– Ι χαζέ ιδώϊα τόσου φ’να π’ τα π’λούν, είνι σαν να παίρν’ς τα διπλάσια κι να δίν’ς τ’ς ίδιις παράδις, π’ δίν’ς στου μπακάλ’ ρα.
– Τήρα, τήρα, ιδώϊα χαλβάς. Διακόσια γραμμάρια τζιάμπα. Μπουρείς να μην τουν πάρ’ς;
– Μαρ’ χαλβάν για ν’ Καθαρά Διφτέρα τα πάρ’ς;
– Όχ(ι) τα τουν αφήκου, ζουρλιά είμι; Ιδώ στα χαρίζ’ν. Ιδώ τώρα διαφουρά. Του ρίο μάρε στου μπακάλ’κου διακόσις πέντι. Ιδώϊα ικατό ινινήντα ιννιά. Ε πώς να μην ψουνί’εις;
Τα μ’κρά του χαβά τα, γιόμουζαν τα καρουτσάκια αράδα.
Πααίνουμι στου ταμείου. Η μηχανή χ’πούσιν συνέχεια. Ακούου ένα νούμιρου, ικατόν τρεις χιλιάδις ιξακόσιις δίκα ιφτά δραχμές. Μ’ ήρθιν ντουβουρλίγκας.
– Ξέρ’τι, λιέου σ’ν ταμία, έχου ένα μ’κρό πρόβλημα, δεν τ’ς έχου. Έχου μούγκι τριάντα ιφτά χιλιάδις.
– Μα τι λέτε κύριε, είστε με τα καλά σας;
Χ’πάει ένα κουδούν’ κι έρχιτι ένας να συννουϊθούν.
– Ξέρ’ς φίλε δεν τ’ς έχου. Ν’ αφήκουμι καμόσα πίσου.
– Δεν γίνεται κύριε, Τα ’χουμε χτυπήσει στη μηχανή. Τι το περάσατε εδώ; Μπακάλικο;
– Κι πώς τα γέν’; Ιδώ δεν έχου να πλιαρώσου.
– Εντάξει κύριε. Αφήστε τη γυναίκα σας εδώ και φέρτε τα λεφτά.
Σκέφθ’κα ν’ αφήκου ν’ Κατίγκου αμανάτ’, αλλά ύστιρας ν’ αλ’πήθκα. Πήγα σπίτ’, τσάκ’σα τουν κουμπαρά που ’χα μαζουμένις καμόσις για ν’ τηλιθέρμανσ’ κι τ’ς πήγα.
Ου τρανός ου ταραγμός γίγκιν στου σπίτ’. Χουρίς να πάρου χαμπάρ’, μέχρ’ κρέας για τ’ς γάτις πήριν – κι ας δεν έχουμι γάτις – μέχρ’ χαβιάρ’!
Τρώτι τώρα για δυο μήνις, τ’ς είπα, μακαρόνια, χαλβάν κι σαλάμια.
Χόρτασέτι κι σεις κουπιλόπ’λα μι τ’ς τσικουλάτις κι τα κακανέλια για να μάθ’τι.
Μούγκι στου μπακάλ’κου παίρ’τι ότ’ χαλέβ’τι κι αφήν’τι κι τ’ς παράδις στουν τόπου σας.
Άκ’σιτι που σας λιέου.
