Ήρθιν κι σ’ν Κόζιαν αυτήν η μόδα κι αν’ξαν κάτ’ τρανά μαγαζιά π’ τα λιέν’ σούπερ μάρκετ. Λιες κι ιμείς δεν είχαμι μπακάλ’κα.
Βουμβαρδίζ’ν αράδα τουν κόσμου κι κάτ’ χαρτιά π’ ρίχν’ κάτ’ απ’ τ’ς πόρτις, ότ’ π’λούν φ’να τάχατ’ του γάλα, του ρύζ’ κι τα μακαρόνια κι τα ράδια λιεν αράδα «παίρν’ς δυο κι ένα τζάμπα».
Μα μόλις σιβείς απού μέσα, σι κρουν στου κιφάλ’ κι σ’ έρχιτι ντουβουρλίγκας.
Ακριβότ’ρα απ’ του μπακάλ’κου τ’ μαχαλά!
Ιγώ, όλα τα χρόνια δεν πάτ’σα σι καγκάνα απ’ τ’ αυτά. Μα τι να κάμου, π’ έχου ν’ Κατίγκου μ’.
Μι τριουρνάει μι του χαρτί στου χέρ’ κάθι μισμέρ’, π’ πααίνου σαν άνθρουπους να φάου μια μουκουσιά.
– Τήρα, τήρα Γιάν’, στου μπακάλ’κου διακόσις είκουσ’ του ΝΟΥΝΟΥ, ικατό ινινήντα ιννιά στου σούπερ μάρκετ του κινούριου. Ιδώ σαλάμ’, παίρν’ς δυο κι σι δίν’ κι ένα τζιάμπα. Μ’ τα μακαρόνια; Ουγδόντα δραχμές φ’νότιρα! Πού του είδις αυτό καμιάφρα;
– Πέταξέ τα μαρ’ αγλήγουρα κι τράβα στου γιο τ’ Χαλβατζή, να πάρ’ς αυτά π’ χαλέβ’ς. Τράβα στουν Παρδάλ’, τράβα στου Λιόνα, τράβα στουν Καλλιακούδα.
– Τι μι λιες μπρε τώρα. Ιδώ σι λιέου, πααίν’ όλις κι παίρν’ φ’νά.
– Ξέρ’ς μαρ’ απού που έρχουντι αυτοί κι ανοίγ’ν σούπερ μάρκετ; Απ’ τ’ν Αθήνα κι τ’ Σαλουνίκ’. Μας μαζών’ τ’ς παράδις κι τ’ς πααίν’ σιακάτ’. Ούτι μια δραχμή δεν αφήν’ ιδώ. Μέχρ’ τ’ς μπουγιατζήδις φέρν’ απ’ σιακάτ να μπουϊατίσ’ν. Οι θ’κοί μας οι μπακάλ’δις ιδώ έχ’ν τ’ς φαμπλιές τ’ς, ιδώ αφήν’ τ’ς παράδις τ’ς. Κι ύστιρας για τ’ ιμένα, άμα φκιά’εις του σύνουλου για του λουγαριασμό, σ’ έρχουντι κι φ’νότιρα απ’ του μπακάλ’. Γιατί ικεί δεν παίρν’ς ότ’ να ’νι.
– Ε μπρε Γιαννάκου, μιάφρα χαλέβου κι γω. Ια, γραμμένα τα ’χου, ούτι ένα δεν τα ξιφύβγου, χαλέβου να ιδώ πώς είνι. Ξέρ’ς, παίρν’ς ένα καρουτσάκ’ κι βάν’ς μέσα αυτά π’ χαλέβ’ς κι πααίν’ς ύστιρας τάκα τακ, τάκα τακ, τα χ’πούν στ’ μαχανή σ’ ένα λιφτό. Δεν ξέρου τι παθαίνου τώρα τιλιφταία. Όσου τρανέβου, τόσου δεν μπουρώ να πω όχ(ι). Μ’ αγρέβ’ν κι τα πιδιά κι μι λιεν να μην είμι αδρέϊνιους κι να προυσαρμουστώ.
Είπα του λοιπόν του «ναι» κι μόλις σέφκαμι μέσα δεν μπουρώ να πω. Μας φέρθ’καν καλά. Μας έδουκαν ένα κουμματσιούλ’ σαλάμ’ να δουκιμάσουμι.
– Και να θυμάστε κύριε, μι λιέει, παίρνοντας δυο σαλάμια, παίρνετε κι ένα τρίτο δώρο.
Τα μ’κρά πουλύ του χάρ’καν. Πήραν απού ένα καρουτσάκ’ κι τριουρνούσαν βάνουντας μέσα κακανέλια κι τσικουλάτις. Η Κατίγκου μ’ πάλ’ όλου θαυμαστ’κά ήταν!
– Τήρα, τήρα Γιάνν’ παίρν’ς δυο πάκα μακαρόνια κι σι δίν’ κι ένα τζιάμπα. Τήρα Γιάνν’ μανέστρα! Ουγδόντα δραχμές φ’νότιρ’. Μπουρείς να μην ν’ πάρ’ς; Ου ου κι μια πιατέλα μ’ έξ’ πιάτα. Να κιρνούμι τα σαλιάρια, δυο χιλιάρ’κα. Τι τζιάμπα! Τα πάρου μιαν. Ου ου ια κι αυτό π’ χάλιβα
– Τι είνι μαρ’ αυτό;
– Άϊντι μπρε, δεν ξέρ’ς ισύ. Είνι αυτό π’ βάν’ οι γυναίκις, όταν έχ’ν τα ρούχα τ’ς κι είνι απιλιφθιρουμένις. Του ’πιν κι η τηλιόρασ’. Είιδις χαζέ το φ’να π’ είνι ιδώ;
– Σταμάτα τ’ λιέου. Σάματ’ δεν τα μας φτάσ’ν οι παράδις.
Συνέχεια στο επόμενο
