Στα 200 π.Χ. Κ. Π. Καβάφης. «Ἀλέξανδρος Φιλίππου καὶ οἱ Ἕλληνες πλὴν Λακεδαιμονίων...» - ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ KOZANH EΙΔΗΣΕΙΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ ΝΕΑ

Στα 200 π.Χ.

Κ. Π. Καβάφης.

«Ἀλέξανδρος Φιλίππου καὶ οἱ Ἕλληνες πλὴν Λακεδαιμονίων…»

Μπορούμε κάλλιστα να φαντασθούμε

πως θ’ αδιαφόρησαν παντάπασι στην Σπάρτη

για την επιγραφήν αυτή. «Πλὴν Λακεδαιμονίων»,

μα φυσικά. Δεν ήσαν οι Σπαρτιάται

για να τους οδηγούν και για να τους προστάζουν

σαν πολυτίμους υπηρέτας. Άλλωστε

μια πανελλήνια εκστρατεία χωρίς

Σπαρτιάτη βασιλέα γι’ αρχηγό

δεν θα τους φαίνονταν πολλής περιωπής.

Α βεβαιότατα «πλὴν Λακεδαιμονίων».

Είναι κι αυτή μια στάσις. Νιώθεται.

Έτσι, πλην Λακεδαιμονίων στον Γρανικό·

και στην Ισσό μετά· και στην τελειωτική

την μάχη, όπου εσαρώθη ο φοβερός στρατός

που στ’ Άρβηλα συγκέντρωσαν οι Πέρσαι:

που απ’ τ’ Άρβηλα ξεκίνησε για νίκην, κι εσαρώθη.

Κι απ’ την θαυμάσια πανελλήνιαν εκστρατεία,

την νικηφόρα, την περίλαμπρη,

την περιλάλητη, την δοξασμένη

ως άλλη δεν δοξάσθηκε καμιά,

την απαράμιλλη: βγήκαμ’ εμείς·

ελληνικός καινούριος κόσμος, μέγας.

Εμείς· οι Αλεξανδρείς, οι Αντιοχείς,

οι Σελευκείς, κι οι πολυάριθμοι

επίλοιποι Έλληνες Αιγύπτου και Συρίας,

κι οι εν Μηδία, κι οι εν Περσίδι, κι όσοι άλλοι.

Με τες εκτεταμένες επικράτειες,

με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών.

Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά

ώς μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ώς τους Ινδούς.

Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα!

[ 1931* _Το ποίημα αυτό είναι το προτελευταίο που δημοσιεύει ο σπουδαίος Αλεξανδρίνος ]

Κ. Π. Καβάφης, Ποιήματα, τόμ. 2, Ίκαρος

****

Στα 200 π.Χ., στέκεται εκεί -στο μέσον των αιώνων- ο Κωνσταντίνος Καβάφης, ως ένας Έλληνας από εκείνους, όπως τους αναφέρει τους “‘Αλεξανδρείς, Αντιοχείς, Σελευκείς, και τους πολυάριθμους επίλοιπους Έλληνες Αιγύπτου και Συρίας”!

Στέκεται εκεί με μνήμη, στοχασμό και συνείδηση αιώνων -και ομιλεί και λέγει στον αιώνα του ό,τι βλέπει…

Στα 200 π.Χ., όχι τυχαία! Ενώ οι Ρωμαίοι κηρύσσουν τον Β΄ Μακεδονικό Πόλεμο εναντίον του Φιλίππου Ε’ που είχε συμμαχήσει με τον Αννίβα των Καρχηδονίων και κρατούσε μετά τον Α΄ Μακεδονικό Πόλεμο (214-205 π.Χ.) ακόμα όρθια τη Μακεδονία. Ο Κ. Π. Καβάφης -ένας Έλληνας βγαλμένος, όπως γράφει από εκείνον τον ”ελληνικό καινούριο κόσμο, τον μέγα”- στέκεται κι αυτός όρθιος μαζί τους, και μιλάει -μιλάει, κοιτώντας μπροστά στον άπειρο χρόνο, προς όλα τα έθνη αλλά και σ΄ Εμάς, προφήτης και μαντατοφόρος- απλώνοντας ένα συγκλονιστικό, ιστορικό μήνυμα για ”τες εκτεταμένες επικράτειες,

με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών.

Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά, που

ώς μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ώς τους Ινδούς”!

Ο Κ. Π. Καβάφης, το 1931 -λίγο πριν φύγει για το αιώνιο ταξίδι του (στις 29 Απριλίου 1933), στην πιο μεστή στιγμή του πνευματικού του βίου αφήνει πίσω του αυτή τη Διαθήκη!

Να πω και τούτο: ο Καβάφης σε όλο του το ποιητικό έργο δεν χρησιμοποίησε άλλοτε έναν τέτοιο σωρίτη επιθέτων, μια τέτοια πλούσια συσσώρευση επιθετικών χαρακτηρισμών για να πλέξει εγκώμιο και να εξυψώσει επιτεύγματα (”θαυμάσια πανελλήνιαν εκστρατεία, την νικηφόρα, την περίλαμπρη, την περιλάλητη, την δοξασμένη ως άλλη δεν δοξάσθηκε καμιά, την απαράμιλλη”).

Αν μιλούμε, λοιπόν, για τούτον, τον μέγα Αλεξανδρινό, ας γνωρίζουμε αυτά -τουλάχιστον αυτά!

Κι ας πράττουμε κατάλληλα και ανάλογα για τον ”ελληνικό καινούργιο κόσμο, τον μέγα” και την ”Κοινήν Ελληνικήν Λαλιά”.

Η Ελλάδα και ο Ελληνισμός έχει ένα ασυναγώνιστο πλεονέκτημα, ένα ακατανίκητο στοιχείο: τον Πολιτισμό, όπως αυτός καταγράφεται και αποτυπώνεται σε κάθε υλικό, πνευματικό, ανθρώπινο δημιούργημα σε κάθε γωνιά της Γης (δηλαδή, πολύ πέρα από την Ελληνική Επικράτεια).
Περιοδικο “ΔΙΑΥΛΟΣ”