Δεν έχω ιδιαίτερο ταλέντο στο γράψιμο, ωστόσο μου ήταν αδύνατο να αποφύγω αυτήν την
εσωτερική ορμή, στο να παραθέσω λίγα λόγια αγάπης για τη ζωή της κατασκήνωσης, όπως
εγώ την βίωσα δίπλα στον πατέρα Αυγουστίνο. Ένα ελάχιστο αντίδωρο ευγνωμοσύνης
προς τη μνήμη του.
Γλυκοχαράζει… η ευωδία του θυμιάματος άρχισε να διαχέεται πλάι στην πρωινή δροσιά,
που βρίσκει την πλαγιά ενός βουνού, μια καλοκαιρινή ήμερα, όχι πολλά χρόνια πριν. Οι
πρώτοι ψαλμοί του Όρθρου ξεκινούν, κι εμείς (οι ομαδάρχισσες) κατηφορίζουμε προς τα εκεί
όπου θα ενωθούν οι φωνές μας με του Ψαλμωδού: ‘Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Κύριον, και,
πάντα τα εντός μου, το όνομα το άγιον αυτού…’ Έτσι ξεκινούσε μία κατασκηνωτική ημέρα,
με αγιασμό και προσευχή, ξεκινώντας από τα στελέχη της κατασκήνωσης. Ποτέ μου δεν
αναρωτήθηκα ως σήμερα, που βρίσκαμε το κουράγιο να σηκωθούμε πριν ξυπνήσουν τα
παιδιά στις 7, χωρίς ξυπνητήρι, και πως είχαμε τόση ενέργεια όλη μέρα, δίχως τους
άπειρους καφέδες που καταναλώνουμε σήμερα.
Η καμπάνα χτύπησε, οι μουσικές ήχησαν στα μεγάφωνα και τα παιδιά σιγά σιγά άρχισαν να
συγκεντρώνονται για την σύντομη πρωινή τους γυμναστική! Σε ένα ‘γυμναστήριο’ ξεχωριστό,
στην πλαγιά των Πιέριων, με καθαρό οξυγόνο και σύμμαχό τους τη σκιά των δέντρων. Όλα
τριγύρω μας σε αυτήν την κατασκήνωση ήταν πλαισιωμένα με καταπράσινη βλάστηση,
περίσσια φυσική ομορφιά, όπως και το αμφιθέατρο. Εκεί λοιπόν μαζευτήκαμε για την
πρωινή μας προσευχή και αγιογραφική μελέτη από τον π. Αυγουστίνο. Τα παιδιά γεμάτα
ενθουσιασμό, ρωτούσαν, συμμετείχαν και χαίρονταν.
Επόμενη στάση η τραπεζαρία, πρωινό φαγητό κι ύστερα τακτοποίηση ‘σκηνών’
(κατασκηνωτικά σπιτάκια), κι αυτό με χαρά. Ένα πράγμα που σίγουρα θα μείνει μέσα σ’
άλλα, από αυτήν την εμπειρία των παιδιών, είναι η υπευθυνότητα· καθώς μερικά από αυτά
είναι και η πρώτη φορά που αφήνουν το σπίτι τους και ίσως και η πρώτη φορά που
αναλαμβάνουν τέτοιου είδους ευθύνες. Συνεχίζουμε τη μέρα μας με πολλά χρώματα, διότι
ήρθε η ώρα των καλλιτεχνικών και όλα αυτά μετά μουσικής παρακαλώ! Η μουσική, μας
συνόδευε σε μεγάλο μέρος της ημέρας μας και τα τεράστια ηχεία που ήταν εγκατεστημένα
δεν άφηναν κανέναν παραπονεμένο. Μεσημέρι, ο ήλιος άναψε για τα καλά, και οι μυρωδιές
από τα φαγητά που ετοίμασαν οι καλές κυρίες που διακονούν στην κουζίνα, δεν αφήνουν
κανέναν ανυποψίαστο: ήρθε η ώρα του μεσημεριανού φαγητού και συγκέντρωσης στην
τραπεζαρία! Ο π. Αυγουστίνος ευλογεί και όλοι μαζί σαν μία ωραία οικογένεια γευόμαστε την
τροφή μας, παράλληλα όμως ακούμε και αυτά που με πολλή αγάπη μας εξιστορεί. Άλλοτε
Βίοι Αγίων, άλλοτε το ‘Παιδικό Γεροντικό’, άραγε να το θυμούνται αυτό τα παιδιά; Θυμούνται
ότι υπήρξε κάποτε κάποιος σε ένα τραπέζι που δεν ξεκινούσε το φαγητό του, αν δεν τους
διάβαζε κάτι…;
Μετά τη μεσημεριανή ανάπαυση, και το απογευματινό μας σνακ, σειρά έχουν τα παιχνίδια!
Όλες οι ομάδες των παιδιών συγκεντρώνονται στα γήπεδα και το οργανωμένο παιχνίδι
ξεκινά, με πολλούς διαγωνισμούς και βραβεία! Έπεται η ελεύθερη ώρα των παιδιών να
ασχοληθούν με κάποιο αγαπημένο τους σπορ ή και χορό, τραγούδι και πολλά άλλα! Αυτή,
ήταν μία τυπική κατασκηνωτική ημέρα που έφθανε στο τέλος της, με αποκορύφωμα φυσικά
τη βραδινή προσευχή που ακολουθούσε το δείπνο.
Δεν ήτανε το φαγητό ειδικά φτιαγμένο για εμάς, όπως σε εστιατόρια πολυτελείας· ούτε
είχαμε πισίνες, πίστες αναρρίχησης ή κάτι παρόμοιο. Όμως γιατί δεν μπορώ να ξεχάσω
αυτά τα δέντρα; Εκεί βαδίζει η ψυχή μου, σε καιρούς δυσκολίας, σε καιρούς σαν αυτούς που
ζούμε τώρα με την απομόνωση, ψάχνοντας να βρει μια απάντηση μια παρηγοριά.
Μαρία Τσιτσεκίδου
Μηχανικός Πληροφορικής
