Συνέντευξη στην εφημερίδα «Κ» για την παράσταση «Οιδίπους Τύραννος» που θα παρουσιαστεί στην Κοζάνη 25 και 26 Οκτωβρίου

Η παράσταση “Οιδίπους Τύραννος” συνεχίζει για τρίτη χρονιά την επιτυχημένη της πορεία και έχει βραβευτεί σε διεθνή φεστιβάλ. Πώς βιώνετε αυτή τη διαδρομή μέσα στον χρόνο και τη διεθνή αναγνώριση του έργου;

Η διαχρονικότητα του έργου Οιδίπους Τύραννος οδηγεί σε αγκαλιές, συγκινήσεις και ουσιαστικές συνεννοήσεις. Η δύναμη του Σοφοκλή, μαζί με την ποιητική — εν μέρει — μετάφραση του Μίνου Βολανάκη, μας ταξιδεύει στην αυτογνωσία, στην ανάγκη να αντικρίσεις την αλήθεια, όποια κι αν είναι αυτή. Κι η αλήθεια, όσο κι αν πονά, είναι εκείνη που ταξιδεύει και ενώνει τους ανθρώπους.

Ερμηνεύετε δύο εμβληματικούς ρόλους, την Ιοκάστη και τον Τειρεσία. Πώς προσεγγίσατε αυτή τη διπλή ερμηνευτική πρόκληση; Υπάρχει ένα κοινό νήμα που συνδέει τις δύο αυτές μορφές;

Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον; Θα ήθελα να είχαμε τη δύναμη να το αλλάζουμε, αλλά η ζωή — κι ίσως και ο Θεός — χαμογελούν με τα σχέδιά μας. Πριν το τέλος, κάτι πάντα σπάει, όσο κι αν οι προθέσεις έχουν άλλον στόχο. Η Ιοκάστη αγαπά και προστατεύει ταυτόχρονα· ζει τον έρωτα στο πρόσωπο του Οιδίποδα, διαισθάνεται την αλήθεια, μα την αρνείται. Ο Τειρεσίας, αντίθετα, γνωρίζει· όμως η γνώση δεν λυτρώνει πάντα, γι’ αυτό επιλέγει τη σιωπή. Ο δρόμος είναι προσωπικός — από το σκοτάδι στο φως κι από το φως πίσω στο σκοτάδι. Όλα υπάρχουν εδώ και πάντα· το παιχνίδι της ζωής. Το πεπρωμένο.

Η Ιοκάστη είναι μια τραγική φιγούρα που κινείται ανάμεσα στη μητρότητα, τη σύζυγο και το πεπρωμένο. Πώς επιλέξατε να αποδώσετε αυτή την πολυπλοκότητα στη σκηνή;

Άπιαστος ρόλος. Η παρουσία της, συγκεκριμένη και βαθιά. Κάθε φορά είναι όλα μαζί — μάνα, σύζυγος, ερωτευμένη γυναίκα, αλλά και ένα κορίτσι με ένα βαθιά πληγωμένο παρελθόν. Η Ιοκάστη είναι όλα αυτά τα πρόσωπα ταυτόχρονα.

Ο Θανάσης Σαράντος σημειώνει ότι ο “Οιδίπους Τύραννος” είναι «η τραγωδία της γνώσης και της αυτογνωσίας». Εσείς, ως ηθοποιός, πώς αντιλαμβάνεστε αυτή την έννοια μέσα από τη δική σας ερμηνεία;

Όλοι είμαστε τραγικά πρόσωπα — γι’ αυτό έχουμε και την κωμωδία. Η αυτογνωσία μάς οδηγεί να δούμε τη μικρότητά μας ή τη γελοιότητά μας, κι αυτή η επανάληψη, που είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως, καταλήγει συχνά σε γέλιο, σε ένα χαμόγελο ανακούφισης. Γιατί τελικά, η αληθινή γνώση είναι να συνειδητοποιείς πως «ένα ξέρω, πως τίποτα δεν ξέρω». Η ζωή συνεχίζεται με εκπλήξεις· κι αυτό που χρειάζεται ο άνθρωπος είναι υπομονή και δύναμη για να αντέχει.

Μετά από μια τόσο έντονη διεθνή πορεία, τι θα θέλατε να ακολουθήσει καλλιτεχνικά για εσάς;

Όπου μας πάει ο αέρας της δημιουργίας, η αγάπη για το θέατρο και για τη ζωή μέσα απ’ αυτό! Τώρα ήρθε η ώρα της Κοζάνης — στο θέατρο εκεί, για πρώτη φορά, εύχομαι να επικοινωνήσουμε όλοι μαζί, αλλά κι ο καθένας με τον δικό του τρόπο, σε επαφή με την αλήθεια του έργου. Σας περιμένουμε με χαρά και συγκίνηση.