329
Στέλιος Φούντογλου: Η Φυλακή του ‘Μετά’: Η ακινησία της ελπίδας και η καθημερινή Αδικία
Η οργή σιγοκαίει ακόμα. Όχι μόνο για εκείνη τη νύχτα αλλά για όλα τα χρόνια που προηγήθηκαν και όλα όσα θα έρθουν, αν τίποτα δεν αλλάξει. Για την καθημερινότητα που δεν μετακινείται ούτε ένα βήμα μπροστά, για τις ζωές που εγκλωβίζονται σε ένα σύστημα που τις στραγγίζει.
Γιατί δεν είναι μόνο τα μεγάλα εγκλήματα που μας εξοργίζουν. Είναι και τα μικρά, τα καθημερινά, αυτά που τα συνηθίσαμε τόσο που δεν τα βλέπουμε πια ως αδικία. Να ξυπνάς το πρωί και η πρώτη σου σκέψη να είναι οι λογαριασμοί. Να δουλεύεις όχι για να δημιουργήσεις, αλλά για να επιβιώσεις. Να τρέχεις για να προλάβεις χωρίς ποτέ να φτάνεις κάπου.
Αυτή η χώρα είχε πάντα το ταλέντο να γεννάει χάος μέσα από ανθρώπους που δεν φαίνονται ποτέ. Αυτούς που βολεύονται με την ακινησία, που φροντίζουν να μένουμε εγκλωβισμένοι σε μια επανάληψη του ίδιου παλιού μοτίβου. Μας υπόσχονται πρόοδο, ψηφιακές μεταρρυθμίσεις, ανάπτυξη. Μα η καθημερινότητα μένει ίδια. Οι ευκαιρίες περιορισμένες, η αξιοπρέπεια πολυτέλεια, η ζωή ένα συνεχές “μετά” που ποτέ δεν φτάνει.
Δεν αξίζει αυτό στην Ελλάδα. Δεν αξίζει να είναι η χώρα που πάντα “θα μπορούσε”, αλλά ποτέ δεν της επιτρέπουν να γίνει. Δεν αξίζει στους ανθρώπους της να ζουν με το κεφάλι σκυμμένο, να αγωνίζονται μόνο για να μη βουλιάξουν.
Ο κόσμος κουράστηκε. Όχι μόνο από την αδικία, αλλά από την κοροϊδία. Κουράστηκε να βλέπει υποσχέσεις να γίνονται στάχτες, μεταρρυθμίσεις να είναι λέξεις χωρίς αντίκρισμα, να ακούει πως “κάτι αλλάζει” όταν όλα μένουν εκνευριστικά ίδια..
