ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΗΣ 25ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ

ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΗΣ 25^ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ

παραμύθι το [paramíθi]: 1. λαϊκή (ή και έντεχνη) φανταστική διήγηση υπερφυσικών πράξεων, θαυμαστών ιστοριών, που δεν προβάλλονται ως αληθινές και που αποσκοπούν στην τέρψη των ακροατών…

Η πολιτική και Πολιτειακή ηγεσία της χώρας στις 25 Μαρτίου θα προσέλθει στους ιερούς ναούς και τα τοπικά μνημεία για να αποτίσουν φόρο τιμής στους ήρωες της επανάστασης του 1821. Κατά το σύνηθες θα γίνουν δηλώσεις για τη σημασία της ημέρας και για όσα ως Γένος πετύχαμε, όπως και για όσα γίνονται για την αμυντική και οικονομική θωράκιση της χώρας. Ωστόσο η πραγματικότητα είναι αυτή που καθιστά κάθε λέξη που θα βγει από το στόμα όλων τους παραμύθι, εκ της ρίζας παραμυθία, παρηγοριά.

Η ζοφερή αυτή πραγματικότητα θέλει την Ελλάδα να έχει υποχωρήσει ήδη στις σχιζοφρενικές απαιτήσεις της Άγκυρας όσον αφορά το τουρκολιβυκό μνημόνιο και να ζητά την άδεια της Τουρκίας για οποιαδήποτε κίνηση του ελληνικού Κράτους πέραν των 6 ναυτικών μιλίων (Ν.Μ.) από τις ελληνικές ακτές. Αντί να εξασκήσει η Ελλάδα το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών της υδάτων στα 12 Ν.Μ. πριν την οριοθέτηση ΑΟΖ, όπως έχει κάθε δικαίωμα να κάνει βάσει της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS‎‎), έχει de facto αναγνωρίσει στην Τουρκία το δικαίωμα της συνδιαχείρισης στον ζωτικό για τον ελληνισμό χώρο του Αιγαίου Πελάγους. Η πρόσφατη εν τοις πράγμασιν ακύρωση («πάγωμα πληρωμών της Nexans για την ακρίβεια) των προπαρασκευαστικών εργασιών για την πόντιση του καλωδίου Ελλάδας –Κύπρου –Ισραήλ και η συνεπακόλουθη αποχώρηση των πλωτών του γαλλικού ομίλου από τα νερά του κρητικού και καρπαθίου πελάγους, καθιστά τη χώρα μας άλλη μια φορά ανυπόληπτη, λυπηρή σκιά των ηρωικών μορφών που τιμούμε στις 25 Μαρτίου.

Παράλληλα με την υποχώρηση όμως σε θέματα που άπτονται κυριολεκτικά της επιβίωσης του ελληνισμού (όπως αυτό της κυριαρχίας στο λίκνο του πολιτισμού μας, το Αιγαίο Πέλαγος), το βαθύ ελληνικό κράτος έχει στήσει από καιρό μια διπλή επιχείρηση από την μία εξωραϊσμού της τουρκικής βαρβαρότητας και (εναντίον μας) επεκτατικότητας κι από την άλλη μοιρολατρικής υποτακτικότητας σε αυτήν, με τη βοήθεια συγκεκριμένων δημοσιογράφων, ΜΜΕ και ακαδημαϊκών, οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις ελέγχονται για τις σχέσεις τους με διάφορα κράτη και υπηρεσίες. Φυσικά ένα κράτος που σέβεται τον εαυτό του όταν θέλει, μπορεί να ελέγξει εντός του τη δράση όσων επιθυμούν να προκαλέσουν ζημιά στα συμφέροντά του, άρα στην περίπτωση αυτή, το βαθύ ελληνικό κράτος επιτρέπει ή και στηρίζει αυτή την παράλληλη διπλή επιχείρηση εναντίον των συμφερόντων του. Αυτό συμβαίνει κυρίως επειδή δεν υπάρχει κανένας έλεγχος, κανένα πλαίσιο και καμία λογοδοσία ή τιμωρία όσον αφορά την πολιτική κάθε μέλους της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στον ελληνισμό. Η κατάσταση έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο ποταπότητας και μειοδοσίας, που με μια απλή δήλωση μετανοίας, μπορεί να γίνεται (υφ)υπουργός του ελληνικού κράτους κάποιος που υποστήριζε την ανταγωνιστική δημιουργία του αγωγού Turkstream έναντι του αντίστοιχου ελληνικών συμφερόντων EastMed [1]. Ή που αποκαλούσε τα Κατεχόμενα ως «Τουρκική Δημοκρατία Βορείας Κύπρου» όσο έκανε καριέρα στις ΗΠΑ [2]. Ή κάποιος ο οποίος υποκλίνεται κυριολεκτικά μπροστά στον «Σουλτάνο» [3], ενώ θεωρεί επιτυχία να υπάρχουν «ήρεμα νερά» ακόμα κι όταν ο σταθμός Ηρακλείου δεν εκδίδει αντι-NAVTEX τη στιγμή που ο σταθμός Αττάλειας εκδίδει NAVTEX για να «επιτρέψει» η Τουρκία την εργασία ενός πλοίου ελληνικών συμφερόντων έξω από την Κάσσο και εντός οριοθετημένης με την Αίγυπτο ΑΟΖ [4]. Την ίδια στιγμή, ελληνικοί φορείς διαφημίζουν την Türkiye (sic) στην επιχειρηματική κοινότητα της χώρας μας, προβάλοντας τις αρετές και τα προνόμια που παρέχει (;) η γειτονική οικονομία [5], κλείνοντας το μάτι σε Έλληνες επιχειρηματίες να στραφούν προς τα ανατολικά και να αποψιλώσουν έτι περαιτέρω την θνήσκουσα βιομηχανία της χώρας μας, η οποία ειδικά στον αμυντικό τομέα ντρέπεται όταν ανοίγει συζήτηση για τα επιτεύγματα των «απέναντι» [6].

