“Τέλος Εποχής” και τώρα “Τα Κεφάλια Μέσα”
&Γράφει ο Ηλίας Γιαννακόπουλος, Blog “ΙΔΕΟπολις”
*Από τις παραλίες των Λειψών στην πολύβουη λεωφόρο Κηφισίας
Λίγο πολύ όλοι μας στο τέλος του Αυγούστου και στις αρχές του Σεπτέμβρη αρεσκόμαστε να καταφεύγουμε στις παραπάνω φράσεις για να αποδώσουμε όχι τόσο το τέλος του καλοκαιριού και την αρχή του φθινοπώρου αλλά για να εκφράσουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας γι αυτό το πέρασμα από τη μία εποχή στην άλλη και την επιστροφή στην μονότονη καθημερινότητα και κανονικότητα.
Βέβαια η φράση “Τέλος Εποχής” χρησιμοποιείται μεταφορικά και σε πολλές άλλες περιπτώσεις όταν θέλουμε να τονιστεί εμφαντικά το παλιό που έφυγε και ο ερχομός του καινούριου που δεν θα είναι το ίδιο με το παλιό (π.χ “Ο θάνατος του Μ. Θεοδωράκη σήμανε και το τέλος εποχής για το πολιτικό τραγούδι, όπως το γνωρίσαμε μέχρι τώρα”).
Από την άλλη πλευρά η φράση “Και τώρα τα κεφάλια μέσα” υποδηλώνει άλλοτε μία προτροπή κι άλλοτε ένα αρνητικό συναίσθημα-μελαγχολία για την αναγκαιότητα προσαρμογής μας στα πεζά και καθημερινά (εργασία, υποχρεώσεις…).
Δεν λείπουν βέβαια και οι περιπτώσεις που η φράση αυτή ενέχει και μία μορφή διαταγής ή ακόμη και ειρωνείας προς κάποιους που τόλμησαν κάτι πολύ φιλόδοξο, απέτυχαν οικτρά και πρέπει προσγειωθούν στην πραγματικότητα.
Το “τέλος εποχής” στην πόλη δεν είναι και τόσο ευδιάκριτο, αφού το τσιμέντο και η άσφαλτος καθιστούν αδύνατο ή δυσδιάκριτο το πέρασμα από τη μία εποχή στην άλλη.
Αντίθετα στα χωριά μας το “τέλος” του καλοκαιριού είναι πιο καθαρό και ευδιάκριτο αφού η ίδια η φύση μεριμνά γι αυτό. Και μόνον ότι σταμάτησαν τα τζιτζίκια να μάς συντροφεύουν στις ζεστές μέρες συνιστά από μόνο του ένα ακαταμάχητο στοιχείο για το τέλος του καλοκαιριού.
Οι πελαργοί και τα χελιδόνια (που τα τελευταία χρόνια δεν μας επισκέφτηκαν) ξεκίνησαν το μεγάλο ταξίδι της επιστροφής στα ζεστά μέρη, δηλωτικό ότι το Φθινόπωρο είναι ante portas.
Τα πρώτα φύλλα των δέντρων άρχισαν να γεμίζουν τις αυλές μας, αφού και η ανομβρία συντείνει στο κιτρίνισμα και την πτώση.
Τα τριζόνια που μάς γέμιζαν τις νύχτες σιγά-σιγά σωπαίνουν κι αυτά και έμεινε ακόμη ο γκιώνης να μάς καληνυχτεί με εκείνη την σπαρακτική φωνή του.
Περισσότερα ΕΔΩ
