“Σήμερα αισθάνομαι την ανάγκη, να υπερασπιστώ τον Διονύση Σαββόπουλο”. Γράφει ο Γιάννης Παπαδόπουλος

Σήμερα αισθάνομαι την ανάγκη, να υπερασπιστώ τον Διονύση Σαββόπουλο. Όχι τον ίδιο, αλλά το δικαίωμά του να έχει άποψη, γιατί και αυτό του αμφισβητείται. Και αυτό όχι επειδή τον αγάπησα ξαφνικά. Απεναντίας, υπάρχουν δυο λόγοι, για τους οποίους ποτέ μου δεν τον εκτίμησα.
Ο ένας είναι ότι τα τραγούδια του ήταν κυρίως πολιτικοποιημένα και το πολιτικό τραγούδι μόνο ζημιά έκανε στην πατρίδα μας. Έξυνε πληγές και καλλιεργούσε τα πολιτικά πάθη και σε μια εποχή που έπρεπε να μονιάσουμε σαν λαός, καλλιεργούσε την πόλωση και το διχασμό.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι προτίμησε να πάρει απαλλαγή λόγω ψυχικού νοσήματος, αντί να υπηρετήσει τη θητεία του στο στρατό. Η άρνηση κάποιου να υπηρετήσει την πατρίδα του είναι κατά τη γνώμη μου απόλυτα κατακριτέα πράξη και δεν υπάρχει καμία δικαιολογία γι΄ αυτό. Σημειωτέον ότι η απαλλαγή λόγω ψυχικού νοσήματος την πήρε το 1976, δύο χρόνια μετά την πτώση της δικτατορίας.
Το ότι ο Σαββόπουλος είχε γίνει εμβληματική φυσιογνωμία στο χώρο της αριστεράς, όντας ψυχικά ασθενής με επίσημα έγγραφα του ελληνικού κράτους, πάντα με ξένιζε, γιατί είναι εκτός λογικής το να γίνεται σύμβολο ένας άνθρωπος ψυχικά άρρωστος. Όλα αυτά όμως, δεν απασχόλησαν ποτέ την αριστερά. Απεναντίας, όσο τα τραγούδια του εξυπηρετούσαν τις πολιτικές της θέσεις, ο “νιόνιος” ανήκε στις εμβληματικές φυσιογνωμίες της και ήταν στο απυρόβλητο.
Αυτά όλα όμως ίσχυαν μέχρι προχθές, που έκανε μια δήλωσή, που δεν άρεσε στους παλαιούς συνοδοιπόρους του και ξαφνικά όλα τα προηγούμενα διαγράφηκαν. Έφθασαν μάλιστα στο σημείο να του αρνηθούν ακόμα και το δικαίωμα να έχει άποψη, όταν το δικαίωμα στην άποψη είναι θεμελιώδες δικαίωμα σε κάθε δημοκρατία.
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο! Τον ίδιο πόλεμο δέχθηκε και ο Μίκης Θεοδωράκης, μετά την παρουσία του στη συγκέντρωση των Αθηνών για το Μακεδονικό.
Εδώ τον Θεοδωράκη δεν σεβάστηκαν, ο Σαββόπουλος θα γλύτωνε;