Τα καφενεία στα μικρά χωριά σε νέο αδιέξοδο. Όταν ο νόμος αγνοεί την ελληνική ύπαιθρο
Στα μικρά χωριά της χώρας, εκεί όπου συχνά ζουν 20 ή 30 μόνιμοι κάτοικοι, το καφενείο δεν είναι μια απλή επιχείρηση. Είναι ο χώρος όπου οι ηλικιωμένοι συναντιούνται καθημερινά, το μοναδικό σημείο κοινωνικής ζωής, το μέρος όπου κρατιέται ζωντανός ο παλμός της κοινότητας. Παρ’ όλα αυτά, ένα ακόμη ΦΕΚ έρχεται να δυσκολέψει ακόμη περισσότερο τη λειτουργία τους.
Με την απόφαση υπ’ αριθμ. 110581 (ΦΕΚ 2161/6-5-2025), όλα τα καταστήματα τροφίμων —και μαζί τους τα παραδοσιακά καφενεία— υποχρεώνονται να συμμετέχουν σε σεμινάρια Υγιεινής και Ασφάλειας Τροφίμων του ΕΦΕΤ. Το κόστος: 110 ευρώ ανά άτομο. Για μια μεγάλη επιχείρηση αυτό ίσως μοιάζει ασήμαντο. Για έναν ηλικιωμένο που κρατά ανοιχτό ένα καφενείο μόνο και μόνο για να μη «σβήσει» το χωριό του, είναι βάρος δυσβάσταχτο.
Στη Βουλή έχουν ήδη κατατεθεί ερωτήσεις για το αν είναι ρεαλιστική μια τέτοια υποχρέωση σε απομακρυσμένες ορεινές και νησιωτικές κοινότητες. Πολλοί βουλευτές τονίζουν πως η εφαρμογή του μέτρου δεν λαμβάνει υπόψη την πραγματικότητα της ελληνικής υπαίθρου: ελάχιστοι κάτοικοι, περιορισμένα εισοδήματα, έλλειψη προσωπικού και υποδομών.
Το ζήτημα δεν είναι αν χρειάζονται κανόνες υγιεινής — αυτό είναι αυτονόητο. Το πραγματικό ερώτημα είναι αν μια γενικευμένη ρύθμιση μπορεί να εφαρμόζεται με τον ίδιο τρόπο στην Αθήνα και σε ένα ορεινό χωριό που κρατιέται ζωντανό με νύχια και με δόντια.
Η Πολιτεία, αντί να επιβαρύνει τις τελευταίες μικρές εστίες κοινωνικής ζωής, οφείλει να αναζητήσει λύσεις και εξαιρέσεις. Γιατί κάθε φορά που κλείνει ένα καφενείο σε ένα χωριό, δεν χάνεται μόνο μια επιχείρηση — χάνεται ένα κομμάτι της Ελλάδας.
