύνατον να τον πείσουμε να δεχθεί την τιμή. «Δεν έκανα κάτι άξιο τιμής», μας είπε. Ακυρώσαμε την εκδήλωση με πόνο για τους κόπους της προετοιμασίας, για τις πολλές πρόβες των μελών της χορωδίας. Ήταν άνθρωπος του Θεού, που είχε βαθιά επίγνωση του γραφικού λογίου: «Ακόμη και όταν κάνετε όλα όσα σας προστάζει ο Θεός, να λέτε είμαστε ανάξιοι δούλοι. Κάναμε αυτό που οφείλαμε να κάνουμε» (Λκ. 17,10).
Ο Νίκος αγαπούσε τον Θεό, αλλά και ο Θεός τον αγαπούσε και τον προστάτευε. Με διπλά εγχειρισμένη καρδιά τον άφησε να φθάσει σε βαθύ γήρας και να κρατήσει σώες όλες τις πνευματικές του δυνάμεις μέχρι τέλους. Κάποτε τον έσωσε από βέβαιο θάνατο. Μου διηγήθηκε ο ίδιος: «Επέστρεφα από Θεσσαλονίκη με το αυτοκίνητό μου. Ήμουν αρκετά κουρασμένος. Αποκοιμήθηκα πάνω στο τιμόνι. Στο ύψος του χωριού Άγιος Χαράλαμπος βλέπω στον ύπνο μου έναν γεροδεμένο άνδρα με ρόπαλο να χτυπάει το καπό του αυτοκινήτου. Τρόμαξα. Ξύπνησα, τη στιγμή που το αυτοκίνητο ήταν έτοιμο να ξεφύγει από το δρόμο».
Ο Νίκος σε όλες τις περιπέτειες της ζωής του κράτησε το χιούμορ του. Ένα χιούμορ χαριτωμένο, που μπορεί να διαβάσει κανείς και στα άρθρα που δημοσίευσε στο περιοδικό «Ποντιακό Βήμα» Κοζάνης. Όπως εκείνο το καταπληκτικό άρθρο «Με… θυμόν ο Θεός», που προδίδει και την άριστη γνώση της ποντιακής διαλέκτου. Ήταν τόσο εξοικειωμένος με τον θάνατο, ώστε έκανε χιούμορ και με αυτόν. Την ημέρα του θανάτου της αδελφής του Μίνας διηγιόταν στη διάρκεια της δεξίωσης: «Μια μέρα με επισκέφθηκε ο αρχάγγελος Μιχαήλ και ήθελε να με πάρει. Του λέω: Καλά εμένα βρήκες να πάρεις! Εγώ τόσους πελάτες σου φέρνω. Ποιος είσαι; με ρώτησε. Ο Αμοιρίδης, του λέω. Αφού είσαι ο Αμοιρίδης σε αφήνω». Όταν αποχαιρετούσε τους νεκρούς στην Εκκλησία, (πάντοτε τελευταίος, αφού έψελνε μέχρι πέρατος του αποχαιρετισμού των νεκρών) έλεγε: «Στο καλό να πας και να περιμένεις και εμάς». Και μόλις απομακρυνόταν από το φέρετρο, συμπλήρωνε: «Όχι άμεσα βέβαια, αλλά σε πενήντα ή εκατό χρόνια. Εν καιρώ ευθέτω».
Αυτός ο εύθετος καιρός ήρθε χθες, ύστερα από πολλά χρόνια, και για τον αγαπητό μας αδελφό Νικόλαο. Έφυγε πλήρης ημερών και πλήρως ευχαριστημένος από τη ζωή του, την οικογένειά του, τους συγγενείς, τους συγχωριανούς και τους πολλούς φίλους που είχε αποκτήσει στη ζωή του. Αγαπητέ Νίκο, θα ήθελα τώρα, που δεν μπορείς πλέον να μου το απαγορεύσεις, να δημοσιεύσω το τραγούδι στα ποντιακά, που είχα γράψει για σένα:
Ογδόντα χρόνια ’δέβανε σ’ εγενέθεν τη μέραν
έναν παιδίν σον Ίσβορον, τη Κοζάνης τα μέρια.
Τη Γιώργονος έτον σποράν και τη Σοφίας θρέμμαν,
Ατά ντο γράφτω είν’ σωστά, χωρίς κανέναν ψέμαν.
Επήεν σο Γυμνάσιον, γράμματα να μαθάνει,
να εν σε όλια χρήσιμος μέχρι να αποθάνει.
Χατήρ κανάν ’κ εχάλασεν, βοήθεσεν τον κόσμον.
Όπου επόρνεν έτρεχεν γιαρτίμ εποίνεν μόνον.
Έμαθεν και την ψαλτικήν Πεντηκοστάρ, μηναία,
Τριώδ’ και Παρακλητικήν όλια εξέρ σπουδαία.
Σην Εκκλησίαν όντες πας κι ακούς ατον να ψάλλει,
εθαρείς σον Παράδεισον ατός εσέναν βάλει.
Μακρέα τα μετάνοιας ατ’ ους την ηγην βαθέα
ευλάβειας απόδειξη σπάνιον σην θωρέαν.
Πολλούς ατός αποθαμέντς συνόδευσεν πατριώτας
και ουλτς αποχαιρέτανεν μ’ ευχίας κι’ αστειώτας
Ατόσον έτον σίγουρος για τη ζωήν την άλλεν
ντ’ εμασκαρεύκουτον σωστά με άνθεν και με κάθεν.
Ο κάθα εις εξέρ’ατον, καλός εν τραγωδιάνος.
Όσον καλός ψάλτες ντο εν ατόσον μασκαριάνος.
Με την γαρήν ατ’ έμορφα εδέβεν την ζωήν ατ’,
έχτισεν τέσσερα μωρά, τρανόν η προκοπή ατ᾿.
Η Καίτη ’στάθεν τίμια, καθαρά σο πλευρόν ατ᾿,
καμμίαν ’κ επουγάλεψεν ατέ τον εαυτόν ατ’.
Ατώρα ογδοντάχρονος εγέντον με καμάριν.
Αναπωλεί τα παλαιά με πόλικον την χάριν.
Νικόλα, εμείς ευχήουμες να ζης ευτυχισμένα
και ο Θεόν να διγ’ εσέν υγείαν σιδερένιαν.
Πάντα να ψάλλτς και τραγωδείς Θεού τα ευλογίας,
κι’εμείς να χαίρουμες εσέν μαζί με τα παιδία σ’.
Η κηδεία του Νίκου εψάλη σήμερα (13.5. και στις 2 το μεσημέρι) στον ι. Ναό του Προφήτου Ηλιού στην Ηλιούπολη Θεσσαλονίκης. Καλόν Παράδεισο, αδελφέ.