Όλα τούτα, σε συνδυασμό με τις άτονες πολιτικές όλων των κυβερνήσεων στο μεγαλύτερο εθνικό ζήτημα της χώρας, το Δημογραφικό, τη στάση όλων σχεδόν των κομμάτων απέναντι στις αρχές και τις αξίες που πρέσβευαν οι αγωνιστές της Επανάστασης [7] αλλά και τις μηδενικές ουσιαστικά προσπάθειες για αξιοπρεπή επαναπατρισμό των δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων επιστημόνων οι οποίοι έφυγαν στο εξωτερικό και προσφέρουν με τις γνώσεις τους ισχύ σε άλλες χώρες κι όχι στον ελληνισμό, καθιστούν τις δηλώσεις των Ελλήνων πολιτικών για την 25^η Μαρτίου παραμύθια. Όπως παραμύθια αποτελούν και οι «πολιτικά ορθές» τοποθετήσεις της ελληνικής κυβέρνησης περί ύψιστης απειλής ασφαλείας για τον ελληνισμό της Ρωσίας (στην οποία ας θυμηθούμε μέρες που είναι χρωστάν τα ελληνικά εμπορικά πλοία το δικαίωμα να φέρουν κανόνια μετά τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, γεγονός που προετοίμασε το έδαφος για τον ναυτικό αγώνα) σε ευθυγράμμιση με τις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. και όχι της παρούσας καθημερινής απειλής που ακούει στο όνομα Τουρκία. Έστω και για τους τύπους δεν απαίτησε να συμπεριληφθεί η Τουρκία στις απειλές της Ευρώπης η ελληνική διπλωματία.

Ούτε οι Belharra, ούτε τα Rafale, ούτε τα F-35 θωρακίζουν τον ελληνισμό κι όποιος δεν το έχει καταλάβει ακόμα ας δει από τη μία την παροχή των πυραύλων Meteor που φέρουν τα Rafale στην Τουρκία πριν καλά-καλά τα παραλάβει η Ελλάδα κι από την άλλη την ασφυκτική επιχειρησιακή εξάρτηση των F-35 από τις ΗΠΑ σε βαθμό που μπορεί να καταστούν κι ανενεργά για οποιαδήποτε χώρα (πλην Ισραήλ) τα διαθέτει, αν η κατασκευάστρια το θελήσει [8]. Αντιθέτως η σοβαρή έρευνα και προσπάθεια ανασύστασης εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας είναι αυτή που μπορεί να βοηθήσει στη θωράκιση του ελληνισμού, μόνο που δεν θα αφήνει τα ίδια περιθώρια «οφέλους» για όσους εμπλεκόμενους πολιτικούς κι ως εκ τούτου είναι καταδικασμένη με το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Η μόνη ελπίδα για την επιβίωση του ελληνισμού είναι η αφύπνιση του –εν πολλοίς μορφωμένου κι έξυπνου- λαού, η οργάνωσή του και η στοχοθεσία που με αφοσίωση πρέπει να υπηρετηθεί ώστε να περιθοριωποιηθούν τα ενεργούμενα αλλοτρίων συμφερόντων στην πολιτική σκηνή, να έλθει η τιμωρία του πολιτικού συστήματος (που μετά την προδοσία των Πρεσπών ετοιμάζεται για την αντίστοιχη του Αιγαίου) και να αναδειχθούν νέες δυνάμεις από το υγειές κομμάτι της κοινωνίας που πασχίζει να επιβιώσει.