Απόρ’σα σαν πήρα ν’ πρόσκλησ’ για του γάμου. Πότι ρα κιόλας τράνιψιν ου Γιουργάκ’ς τ’ Μιρκούρ’ κι παντρέβ’τι; Δεν άκ’σαμι για τουν αρραβώνα. Τα ’πα κι ν’ Κατίγκου μ’ κι μ’ είπιν:
– Άϊντι μπρε, δεν ξέρ’ς ισύ. Ισένα τα δώσ’ν λουγαριασμόν πότι τ’ αρραβουνιαστούν κι πότι τα παντριφτούν; Έτσ’ γένουντι τώρα αυτές οι δ’λειές. Στου τάκα-τάκα. Κι ύστιρας τι τουν λείπ’ του Γιουργάκ’; Έσουσιν του πανιπιστήμιου μι τ’ν ώρα τ’. Αν’ξιν γραφείου, γίγκιν διιφθυντής σ’ν ΑΝΚΟ, ε χα να σ’ αρουτήσ’ ισένα πότι τα παντριφτεί.
– Ε μαρ’, καλά. Λιέου πότι κιόλας, γιατί σαν ιχτέ αδουκιούμι, π’ τουν έπιρνιν η θειά τ’ η Θουδώρα τ’ Σκαρκαλά απ’ του χέρ’ κι τουν ίφιρνιν στου μαγαζί. Ξέρ’ς τι φαϊ έφκιανιν τα ξυλουκέρατα; Μπράβο του κιρατόπ’λου!
Τσιλιστιμένου πιδί, μ’ αδουκήθ’κιν. Πουλύ μι συγκίντσιν. Μαρ’, να πάρ’ς κάνα κανίσ’.
Τράβα πάρι έξ’ βαθά πιάτα κι έξ’ ρηχά, βάλ’ τα σι μια ζαλατίνα κι τράβα τα, μη μας πουν ζητλαρέοι.
– Ναι, τα θ’κά σ’ τα πιάτα έχ’ ανάγκ’ ου Γιουργάκ’ς. Έχ’ν να τουν πααίν’ κανίσια κι κανίσια αυτόν. Ένα μίξερ τα τουν πάρουμι. Άϊντι βάλι κάνα φράγκου παραπάν’. Τα μας χραστεί μιθάβρου. Άκ’σα πααίν’ για βουλιφτής.
Βούϊζιν η ικκλησιά του Σαββάτου απ’ τ’ άργανα που ’χειν η παρέα τ’ Γιώρ’ καρτιριούντας τ’ νύφ’. Ιξίμσ’ η ώρα ήταν ου γάμους, ιφτά κι δέκα ήρθιν η νύφ’. Ου Γιώρ’ς καμάρουνιν τι λουής!
Έβαλα ’φτι κι άκ’σα μια παρέα, π’ καρτιρούσιν κι αυτήν ικεί τ’ νύφ’, να λιέει:
– Απου πού ρα είνι η νύφ’;
– Α, καλό κουρίτσ’, απού τρανό σόι. Αούτσα απού ν’ Κρήτ’. Αλλά κάθουνταν σ’ν Αθήνα. Κι καρπιρή. Ν’ αγκάστρουσιν κιόλνας ου Γιουργάκ’ς. Τα βάλ’ κι τουν σχουριμένου του Μιρκούρ’ κι τ’ Λουκία ένα κι ένα.
– – Ωϊ τώρα π’ του λιες, όλ’ οι Κυρατσάδις ίδιου χούι έχ’ν. Τ’ς αγκαστρών’ πρώτα κι ύστιρας τ’ς παίρν’ν. Ου Λίας ου μουρφουμένους πέντι μήνις τ’ν είχιν αγκαστρουμέν’ τ’ θκιά τ’ όταν παντρέφκιν. Είχιν φτάσ’ η κ’λιά τ’ς μέχρ’ τα μάτια! Ου Τάσιους ου Πατάτσας τρεις μήνις. Σμάζουνιν μι τουν κουρσέ ν’ κ’λιά κι κόντιψιν να σκάσ’ του μ’κρό. Το ’χ’ν χούι σι λιέου.
