377
Στη Θύελλα για κείνη. Πασχάλης Τσολάκης
Βροντά στο Βέρμιο κι αστράφτει
αγέρας κλώθει μοίρας αδράχτι
κείνος στη θύελλα κείνην γυρεύει
και στην κορφή ζεϊμπέκικο χορεύει
σαν αγριεύουν τα στοιχειά
κι η γη σαν σκύλα αλυχτά
πονάει ματώνει η καρδιά
σαν να της κόβουν τα κλαδιά
σαν αγριεύουν τα στοιχειά
κι ο ουρανός ρίχνει φωτιά
αφήνει το κορμί να ξεψυχά
στην τελευταία ζειμπεκιά
χαμήλωσαν τα νέφη σκεπάσανε τη γη
το σώμα ματωμένο ολάνοιχτη πληγή
στάζει το αίμα σαν λάδι στη φωτιά
γελάει ο χάροντας κι ανοίγει αγκαλιά
Σαν αγριεύουν τα στοιχειά
κι η γη σαν σκύλα αλυχτά
δίνει στα νέφη γιασεμιά
να της τα στείλουν σαν φιλιά
σαν αγριεύουν τα στοιχειά
κι ο ουρανός ρίχνει φωτιά
ακούει το χάρο να αλυχτά
για κείνη η στερνή η ζεϊμπεκιά
