Είμαστε, τελευταία, μάρτυρες μιας αχρείαστης κατά τη γνώμη μου ρήξης, που ζημιά μόνο και όχι όφελος μπορεί να επιφέρει. Όπως πάντα και τώρα: Μιλούν οι πολιτικοί σαν Παιδαγωγοί, οι ειδικοί
επιστήμονες , άλλοι σαν Παιδαγωγοί και άλλοι σαν πολιτικοί. Μια γνήσια παιδαγωγική φωνή δεν ακούστηκε και φοβούμαι πως δεν πρόκειται να ακουστεί. Η Παιδαγωγική ως ειδική επιστήμη -Συνήγορος του παιδιού, έχει βουβαθεί, έχασε τη λαλιά της. Αυτός είναι και ο λόγος που αποφάσισα, έστω και μη ειδικός επιστημονικά, να επιχειρήσω με μια σειρά αναρτήσεων να δώσω στο ως άνω ερώτημα μια απάντηση από τη μεριά της παιδαγωγικής και μόνο.
Προλογικά, όμως, πρέπει να συμφωνήσουμε σε κάποιες αλήθειες καθολικού κύρους:
α. το υποχρεωτικό Σχολείο είναι κατά κύριο λόγο κοινωνικό και λιγότερο επιστημονικό ίδρυμα, όπως είναι το Λύκειο και κυρίως το Πανεπιστήμιο. Όπου το υποχρεωτικό Σχολείο νοείται ως Επιστημονικό ίδρυμα, μετατρέπεται αυτόματα σε χώρο προπόνησης για την Κοινωνία, πάνω στον οποιο η γενιά των αναπτυσσομένων οφείλει να αποκτήσει προσόντα και ικανότητες ενάσκησης μετέπειτα ρόλων προαγωγής της κοινωνίας. Μεταβάλλει το χαρακτήρα και τον προσανατολισμ ότου από ατομοκεντρικό σε κοινωνιοκεντρικό. Η επιστήμη δε χωρεί σε κοινωνικά ιδρύματα, αφού τα κριτήρια ενός κοινωνικού ιδρύματος είναι εντελώς διάφορα από εκείνα των επιστημονικών ιδρυμάτων. Κριτήριο της επιστήμης είναι η αλήθεια, η εγκυρότητα. Μια επιστημονική πρόταση -κρίση ελέγχεται ως ψευδής ή αληθής και αναλόγως γίνεται αποδεκτή ή απορρίπτεται. Κριτήριο ενός κοινωνικού ιδρύματος είναι η δικαιοσύνη. ¨ενα κοινωνικό ίδρυμα εχει λόγο ύπαρξης, όσο είναι λειτουργικό και δίκαιο για τους τροφίμους του. Για αυτό το λόγο και η επίδοση ενός επιστημονικού ιδρύματος αξιολογείται αποκλειστικά και μόνο αποδεικτικά. Από τις εκατό απαντήσεις που έδωσες έγκυρες είναι οι πενήντα, άρα βαθμολογείσαι με τη βάση. Ένα κοινωνικό ίδρυμα ασχολείται κυρίως με το ερώτημα: είναι δίκαιο παιδιά με άνισες ευκαιρίες μάθησης να αξιολογούνται με ίδια και αντικειμενικά καθαρώς κριτήρια; Η ίση μεταχείριση του ισχυρού και ανίσχυρου μήπως διαιωνίζει την ισχύ του ισχυρού και την αδυναμία του ανίσχυρου; Προβάλλει, λοιπόν, επιτακτικό το ερώτημα: ο επιστημονικός χαρακτήρας του υποχρεωτικού σχολείου μήπως παραβλάπτει και σε ποιο βαθμό τον κοινωνικό του χαρακτήρα;
β. Εξακολουθουν να είναι ακόμη έγκυρα για τον καταρτισμό ενός διδακτικού κουρίκουλου τα πέντε ερωτήματα: ποιον διδάσκω, πού διδάσκω, πότε διδάσκω, πώς διδάσκω, τι διδάσκω;
γ. έχει αποδειχθεί πλέον ότι οι αλήθειες του παρόντος είναι πλάνες του μέλλοντος και σε ποιον βαθμό; ( έπεται συνέχεια) Από τη μεριά του συντάκτη της παρούσας ανάρτησης θα ήταν επιθυμητή μια ανταλλαγή απόψεων επί του ως άνω θέματος, μακρά από προκαταλήψεις, ιδεοληψίες και επιστημονικούς αφορισμούς.
Συνεχίζεται…
