Το κατ’ έτος καθιερωμένο μνημόσυνο υπέρ σφαγιασθέντων προγόνων στα Φουντουκλιά και τη Νικομήδεια, τη Μικρά Ασία, από τους αιμοδιψείς Τσέτες του Κεμάλ, τελέστηκε την Κυριακή 26 Ιουνίου στον Ι.Ν. Αγίου Γεωργίου στα Μελίσσια Κοζάνης.
Μετά τη Θεία Λειτουργία ακολούθησε δέηση και τρισάγιο στο χώρο του κενοταφίου, στον αύλειο χώρο του Ιερού Ναού.
Ήταν εκεί και οι βουλευτές της ΝΔ Παρασκευή Βρυζίδου και Γιώργος Αμανατίδης, ο δήμαρχος Κοζάνης Λάζαρος Μαλούτας, ο αντιδήμαρχος Περιβάλλοντος και Καθαριότητας Κοζάνης Μίλτος Μαγγιρίδης.
Το «μνημόσυνο της Πατρίδας» ήταν, όπου ζωντάνεψαν οι τραγικές μνήμες, κόντρα στη λήθη, καθόσον οι απόγονοι των σφαγιασθέντων προγόνων, που έφυγαν, που ζούνε και που θα έρθουν, δεν είχαν, δεν έχουν και δεν θα έχουν το κουράγιο να ξεχάσουν.
Και όλα τα τραγικά εκείνα γεγονότα ήρθαν στη μνήμη τους τόσο ζωντανά και εναργή, σαν να ήταν χθεσινά!
102 χρόνια περάσανε, μα οι απόγονοι θυμούνται και τιμούν τους μάρτυρες προγόνους τους, που μακελεύτηκαν από τους Τσέτες του Κεμάλ…κι ακόμα κι αυτά τα θηρία ωχριούν μπροστά τους!
«Κι αν δεις εκεί απέναντι τις νύχτες,
θα δεις να σε κοιτάζουνε μορφές.
Καρσί στα μικρασιατικά παράλια αναβοσβήνουνε φωτάκια, αναβοσβήνουνε μάτια…
Καρσί αφήσαμε παιδιά και γονιούς κι αδέλφια…
Νεκροί, άταφοι…
Καρσί ήταν μέχρι χθες η πατρίδα μας…»… έγραψε η Μαρία Δεμπερδεμίδου-Στούκη, μέλος της εκκλησιαστικής επιτροπής Ι.Ν. Αγίου Γεωργίου Μελισσίων, με απώτερη καταγωγή από τα Φουντουκλιά!
Ξύπνησαν οι μνήμες, μάτωσαν οι καρδιές και ανατρίχιασαν οι ψυχές στο μνημόσυνο που τελέσθηκε στα Μελίσσια Κοζάνης, για τους σφαγιασθέντες προγόνους από τους βάρβαρους Τσέτες του κεμαλικού στρατού το 1920.
Η αποφράδα μέρα 24 Ιουνίου του 1920 δεν πρόκειται να ξεχασθεί ποτέ, καθώς καταγράφηκε ανεξίτηλα και βαθιά χαραγμένα στις ψυχές των απογόνων Ελλήνων της Μικράς Ασίας, που ξεριζωμένοι από τις πατρογονικές εστίες αιώνων και καθημαγμένοι έφθασαν στη Μητέρα Πατρίδα και εργατικοί, τίμιοι και Ελληνόψυχοι καθώς ήταν, πείσμωσαν, πρόκοψαν και όχι μόνον, στάθηκαν στα πόδια τους, διέπρεψαν και καθιερώθηκαν. Δεν ξέχασαν όμως ποτέ τους προγόνους τους που μακελεύτηκαν από τους αιμοσταγείς Τούρκους Τσέτες και έμειναν εκεί, τα κοκαλάκια τους, έτσι για να θυμίζουν πάντα την τραγικότητα κάθε βιαίως ξεριζωμένου.
Ζωντάνεψαν οι θλιβερές μνήμες και φορτίστηκε συγκινησιακά η ατμόσφαιρα με την παραστατική και γλαφυρή ομιλία του υποστρατήγου ε.α της Ελληνικής Αστυνομίας Παντελή Κυριακόπουλου, που έλκει την καταγωγή του κι αυτός από τα μακρινά, μα τόσο κοντινά, Φουντουκλιά.
Τα Φουντουκλιά, όπως ανέφερε στην ομιλία του ο κ. Κυριακόπουλος, αποτελούνταν από τρία χωριά, το Λεβέντκιοϊ, το Καντάρκιοϊ και το Ασάκιοϊ. Ένα μικρό ποτάμι χώριζε τα δύο χωριά που βρίσκονταν στην πλαγιά του βουνού και το τρίτο χωριό βρισκόταν 2 χιλιόμετρα πιο μακριά στον γόνιμο κάμπο. Από τους 3000 κατοίκους των χωριών αυτών, τους 2200 σκότωσαν και έσφαξαν οι Τσέτες και οι εναπομείναντες 800, γυναικόπαιδα, ξεριζωμένοι, με μύριες κακουχίες έφτασαν στην Μητέρα Πατρίδα!!
