Στο χειρουργείο

Στο χειρουργείο

Σε ένα ψυχρό και απρόσωπο χειρουργείο , εγώ και οι γιατροί
Μόνη
Οι γιατροί επικεντρώνονται στο σημείο του σώματός σου που πρέπει να παρέμβουν
Θαρρείς ότι αγνοούν το υπόλοιπο σώμα αλλά και εσένα ως ολόκληρη ανθρώπινη οντότητα Τις σκέψεις σου, τα συναισθήματά σου, την ζωή που κουβαλάς.
Αυτό δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό.
-Άραγε , σκέφτομαι , στην Ιατρική υπάρχει μάθημα –Ψυχολογία ασθενούς;
Τοπική η νάρκωση
Τα ακούω όλα Δεν βλέπω όμως τίποτα , γιατί μου ρίξανε κάτι σαν κουρτίνα και έβλεπα μόνον αυτήν.
Ακούω αλλά και σκέφτομαι
Σκέφτομαι αν θα βγω ζωντανή από εδώ μέσα
-Ε, και , η δεύτερη σκέψη
Αφού πολύ καλά έζησα μέχρι τώρα Χορτασμένη από ζωή είμαι
Οι γιατροί συνέχιζαν την δουλειά τους και εγώ έστελνα την σκέψη μου σε μικρές, καθημερινές στιγμές, σκηνές.
Μετά το ε, και μια ξεχασμένη σκηνή ήρθε μπροστά μου
Ο Νίκος ο Τσιγγίστρας καθισμένος σε μαγαζί της Βέρροιας ,εκείνο που καθόμασταν όλοι πριν γίνει η Εγνατία και κατεβαίναμε Θεσσαλονίκη από την Καστανιά, για το περίφημο ρεβανί του. Συνόδευε μία αθλητική ομάδα
-Γειά σου ρε Μαρία , μου είπε Πόσο σε ζηλεύω . Ότι γούσταρες το έκανες στην ζωή σου.
Θυμήθηκα και τον Γιάννη τον παλιό μου φίλο , ο οποίος σε μια παρέα έκανε ένα γκάλοπ για το ποιος είναι ο αγαπημένος μας τόπος Όλοι αναφέρθηκαν σε κάποια χώρα .
-Εσένα Μαρία , με ρώτησε
Για μένα του είπα αγαπημένος τόπος είναι η καρυδιά στην αυλή του πατρικού μου , όταν έχει πανσέληνο
Εκείνο το φεγγάρι της αυλής μας για το οποίο έλεγα, και θα συνεχίσω να λέω
-όχι, όχι το δικό μου φεγγάρι ,δεν είναι στρόγγυλο .
Το δικό μου φεγγάρι έχει ψυχή
Αυτό το φεγγάρι λούζει την αυλή μας με κείνο το κυανοπράσινο ελληνικό χρώμα και παντρεύεται με την μυρουδιά από τις αγριοπετούνιες και τους βασιλικούς που φυτρώνουν κατά δεκάδες στην αυλή μας
Στην θύμηση του πατρικού μου ψιλοβούρκωσα
Έφυγε το ε, και
Οι γιατροί συνέχιζαν την δουλει’α τους
Θέλω και φέτος τον Αύγουστο να είμαι εκεί
Έτσι με πιάσαν και τα μεταφυσικά μου
Δεν ξέρω πως και γιατί θυμήθηκα ένα σχόλιο σε μία ανάρτησή μου, της αγαπημένης μου φίλης Βέτας
-μην μας αφήσεις Μαρία μου , μου έγραψε
Βρε λες να ήτανε προφητικό; Αναρωτήθηκα
Α πα πα ειπωμένο από την γλυκειά μου Βέτα μόνον κάτι θετικό θα κρύβει
Ο νους μετά πήγε στην χάρτινη μικρή εικονίτσα της Παναγίας που μου έβαλε κρυφά ο Λάζος στην τσέπη του μπουφάν μου
Αχ, γιατί δεν την πήρα μαζί μου .Δεν πειράζει και εκεί που είναι με προστατεύει Αφού σε αυτήν τώρα προσεύχεται ο Λάζος
Είναι πολύ παρηγορητικό να ξέρεις πως κάποιος δικός σου είναι κοντά σου , την ώρα που ζεις τις πιο κρίσιμες στιγμές της ζωής σου
Κάποιος που σε καταλαβαίνει, που σε μεταλαβαίνει
Που ακούει την σκέψη σου
Κάθεται απέναντι ή δίπλα σου και κανείς από τους δυο δεν μιλάει
Ωστόσο, πόσο απαραίτητος είναι ο άλλος, ο εκλεκτός, που κάθεται δίπλα σου αμίλητος .Σιωπηλός
Καμμιά φορά , ύστερα από μια τέτοια σιωπή συντροφική , χαμογελάς .Χαμογελάει η ψυχούλα σου και την νοιώθεις και πιο δυνατή
Πόση αγάπη υπάρχει στον κόσμο
Σ’ αγαπάω βρε , κι ας είσαι ιδιόρρυθμη , μου είπε η φίλη μου η Όλγα , η οποία στιγμή δεν έλειψε από κοντά μου με μία έγνοια σιωπηλή
Σ’ αγαπάω βρε μου είπε και η φίλη μου η Νίτσα , με την μικρή της θυσία να πάρει το λεωφορείο από την Κοζάνη για να είναι μαζί μου ολόκληρο Σάββατο
Σ’αγαπάω βρε μου φώναξε και η ξαδέλφη μου η Τούλα από το τηλέφωνο
Σ’αγαπάω βρε μου φώναξε και η ξαδέρφη μου η Ρίτσα.
Σ΄’αγαπάω βρε , μου φώναξε η αγαπημένη μου Σούλα- Τόσκα Κάμπα , η οποία , τι σύμπτωση με πήρε στο τηλέφωνο την ώρα που ήμουνα στο χειρουργίο για να με καλέσει στα Αναστενάρια του Λαγκαδά
Επειδή νοιώθω πως ότι και να πω για τον αδελφό μου και για την αδελφή μου θα είναι πολύ λίγο ,δεν θα πω
Ναι, ναι είναι πολύ παρηγορητικό να ξέρεις πως κάποιος δικός σου είναι κοντά σου την ώρα που ζεις τις πιο κρίσιμες στιγμές της ζωής σου
Νομίζω πως τον Αύγουστο θα τα ξαναπούμε με το φεγγάρι μου
Το βλέπω να μου κλείνει ναζιάρικα το μάτι
Έι , σε περιμένω μου λέει
Θα έρθω του απαντώ
Ω, πόση αγάπη υπάρχει στον κόσμο
Ο θάνατος , όταν τον αγκαλιάζει η ζωή μικραίνει και….μακραίνει