Έλαμπαν όλα χτες το βράδυ στην εκδήλωση τιμής του Συνδέσμου προς τη Μύρτιδα. Ο χώρος, το υπέροχο χορευτικό, τα πρόσωπα των θεατών. Πάλονταν το φουαγιέ από τη δύναμη των χάλκινων, με το Τακίμι να ξεσηκώνει τις ψυχές μας και τα πόδια μας να κρατούν το ρυθμό. Γέμισε η Βιβλιοθήκη κόσμο όλων των ηλικιών, με τα παιδιά της πόλης να πλαισιώνουν κυκλικά τους χορευτές, να ακούνε τους ομιλητές και να τιμούν κυρίως τον Μανώλη Παπαγρηγοράκη, που ήταν κοντά στα άλλα και ο εμπνευστής της εκδήλωσης.
Και στο τέλος η αποκορύφωση. Ο ιεροπρεπής χορός Σεή Τατά μπροστά στη Μύρτιδα, σύμβολο αποχαιρετισμού της μάνας προς την κόρη, της Δήμητρας προς την Περσεφόνη. Που έρχεται από τα Φάρασα της Καπαδοκίας. Κι από τα βάθη του χρόνου.
Η χθεσινή μέρα ήταν ένας σημαντικός σταθμός κατά τη γνώμη μου.
Και για τον Σύνδεσμο Γραμμάτων και Τεχνών, που απέδειξε πως παρά την αναγκαστική αδράνεια της περιόδου της απομόνωσης και των απαγορεύσεων, έχει κρατήσει όλη την παλιά δυναμική του για να συνεχίσει την πορεία του με ακόμη μεγαλύτερη όρεξη.
Και για την Κοβεντάρειο, που απέδειξε επίσης πως έχει όλες τις προϋποθέσεις για να γίνει τελικά το πιο σημαντικό πολιτιστικό και εκπαιδευτικό κύτταρο του τόπου.
Δουλειά χρειάζεται.
Δουλειά, πάθος και μεράκι.
Ματίνα Τσικριτζή Μόμτσιου
