Τα σχολεία δεν έκλεισαν ποτέ. Το σχολείο ως θεσμός δεν περιορίζεται μόνο στους τοίχους που το περιβάλλουν, αλλά σε τάξεις “διαφανείς” κι ανοιχτές. Μαρίας Δεληγιάννη

Τα σχολεία δεν έκλεισαν ποτέ. Έκλεισαν τα κτήρια για τους μαθητές, ειδικά οι ασκούντες διοικητικό έργο ήταν και είναι εκεί. Τα ειδικά σχολεία είναι κι αυτά ανοιχτά. Το σχολείο ως θεσμός δεν περιορίζεται μόνο στους τοίχους που το περιβάλλουν, αλλά σε τάξεις “διαφανείς” κι ανοιχτές. Πραγματοποιούμε ημερίδες ευαισθητοποίησης και σύνδεσης του σχολείου με την κοινωνία, για ένα σχολείο χωρίς αυτά τα στενά όρια και τώρα καλούμαστε να επιστρέψουμε και πάλι στο παρελθόν.
Τα μαθήματα δεν σταμάτησαν ποτέ, όλοι μας υπερβάλλουμε εαυτόν για να είμαστε επαρκείς και τώρα ειπώθηκε ότι έχουμε την ανάγκη επανασύνδεσης, μα… δεν κόψαμε ποτέ τους δεσμούς μας με την εκπαιδευτική πραγματικότητα. Εικονική θα μου πείτε, αλλά έστω κι έτσι είμασταν και είμαστε στη θέση μας μέσω Webex, ZOOM, Big Blue Button κλπ.
Γνωρίζουν άπαντες γονείς, κηδεμόνες, μαθητές κι όλοι όσοι εμπλέκονται στη μαθησιακή διεργασία το έργο που πραγματοποιήθηκε μέσω ηλεκτρονικής πλατφόρμας. Λάβαμε ευχές κι ευχαριστίες από τους άμεσα ενδιαφερόμενους και τώρα ακυρώνεται όλη αυτή η προσπάθεια δημιουργώντας “ανάγκες” εκ του μη όντος;
Λυπάμαι, αλλά κάποιοι φάσκουν κι αντιφάσκουν. Ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις και ευτυχώς οι Νέες Τεχνολογίες μπορούν να υποβοηθούν κάποιες ενέργειες. Η κατά συνθήκη τηλεκπαιδευση εφαρμόστηκε καθολικά από γνώστες και μη της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης, αλλά δεν γίνεται να επιστρέψουμε στο σχολικό κτήριο εν μέσω έξαρσης και σε πολυπληθείς τάξεις. Κατανοώ όλες τις αρνητικές συνέπειες που επιφέρει ο εγκλεισμός, αλλά οφείλουμε να προσαρμοστούμε και να προστατέψουμε την υγεία σε αυτή τη φάση.
Τα νοσοκομεία είναι στο ζενίθ της πληρότητας, η Κοζάνη βρίσκεται σε lockdown από τον Οκτώβρη, έχουμε θέσει τη ζωή μας σε “παύση “, η Καστοριά θρήνησε θύματα κατά το 1ο κύμα κι ακόμη μετράει πληγές, αλλά μας θέλετε στις επάλξεις;
Οι ελεύθεροι επαγγελματίες δεν ξέρουν τι να πρωτορυθμίσουν, έχουν υποστεί ζημία που θα μετακυλίσει στα επόμενα έτη και θα πρέπει να αρρωστήσει κι ο υπόλοιπος πληθυσμός γιατί κάποιοι (συνήθως οι έξω από το χορό) πιέζουν καταστάσεις; Για ποιο λόγο αν είναι περιμέναμε το εμβόλιο; Πώς θα επανεκκινηθεί η οικονομία όταν θα έχουν “φύγει” είτε οι ίδιοι είτε οι δικοί τους;
Προσωπικά, θα ήθελα να επιστρέψω μόνο αν μου διασφαλίσουν ότι δεν θα νοσήσω και δεν θα μεταφέρω τον ιό στο σπίτι μου, στους μαθητές των πολλων σχολείων που διδάσκω και όταν θα μου μειώσουν τους μαθητές ανά τμήμα. Δεν έχει γίνει λόγος για τους μαθητές που έχασαν γονείς, παππούδες και γιαγιάδες αν θέλουν αυτοί να συνδεθούν με το σχολείο.
*Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν ότι έχω μείνει μέσα ίσως περισσότερο απ’ τον καθένα και με λυπεί να κοπιάζω για το τίποτα, αφού καλούμαι να εκτεθώ εκ νέου στον κίνδυνο.
Είναι αυτονόητο ότι, όσοι νόσησαν και βγήκαν νικητές θέλουν να επιστρέφουν στην καθημερινότητά τους και τους θαυμάζω για την περιπέτεια που πέρασαν, αλλά δεν είμαστε όλοι υγιείς και μαζί με μας κινδυνεύουν και οι δικοί μας άνθρωποι.
Ας ασχοληθεί ο καθένας με τα του οίκου του. Νισάφι πια με τους “ειδικούς αναλυτές” επί παντός επιστητού.
Προηγείται όλων η υγεία, αγαθό αναντικατάστατο που κανείς δεν πρέπει να το στερείται εξ ονόματος του βιοπορισμού.
Παροχή πραγματικής βοήθειας σε όλους τους πολίτες με εκπαιδευτική και κοινωνική πολιτική επί της ουσίας.
Καλή Χρονιά με υγεία, στα έργα όμως κι όχι στα λόγια .