Σήμερα τα φώτα κι ο φωτισμός
η χαρά μεγάλη κι ο αγιασμός.
Κάτω στον Ιορδάνη τον ποταμό
κάθετ’ η κυρά μας η Παναγιά.
Κάλημερα, κάλησπερα.
Καλή σου μέρα αφέντη με την κυρά.
Όργανo βαστάει, κερί κρατεί
και τον Αϊ-Γιάννη παρακαλεί.
Άϊ-Γιάννη αφέντη και βαπτιστή
βάπτισε κι εμένα Θεού παιδί.
Ν’ ανεβώ επάνω στον ουρανό
να μαζέψω ρόδα και λίβανο.
Κάλημερα, κάλησπερα,
Καλή σου μέρα αφέντη με την κυρά.
Σήμερα πάλι, μέρα που είναι, μια αχτίδα φωτός, από την κοιλάδα του Ιορδάνη, έλουσε τον εσωτερικό μου κόσμο και με ώθησε να ταξιδέψω με νοσταλγία στο παρελθόν..στην παιδική μου ηλικία. Μέρες σαν κι αυτήνθυμάμαι ότι διέρχοντοαπό τις παιδικές μας ψυχές..σε ένα πλαίσιο χαρμολύπης. Χαρά πραγματική για όλα αυτά που περάσαμε το προηγούμενο δεκαπενθήμερο..τα κόλιαντα , το καρναβάλι της πρωτοχρονιάς και γενικότερα τη σχόλη, την ανεμελιά και τους ξέφρενους καθημερινούς ρυθμούς παιχνιδιού «στ’ αλώνια στουν κάτ’ του μαχαλά»..με ποιους;; με τους εξέχοντες , ξεχωριστούς παιδικόυς-αδελφικούς φίλους…
Λύπη γιατί, κάπου εδώ, όλο αυτό τελείωνε. Έπεφταν οι τίτλοι τέλους. Έπρεπε να ξαναγυρίσει ο τροχός , περίπου 365 ημέρες και πάλι για να το ξαναζήσουμε…
Η ημέρα αυτή, των φώτων..μεταίχμιο για μια άλλη εποχή, για μια άλλη περίοδο, είναι χαραγμένη στο νού μου , όχι μόνο λόγω της συμβολικότητάς της , αλλά και επειδή, ήταν το σημείο μετάβασης στην καθημερινότητα..στη ρουτίνα, στο μοτίβο της μονότονης αξιοποίησης του ημερήσιου, πεπερασμένου χρόνου.
Θυμάμαι, από την προηγούμενη..κάναμε μπάνιο .. «καθαριζόμασταν» ((σύμφωνα και με τ’ αντέτια της παράδοσης του Χωριού μας) και ήμασταν έτοιμοι τόσογια το Θρησκευτικό όσο και για το ουσιαστικό, τελετουργικό μετάβασης στην καθημερινότητα.
Πρωΐ-πρωΐ, πηγαίναμε στην εκκλησία..στον Άγιο Μηνά. Αφού γινόταν όλη η θρησκευτική τελετή του καθαγιασμού (η λειτουργία), σύσωμο όλο το χωριό κατηφόριζε στην κεντρική πλατεία«στου πηγάδ» για τον καθαγιασμό των υδάτων.Γεροί άντρες, έπαιρναν από πίσω από τα «στασίδια» δεξιά και αριστερά του Ναού τα «λάβαρα» της εκκλησίας ( αν υπάρχει ειδικός όρος για τα λάβαρα ..ας με διορθώσει κάποιος».(καναδυό φορές..σε μεγαλύτερη ηλικία είχα πάρει και ‘γώ λάβαρο και σημειωτέον ότι ήταν η μοναδική μερα του χρόνου που έβγαιναν από τη θέση τους). Στη συνέχεια (όπως προείπα) όλο το χωριό, κατεβαίναμε κάτω στην πλατεία στο πηγάδικαι θυμάμαι, σχεδόν πάντα , είχε πολύ κρύο και τα νερά, στους δρόμους και πέριξ του πηγαδιού ήταν παγωμένα (πάγος). Επειδή η θερμοκρασία του νερού του πηγαδιού είναι σταθερή χειμώνα-καλοκαίρι και η ατμόσφαιρα ήταν καταπαγωμένη, το νερό που έρεε από τις «σιούρκες» άχνιζε, λόγω της υγροποίησης από τη διαφορά θερμοκρασίας ( έβγινιν άμπουρους..στα θκάμας). Στη μέση της πλατείας στηνόταν το τρίποδοπου ήταν το Ευαγγέλιο και ένα τραπέζι που ήταν ένα «κακάβ» με νερό και μέσα ήταν ο σταυρός και το ματσάκι του Βασιλικού για την «φώτιση « και «ευλογία» των πιστών. Γύρω-γύρω από τον παπά και τους ψάλτες, ήταν αραδιασμένοι οι άντρες που είχαν τα λάβαρα.Ανά τακτά διαστήματα, συντεταγμένα με στεντόρεια φώναζαν (στη ντοπιολαλιά μας).. «Κυριαλέησον» (δηλ. Κύριε Ελέησον..ακουγόταν πολύ συχνα με στεντόρεια φωνή). Γύρω –γύρω , σ’ όλη την πλατεία ήταν όλοι οι κάτοικοι του Χωριού.
Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας , ο παπάς κατέβαινε και καθαγίαζε και το νερό στις « καρούτες» του πηγαδιού. Επέστρεφε στη θέση του και περνούσε από μπροστά του , ένας –ένας όλο το χωριό και ευλογούσε τον καθέναν ακουμπώντας το βρεγμένο-καθαγιασμένο βασιλικό στο μέτωπο και φιλούσαμε και το σταυρό.
Μετά το τέλος της όλης τελετής..επιστρέφαμε στα σπίτια μας και καθόμασταν όλοι γύρω απ’ το τραπέζι. Αφού πίναμε όλοι αγιασμό , απ’ αυτόν που είχαμε φέρει από την πλατεία, ανταλάσαμε ευχέςκαι οι γονείς μας , μας ευχόταν καλή φώτιση και πρόοδο στις σπουδές και στη ζωή μας γενικότερα.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΦΩΤΙΣΗ Σ’ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ…Σ’ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΡΥΟΒΟΥΝΙΩΤΕΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΤΗΣ ΓΗΣ
Αυτή η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για να βελτιώσει την εμπειρία σας. Θα υποθέσουμε ότι είστε εντάξει με αυτό, αλλά μπορείτε να εξαιρεθείτε αν το επιθυμείτε. ΑποδοχήΔιαβάστε περισσότερα