– Καλά ρα, πού τ’ γνώρ’σιν τ’ νύφ’;
– Α, ξέρου ιγώ, πιτάθκιν ένας άλλους, να σας πω. Κάθουνταν σ’ν ίδια ν’ πουλυκατοικία, όταν σπούδαζιν ου Γιώργους σ’ν Αθήνα. Η πρώτ’ γνουριμία γίγκιν έτσια. Αντάμουσαν κανα δυο φουρές, αλλά μια μέρα ου Γιώρ’ς είχιν μια σακούλα κι ανέβ’νιν ουπάν. Τ’ν ανταμών’ στ’ σκάλα κι τουν λιέει:
– – Καλέ κάτι στάζει απ’ το δέμα που κρατάτε;
– Α ναι, λιέει ου Γιώρ’ς. Είναι τα γιαπράκια που μ’ έστειλε η μαμά Λουκία απ’ την Κοζάνη. Θέλετε να τα φάμε μαζί;
Κι τ’ σμάζουξιν απού μέσα ψίχα ου Γιώρ’ς. Αφού ν’ κέρασιν του γιαπράκ’ κι τ’ν έβαλιν κι μια κούπα κρασί, τ’ν είπιν του κουζιανώτ’κου «γιαπράκι μου κουκουλουμένου, να είσαν ξικουκούλουτου».
– Μα δεν καταλαβαίνου, τουν είπι, τι εννοιείς;
– Ε, τα σι πω άλλ’ φουρά.
Έτσια γίγκιν η γνουριμία κι για να τ’ ανταπουδώσ’ κι αυτήν, τουν έφκιασιν σουγλίτσις. Γίγκαν κι φιληνάδις μι τ’ν αδιρφή τ’ κι α, α τουν κουλούριασιν του Γιουργάκ’.
Έτσ’ είνι τώρα τα πιδιά. Τα στελν’ς να σπουδάσ’ν κι σ’ έρχουντι αρραβουνιασμένα. Μπουρείς να πεις κι κουβέντα; Ξέρ’ς τι κουρίτσια τουν πάειναν του Γιώρ’ τώρα τιλιφταία απ’ ν’ Κόζιαν; Κουρίτσια μουρφουμένα κι μι παράδις. Αυτός όμως είχιν του νου τ’ ικεί. Σ’ν Αριέττα. Απου πού ρα βγαίν’ η Αριέττα;
– Ε ρα τώρα, πουλλά αρουτάς. Πού να ξέρου ιγώ; Ια, πε ότ’ βγαιν’ απ’ του αριτή. Άϊντι τώρα.
Έκαμα παραπέρα κι στάθ’κα σ’ άλλ’ παρέα. Τ’ άργανα πήραν χαμπάρ’ τ’ νύφ’ π’ έρχουνταν κι έπιζαν του νυφιάτ’κου του τραγούδ’.
– Ωϊ, μέχρ’ τουν Τόττη γλιέπου, τουν δήμαρχου, π’ ήρθιν απ’ τα Καϊλάρια!
– Ι, μούγκι αυτόν γλέπ’ς κι τ’ς βουλιφτές κι τουν κόσμου; Χίλια πιντακόσια άτουμα τα να ’νι ιδώϊα. Εμ βέβια, τι να μην ηρθούν; Ου Γιουργάκ’ς ανιβαίν’ συνέχια. Κι άκ’σα ότ’ τα πααίν’ κι για βουλιφτής. Είνι όμους καλό πιδί, ντόμπρου κι τσιλιστιμένου. Ατζέμ’ς!
Απ’ τ’ ιμένα Γιουργάκ’, να ζήσιτι, να στιριώσ’τι, να φκιάσ’τι φαμπλιά μι πουλλά μ’κρά, να γέν’ς πρόϊδρους στου σύλλουγου πουλυτέκνουν κι όσου για τ’ άλλα για δήμαρχους κι για βουλιφτής, κατά τουν πόθου σ’, π’ λιεν κι οι Σιατ’σνοί.
Εδημερίδα ΚΟΖΑΝΗ (1994)
