Γειά σας πιδιά μ΄ καλά. Τι γενησέστι; Ιγώ κι η μπάμπου μ΄ καλά είμιστι, μόνι έκατι να σας πω τι γίγκιν ιχτές.
Ικεί απού καθουμάσταν μι τ΄ μπάμπου του δειλνό κι ήπναμι του ρουβύθ΄ μας (μέτριο, μετά καστανής σακχάρεως) ακούσκι ένας ρόπουρτους απ΄ τα κινητά μας, απ΄ δεν τουν είχαμι ξανακούσ΄! Τσούρζαν σα σειρήνις όταν γένητι πόλεμους. Ιγώ σκιάχκα κι τ΄μπάμπου τ΄ν πήραν τα κλιάματα. Θάρησι ότι γένητι πόλεμους κι φουβήθκι να μη μι πάρουν στρατιώτ΄!
Σα ρήνιψι λίγου η μπάμπου, πήρα του κινητό να ιδώ τι γράφ΄! Ήλιγι να χουμι του νου μας, για ακραία καιρικά φαινόμενα. Πήραμι τουν απόθαρρό μας! Στ΄ ζουή μ΄δεν είηδα τέτοιου πράμα. Θάρρεσα ότι αυτό απ΄ θα γεν θα να νι λίγου χειρότιρου απ τουν κατακλυσμό κι σκέφκα ότι κι ου Νώες τέτοιου αλέρτ θα πήρι κι σέφκι στ΄ν κιβωτό.
Εκατσάμι μι τ΄μπάμπου κι συλλοϊούμασταν τι να φκιάκουμι. Ήφιρα ένα φορτιό ξύλα στουν οντά για να χουμι να πυρωνουμέστι κι γιόμουσα μι του κακάβ κι του τρανό το καζάν στου κατώι, για να χουμι κι νιρό. Έβαλα κι δυό φκιάρια ουπίσ΄ από τ΄ν πόρτα, θάρουμ να μπουρώ να ανοίξου λίγουν τουρόν. Για φαϊ δε σκάνιαξάμι, γιατί του κατώϊ κριτσάει.
Έβαλα κι στα γίδια μπόλκου κλαδί κι νιρό κι στουν ψαρρή τουν γιόμουσα του παχνί άχυρου. Σαν έσουσα μι τα χαϊβάνια, έκατσα κι έφκιακα τ΄ διαθήκη μ΄, πήρα τηλέφουνου στα πιδιά να τα χιρητήσου, γιατί δεν ηξιράμι τι θα ξημιρώσ΄, πήγα κι ως του Λία του Μανιάτ΄ να σχουριθούμι, γιατί δεν εκρενάμι, σχουρέθκαμι κι μι τ΄ μπάμπου κι αφού εκαμάμι του σταυρό μας, πλάηασάμι κι δεν ήξιράμι αν θα μας βρει η χαραή.
Όλ΄ τ΄ νύχτα σκώνουμαν κι πάηνα ως του παραθύρ΄ να ιδώ άμα μας παράχουσι του χιόν΄ κι ούτι χιόν΄ ήγλιπα, ούτι καν΄ τίπουτας. Σα χήρσι να φέγγει, μι λέει η μπάμπου: «Ζας Κώτσιου»; Τσιμπήθκα κι είηδα ότι ζούσα! Σκώθκα κι βήκα όξου. Ου ουρανός καθαρός. Του χιόν΄ απού είχι ρίξ υπροχτές, πρου μη απ΄ του αλέρτ, ήταν λιγώτιρου, γιατί του χι φάει ου Νουτιάς που φσούσι του βράδ΄. Δεν του πάγουσι όλου του βράδ΄ κι οι αστρέχις τσαρτσαλνούσαν.
Έτς πέρασιν όλ΄ η μέρα κι ήταν απού τς καλύτιρις τς μέρις στου Χ΄μώνα. Δες ξέρου τι γίγκιν, άμα έπεσαν τόσου όξου αυτοί μι τα μερομήνια, ή άμα έκαμι τίπουτας αυτός ου Στυλιαρίδης κι μας γλύτουσιν απ΄ του κακό που έρουνταν. Όπους κι να γίγκι, μας έκαμι κι ένα καλό! Κρένουμι μι του Λία, ύστιρα απού τριάντα χρόνια. Μόνι άμα ακούστι κι ισείς αυτές τς σειρήνις απ΄ τα αλέρτια στου κινητό, μι σκιάζισέστι. Πέ τι ότι δεν άξητι τίπουτας. Να φουβάστι μόνι αμα δε σας στέλν΄ τέτοια ου Στυλιαρίδης!
Καλημέρα πιδιά μ΄ καλά κι να σας έχει ου Θεός καλά!!
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
