Η «διαπλοκή» των πολιτικών μας στο θέμα του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης συνεχίζεται ασταμάτητα από την «γέννηση» του θεσμού το σωτήριο έτος 1989 μέχρι και σήμερα. Ειδικά μετά την αναθεώρηση του Συντάγματος του 2001, όταν οι αρμοδιότητές αλλά και το νομικό καθεστώς των μελών του Ε.Σ.Ρ. κατοχυρώθηκαν συνταγματικά, η κανονική και απρόσκοπτη λειτουργία του σαν θεσμοθετημένη και ανεξάρτητη αρχή δεν μπόρεσε να γίνει σχεδόν ποτέ, αφού οι Έλληνες πολιτικοί κάθε απόχρωσης, ανεξάρτητα από όσα έλεγαν με εντυπωσιακές κορώνες, δεν είχαν καμιά πραγματική πολιτική βούληση να επιτρέψουν στο ΕΣΡ να λειτουργήσει σαν αυθεντική, ανεξάρτητη αρχή.
Οι κατά καιρούς Διασκέψεις των Προέδρων της Βουλής, δεν είχαν την πολιτική βούληση –ούτε τώρα, ούτε και κατά το παρελθόν – να ορίσουν «ομόφωνα» η με πλειοψηφία τουλάχιστον των τεσσάρων πέμπτων, τα εννέα μέλη μιας πραγματικά ανεξάρτητης αρχής. Τι και εάν η ολομέρεια του Συμβουλίου της Επικρατείας από το 2010 φωνάζει (Απόφαση 3578/2010) πως το δημόσιο αγαθό των ραδιοσυχνοτήτων «προσβάλλεται όταν η χρήση των ραδιοσυχνοτήτων γίνεται χωρίς την απαιτούμενη διοικητική άδεια, δηλαδή αυθαιρέτως και παρανόμως»;
Όλοι κατηγορούσαν (και κατηγορούν) «τους άλλους» για το ρεζιλίκι ολόκληρων δεκαετιών που «βολεύει» τους ατσίδες ώστε να απολαμβάνουν ανενόχλητοι χρήμα, προβολή, επιρροή κ.ο.κ.ε., χάρις σε ένα σαθρό σύστημα που βρωμάει μπόχα και διαπλοκή από χιλιόμετρα μακριά.
Όλοι κατά καιρούς, καλούν υποκριτικά «τους άλλους» να συναινέσουν άμεσα ώστε να υπάρξει επιτέλους ένα ΕΣΡ με νόμιμη σύνθεση. Κούφια λόγια του αέρα. Κανείς δεν το θέλει πραγματικά. Καθ΄ ένας που βρίσκεται κατά καιρούς στην εξουσία θέλει «και το μαχαίρι, και το καρπούζι» αποκλειστικά και μόνο για τον εαυτό του. Όχι στα χέρια μιας «ανεξάρτητης αρχής». Αυτό μας έλλειπε. Και ας το λέει το ίδιο το σύνταγμα της χώρας εδώ και 15 χρόνια!
Η κατάσταση αυτή θα συνεχίζεται μέχρι την ημέρα που θα εμφανιστούν δύο τουλάχιστον σοβαροί πολιτικοί, ένας από κάθε πλευρά, και θα συμφωνήσουν πάνω σε απλά και βασικά «πολιτικά» ζητήματα, σε ένα νόμο που θα περάσει από την Ελληνική Βουλή με συντριπτική πλειοψηφία. Τα βασικά αυτά ζητήματα θα μπορούσαν να είναι:
Τηλεοπτική (πανελλήνια / τοπική) ή ραδιοφωνική άδεια δικαιούται κάθε επιχείρηση, με καθαρό ποινικό μητρώο όλων των φυσικών προσώπων τα οποία την συναποτελούν, μέχρι τον αριθμό καναλιών που μπορεί να εξυπηρετήσει ο πάροχος ραδιοσυχνοτήτων εθνικής και περιφερειακής κάλυψης, κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις:
(1) Να προκαταβάλλει ετησίως συγκεκριμένο ποσό «ειδικού φόρου χρήσης εθνικών συχνοτήτων» που καθορίζεται με απόφαση της Βουλής των Ελλήνων.
(2) Να τηρεί όλα όσα προβλέπονται από την Εθνική και Κοινοτική νομοθεσία των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών επιχειρήσεων.
