Καθώς αφουγκράζεται τις ανησυχίες και τις αγωνίες των παιδιών του το ποτάμι της θύμησης τον παρασέρνει στο παρελθόν, στα δικά του στερημένα εκείνα παιδικά χρόνια.
Οι δικές του τότε ανησυχίες και αγωνίες είχαν άλλη ένταση, διαφορετικό προσανατολισμό και περιεχόμενο, σε σύγκριση με τις σημερινές των παιδιών του.
Κάθε εποχή έχει τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τις δικές της συνθήκες ζωής, τις δικές της ξεχωριστές ευκαιρίες και δυνατότητες για γνώση και μόρφωση, τα δικά της ερεθίσματα για τα παιδιά και τις ιδιαίτερες εμπειρίες για τους μεγαλύτερους.
Έτσι είναι η ζωή, αυτή είναι η αλήθεια της, έτσι πορεύεται η κοινωνία, κι αυτή είναι η φυσιολογική εξέλιξη της ιστορίας του ανθρώπου, που δημιουργεί τελικά και το αναπόφευκτο χάσμα γενεών, όπως επικράτησε να λέγεται, και το οποίο (ευτυχώς ανεπιτυχώς) πολλοί από τους σύγχρονους γονείς επιδιώκουν να γεφυρώσουν.
Είναι αυτοί που δεν καταφέρνουν να συμφιλιωθούν με την πραγματικότητα και να αποδεχθούν την αυτονόητη και αδιαμφισβήτητη αλήθεια, που θέλει αυτά τα χάσματα των γενεών στην εξελικτική πορεία της κοινωνίας
να συντελούν στην πρόοδο και τον πολιτισμό, καθώς τα ανεκπλήρωτα όνειρα και οράματα της προηγούμενης γενιάς αναλαμβάνει η επόμενη να τα προωθήσει.
