Την πατρίδα μ’ έχασα…     α.«Τί γαρ ου πάρα μοι μελέα στενάχειν, ή πατρίς έρρει και τέκνα και πόσις;»1 («Τρωάδες»). Ηλία Γιαννακόπουλου

β. «Την πατρίδα μ’ έχασα,/ έκλαψα και πόνεσα./

Λύουμαι κι αροθυμώ, όι, όι,/ ν’ ανασπάλω κι επορώ»2

(Ποντιακό παραδοσιακό τραγούδι, «Την πατρίδα μ’ έχασα»)

Ο πόνος και το κλάμα για την απώλεια της Πατρίδας είναι διαχρονικά ίδια. Και δεν είναι μόνον οι καταστροφές (υλικές…), οι σωματικές κακουχίες, οι θάνατοι των ανθρώπων, ο εκπατρισμός και η προσφυγιά που πληγώνουν, αλλά και η νοσταλγία για την χαμένη πατρίδα. Η μνήμη και η νοσταλγία συνοδεύουν όλους εκείνους τους ανθρώπους που ξεριζώθηκαν από την πατρίδα τους με βίαιο τρόπο….συνέχεια ΕΔΩ