(3) Χορηγηθείσα τηλεοπτική ή ραδιοφωνική άδεια αφαιρείται άμεσα όταν συντρέχει μια ή περισσότερες από τις παρακάτω προϋποθέσεις: (α) οποιαδήποτε καθυστέρηση πέραν των 30 ημερών στην καταβολή των κάθε μορφής και κατηγορίας φορολογικών υποχρεώσεων της επιχείρησης (β) οποιαδήποτε καθυστέρηση πέραν των 30 ημερών στην εμπρόθεσμη καταβολή μισθών εργαζομένων ή ασφαλιστικών εισφορών (εργοδότη ή εργαζόμενου) (γ) καταδίκη για ποινικό αδίκημα σε βαθμό κακουργήματος κάθε φυσικού προσώπου που συμμετέχει στην μετοχική σύνθεση ραδιοτηλεοπτικής επιχείρησης μεγαλύτερη του 3% του μετοχικού της κεφαλαίου.
Αν υπήρχε πραγματική πολιτική βούληση, αν είχαμε τουλάχιστον δύο σοβαρούς πολιτικούς, έναν από κάθε «πλευρά», το πρόβλημα σύνθεσης του Ε.Σ.Ρ. θα είχε επιλυθεί χωρίς καμιά καθυστέρηση, οι τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί θα πλήρωναν κανονικά τις υποχρεώσεις που θα καθόριζαν οι νόμοι του Ελληνικού Κράτους, θα πλήρωναν κανονικά όλες τους τις υποχρεώσεις χωρίς τα πολύ συνηθισμένα «φέσια» προς εργαζόμενους, φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, το Ε.Σ.Ρ. θα λειτουργούσε σαν πραγματικά ανεξάρτητη αρχή έχοντας ένα δεδομένο πλαίσιο αρχών ελεγχόμενο μόνο από την Δικαιοσύνη, οι ατσίδες δεν θα μπορούσαν να κάνουν οργιώδη πάρτι διαπλοκής για ολόκληρες δεκαετίες σε βάρος εκατομμυρίων «κορόιδων» που στενάζουν κάτω από ασήκωτα φορολογικά βάρη και η Ελλάδα θα έμοιαζε, έστω και λίγο, με μια πραγματική Ευρωπαϊκή χώρα.
Σ Υ Μ Π Ε Ρ Α Σ Μ Α: Ζητούνται επειγόντως δύο τουλάχιστον σοβαροί πολιτικοί – ένας από κάθε πλευρά. Ασφαλώς το θέμα του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης δεν είναι το μόνο ή το πιο σοβαρό διαχρονικό θέμα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα.
Είναι η λαθρομετανάστευση που συνεχίζεται για ολόκληρες δεκαετίες, είναι η οικονομική μέγγενη στην οποία είναι εγκλωβισμένη η Ελλάδα, είναι και ο επικίνδυνος γείτονας που νομίζει πως βρίσκεται στην εποχή του Σουλεϊμάν του πρώτου (1494 – 1566) και αποτελεί πολύ σοβαρή απειλή για την ειρήνη και την ασφάλεια ολόκληρης της περιοχής με διαρκείς φαντασιώσεις και ασυναρτησίες.
Είναι τόσο πολύ δύσκολο να βρούμε επιτέλους δύο τουλάχιστον σοβαρούς πολιτικούς, έναν από κάθε πλευρά, ώστε να αντιμετωπίσουμε υπερκομματικά ορισμένα πολύ σοβαρά ζητήματα; Η λαϊκή απαίτηση «να τα βρουν επιτέλους μεταξύ τους» οι πολιτικοί μας – τουλάχιστον στα πολύ σοβαρά θέματα που αντιμετωπίζει η χώρα, διαρκώς μεγαλώνει. Και περιμένει – άγνωστο για πόσο ακόμα…
________________________________________________________
*Ο Λεωνίδας Κουμάκης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης του Πέρα και στην συνέχεια φοίτησε για δυο χρόνια στο Ζωγράφειο Γυμνάσιο, πριν εξαναγκαστεί να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη, λόγω της απέλασης του πατέρα του, το 1964. Στην Ελλάδα τέλειωσε το Γυμνάσιο Παγκρατίου στην Αθήνα και την Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παράλληλα, από το 1967, άρχισε να εργάζεται σε ελληνική βιομηχανία (κλάδος ποτών) στην οποία παρέμεινε επί 30 συνεχή χρόνια και της οποίας διετέλεσε Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής και Διευθυντής Εξαγωγών. Την δεκαετία 2003 – 2013 ασχολήθηκε με έντυπες και ηλεκτρονικές εκδόσεις. Είναι συγγραφέας των βιβλίων «Το Θαύμα – Μια πραγματική ιστορία» (1992) και «Ματιές στις ρίζες του Ελληνισμού» (1997). Τον Δεκέμβριο 1996 κυκλοφόρησε τον σύντομο «Αποχαιρετισμό».
