«Τα ξανακούσαμε Πρωθυπουργέ»: Μια ομιλία-αντίγραφο υποσχέσεων χωρίς πράξη

Τα ξανακούσαμε Πρωθυπουργέ: Μια ομιλία-αντίγραφο υποσχέσεων χωρίς πράξη

Η ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Κοζάνη για τη «Δίκαιη Αναπτυξιακή Μετάβαση» δεν έφερε τίποτα νέο.

Ήταν απλώς μια επανάληψη των ίδιων εξαγγελιών που ακούμε εδώ και χρόνια – από υπουργικά χείλη, από κυβερνητικά δελτία Τύπου, από προγράμματα που παραμένουν στα χαρτιά.

Η διαδικασία απολιγνιτοποίησης ξεκίνησε χωρίς να ζητηθεί ουσιαστικά η γνώμη των τοπικών κοινωνιών. Αυτή η έλλειψη συμμετοχής συνεχίζεται, και η εξαγγελία ενός «δικαίου μοντέλου» κινδυνεύει να φαίνεται ως μονόλογος από πάνω προς τα κάτω

Ακούσαμε ξανά για επενδύσεις δισεκατομμυρίων, για θέσεις εργασίας που έρχονται, για νέα εποχή στην περιοχή κατά την επίσκεψή του στην Κοζάνη το 2021, όταν έταξε κάποια δις που ακόμα αγνοούνται.

Κι όμως, η πραγματικότητα είναι άλλη:
 Η ανεργία στη Δυτική Μακεδονία παραμένει από τις υψηλότερες στην Ελλάδα.
 Τα χωριά ερημώνουν.
Τα εργοτάξια που θα σήμαιναν αναγέννηση… ακόμα τα περιμένουμε.

Μεγάλα λόγια – μικρό αποτέλεσμα

Η κυβέρνηση επιμένει να μιλά για «εμβληματικά έργα» χωρίς να βλέπει ότι η τοπική κοινωνία δεν πιστεύει πια τίποτα. Όχι επειδή είναι καχύποπτη, αλλά γιατί έχει προδοθεί ξανά και ξανά. Πόσες φορές να πιστέψει κανείς το ίδιο αφήγημα χωρίς να δει αποτέλεσμα;

Αντί για «δίκαιη μετάβαση», ζούμε την πιο άδικη εγκατάλειψη.
Αντί για «νέες δουλειές», έχουμε απώλεια εισοδήματος, εσωτερική μετανάστευση και ανασφάλεια.
Αντί για «σχέδιο», έχουμε επικοινωνιακά τεχνάσματα και διαγράμματα χωρίς αντίκρισμα.

Προσπάθεια για Ολιστική Προσέγγιση
Το πρόγραμμα αγγίζει από την επιχειρηματικότητα και την ενέργεια, έως την εκπαίδευση και τον τουρισμό. Αυτό, αν εφαρμοστεί σωστά, θα μπορούσε να αποτρέψει τον μονοθεματικό χαρακτήρα της τοπικής οικονομίας (όπως συνέβαινε με τον λιγνίτη).

Αν αυτή η επίσκεψη του Πρωθυπουργού είχε σκοπό να δώσει ελπίδα, απέτυχε. Γιατί η ελπίδα δεν χτίζεται με λόγια. Χτίζεται με εργοτάξια που δουλεύουν, με επενδύσεις που δεν ακυρώνονται και που δεν αλλάζουν χέρια 10 φορές, με επανακατάρτιση που δεν είναι εμπαιγμός.

Η Δυτική Μακεδονία δεν ζητά χάρη. Ζητά αυτά που της πήραν με την απολιγνιτοποίηση. Ζητά σεβασμό και αποκατάσταση.

Αλλιώς, κάθε τέτοια ομιλία δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα ακόμα επικοινωνιακό σόου, σε μια σκηνή που έχει καεί από την πραγματικότητα.

Η Δυτική Μακεδονία έχει ανάγκη από σχέδιο με ρίζες στην πραγματικότητα της περιοχής, με σεβασμό στους ανθρώπους της. Μέχρι τότε, οι επισκέψεις θα αφήνουν πίσω τους περισσότερα ερωτήματα παρά απαντήσεις.