Συγχαίρω από τα βάθη της ψυχής μου τους συγχωριανούς μου Μάριο και Ρωμαίο Παπαδόπουλο του Παύλου, για τις σπάνιες ευαισθησίες που επιδεικνύουν προς τους συνανθρώπους μας και την ανιδιοτελή προσφορά τους προς αναξιοπαθούντες ανθρώπους, που τόσο ανάγκη έχουν στις σημερινές, χωρίς προηγούμενο, τραγικές συνέπειες που βιώνουν, λόγω ανέχειας και ακραίας φτώχειας που ζουν, και πολλοί άλλοι συνάνθρωποί μας που ενώ πριν λίγα χρόνια ζούσαν αξιοπρεπώς, σήμερα δεν διαθέτουν ούτε και τα προς το ζην.
Οι αδελφοί Μάριος και Ρωμαίος Παπαδόπουλος έβαλαν σαν στόχο στη ζωή τους την προσφορά προς κάθε μη έχοντα συνάνθρωπό μας που δεν έχει ούτε και τα στοιχειώδη για την επιβίωσή του, ακόμη και την τροφή του, και στο κάθε κάλεσμά μου για ανθρωπιστική βοήθεια για καθένα συνάνθρωπό μας, ανταποκρίνονται άμεσα και έμπρακτα, και όλα αυτά που προσφέρουν είναι από το υστέρημά τους και όχι από το περίσσευμά τους!… και όχι μόνον, προσφέρουν και την προσωπική τους εργασία, όταν και όπου αυτή χρειασθεί.
Τα δύο αδέλφια Παπαδόπουλου προσφέρουν εκτός από τρόφιμα στους μη έχοντες και στέγη διαμονής στους περαστικούς διαβάτες και οδοιπόρους του χωριού μας.
Γνωρίζοντας πως ο Μάριος και ο Ρωμαίος όλα αυτά τα κάνουν γιατί γεμίζουν την καρδιά και την ψυχή τους και το γεγονός πως είναι ταπεινοί και δεν επιθυμούν να δημοσιοποιούνται εφαρμόζοντας το «η δεξιά να μην γνωρίζει τι ποιεί η αριστερά», νιώθω την επιτακτική ανάγκη να τους συγχαρώ και διά της παρούσης επιστολής μου, ως μια ελάχιστη αναγνώριση των όσων και τόσων θεάρεστων πράξεών τους.
Αν όλοι εμείς οι άνθρωποι λειτουργήσουμε όπως ο Μάριος και ο Ρωμαίος, θα μπορέσουμε να τινάξουμε πολλή σκόνη και βρωμιά από τα σκαλοπάτια της ζωής, όταν συνάνθρωποί μας δεν έχουν ούτε ακόμη να φάνε και «καμιά τύχη στον ήλιο».
Λέμε στη θεωρία πως «όλοι μαζί μπορούμε… », αλλά στην πράξη αυτό δεν το βλέπουμε, παρά ο ανθρώπινος πόνος περισσεύει μέρα με τη μέρα, και η δυστυχία συνανθρώπων μας αυξάνεται και θεριεύει συνεχώς.
Ας μιμηθούμε, όσο μπορούμε, τους συνδημότες μας Μάριο – Ρωμαίο Παπαδόπουλο, και ας κάνουμε από σήμερα μια νέα αρχή, ανθρωπιάς και κοινωνικής προσφοράς, για να νιώσουμε το μεγαλείο στην ψυχή μας, προσφέροντας τη βοήθειά μας σε έναν δοκιμαζόμενο άγρια συνάνθρωπό μας και να μην ξεχνούμε ποτέ πως είμαστε όλοι παιδιά ενός Θεού, χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς.
Αβραάμ Αβραμίδης
